Είκοσι και κάτι χρόνια μετά, με αδημονία τσεκάρω τις νέες εκδόσεις, προσμένοντας την κυκλοφορία, επιτέλους και στα ελληνικά, του «W ή Η παιδική ανάμνηση», πάντοτε σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, πρόωρο δώρο, διακριτό σε μια πλημμύρα νέων εκδόσεων, το πιάνω στα χέρια μου, απάντηση για το πρώτο βιβλίο της καινούργιας χρονιάς προφανής. Τι μεσολάβησε στο ενδιάμεσο;
Τα πράγματα, Ποιο παπάκι με νικέλινο τιμόνι στο προαύλιο; Χορείες χώρων, Σκέψη/Ταξινόμηση, Ελις Αϊλαντ, Ενας άνθρωπος που κοιμάται, Ζωή Οδηγίες Χρήσεως (κυρίως). Ο Ζορζ Περέκ έχει πάψει να μου είναι άγνωστος, έχει εισχωρήσει στην ελίτ των πλέον αγαπημένων, ένας συγγραφέας που γράφει με τον τρόπο που τα παιδιά παίζουν, μαζί με έναν άλλον πρόωρα χαμένο, τον Μπολάνιο, οι κύριες και καίριες λόγχες ενάντια στον λογοτεχνικό ελιτισμό· οι λίστες, το Ουλιπό, το τραύμα, το αρχείο, η λογοτεχνία ως Μπούνκερ καταφυγής και παρατήρησης, όλα όσα αγαπώ και ελπίζω στη λογοτεχνία, δηλαδή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ροή Ειδήσεων 
