Με παρόμοιο τρόπο, ο πρωταγωνιστής του Φώτη Δούσου εγκλωβίζεται σε μία μάσκα, την οποία κολλάει στο πρόσωπό του, σε μία προσπάθεια να μπει στον χαρακτήρα του Ιάγου. Η Τέλεση μπαίνει δικαιωματικά στο κλαμπ των βιβλίων που με έκαναν να σκεφτώ «Ρε τι έγραψε ο μπαγάσας, μπράβο!»

Από την πρώτη σελίδα ο Δούσος σου λέει, «φιλαράκο, εμπιστέψου με, πιάσε με από το χέρι και έλα μαζί μου», σε ένα λογοτεχνικό ρολερκόστερ με ρυθμό, χιούμορ, υποδειγματική εξέλιξη της πλοκής και ένα διονυσιακό φινάλε, ταιριαστό στην παράνοια του βιβλίου. Μία συχνή φράση που διαβάζω σε κριτικές είναι η «θα ήταν καλύτερο αν είχε Χ σελίδες λιγότερες».

Κανείς δεν μπορεί να το πει αυτό για την Τέλεση, η οποία χαρακτηρίζεται από μία αξιοθαύμαστη οικονομία λόγου. Και, διαβάζοντάς τη, μπορούσα να τη φανταστώ να γίνεται ταινία ή θεατρικό. Μακάρι, θα ευχηθώ, γιατί η σύγχρονη ελληνική μυθοπλασία έχει ανάγκη από τέτοιες ιστορίες που έχουν να πουν κάτι και το κάνουν δίχως να γίνονται βαρετές και διδακτικές.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ