Ορμητική σαν χείμαρρος, αλλά όχι ανεξέλεγκτη, μιας και ρέει σε κοίτη βαθιά, η γραφή της παρασέρνει στην κατεβασιά της αναγνώστες και ήρωες – εμάς μεταφορικά, εκείνους κυριολεκτικά: Ο ενοχικός αλκοολικός που προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος· η ανασφαλής σκηνοθέτρια που πέφτει θύμα της αγνής καρδιάς της· η αναποφάσιστη κοινωνική λειτουργός που πέφτει μες στα δίχτυα του παρελθόντος· το παλιωμένο στρώμα, σημείο επανειλημμένων πτώσεων, που ζει ακόμη για να τις μνημονεύει· ο ηλικιωμένος που υποπίπτει στο λάθος να πιστέψει πως έχει βρει, επιτέλους, την ιδανική γυναίκα, για να αυτοδιαψευσθεί όμως εν τέλει, όταν ο ίδιος της φανερώσει άξαφνα την αληθινά «ιδανική» αντίζηλό της· ο έφηβος που πέφτει πρώτη φορά στα βάσανα του έρωτα και της ζωής· τέλος (και αρχή), η ζωή που προβάλλει ξανά – η έξοδος στον κόσμο, μία πτώση κι αυτή, προπατορική, αενάως επαναλαμβανόμενη.
Ανθρωποι που πέφτουν και τσακίζονται, που πέφτουν χαμηλά, που πέφτουν στα μάτια των άλλων. Ιστορία που κατρακυλάει στη σκάλα του κακού. Φύση που δηλώνεται και παραμορφώνεται, τα πάντα σε πορεία πτωτική. Εκτός από την Τέχνη. Την οποία επάξια υπηρετεί η Ελενα Μαρούτσου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ροή Ειδήσεων 
