Το μυθιστόρημα παραπέμπει σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο αφού η ηρωίδα του βιβλίου έχει την ίδια ηλικία, το ίδιο όνομα και το ίδιο επάγγελμα με τη συγγραφέα. Σύντομα όμως προκύπτει ότι η Raimo έχει επιδέξια μετατρέψει κάθε πρόταση της αφήγησής της σε ένα παιχνίδι αλήθειας και ψέματος ματαιώνοντας, ήδη από τον τίτλο, την αίσθηση του πραγματικού.

Πόσα από αυτά που ιστορούνται στο βιβλίο είναι αλήθεια;

Ισως όλα. Ισως η αλήθεια να στολίστηκε μερικώς από τη φαντασία. Ισως πάλι η Raimo να δημιούργησε ένα μυθιστόρημα στ’ αχνάρια του ημερολογίου που είχε φτιάξει όταν ήταν μικρή για να παραπλανήσει τη μητέρα της που ήξερε ότι θα το διάβαζε. Ισως τελικά αυτή να ήταν και η επιδίωξή της: να γράψει ένα βιβλίο στο οποίο να αμφισβητεί την αξία της μνήμης ως μέσο που μπορεί να μας προσδιορίσει ή να μας δώσει ταυτότητα. Και τούτο γιατί πρόκειται για ένα πολύ εύθραυστο μέσο, που φθείρεται με την πάροδο του χρόνου, που αφήνει κενά.

Με εντυπωσιακή αποστασιοποίηση, αφήνοντας συχνά τον αναγνώστη μετέωρο ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, η Raimo θίγει μια σειρά θεμάτων όπως η ταυτότητα, η χειραφέτηση, η μητρότητα, η αντιμετώπιση της θλίψης και των απωλειών αλλά και η αντικειμενικότητα των αναμνήσεων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ (16/11)