Αγόρασα τους «Ανώνυμους» για να το κάνω δώρο γενεθλίων σε συνάδελφο, αλλά καθώς το ξεφύλλιζα «κόλλησα» από τον ρυθμό, την αφηγηματική ένταση και την παραστατικότητα. Ο συγγραφέας Ιγκ Παγκάν (Ηugues Pagan), ως πρώην αστυνομικός, ξέρει τη δουλειά από μέσα. Οι περιγραφές των θυμάτων, των περιστατικών βίας, των ανακρίσεων έχουν απίστευτη αληθοφάνεια. Οι λεπτομέρειες των χώρων και των τόπων που χρωματίζουν το κείμενο και μαγεύουν τον αναγνώστη έχουν κάτι από Μαρσέλ Προυστ. Λεπτομέρειες, όμως, που γεννούν στοχασμό και ο στοχασμός γεννά με τη σειρά του μια ιδιαίτερη άποψη για την κοινή ανθρώπινη μοίρα.

Η αναζήτηση του δολοφόνου είναι απλώς η αφορμή για να μας παραδώσει ο Παγκάν μια δυστοπική εικόνα της Γαλλίας. Ο κεντρικός του ήρωας, ο επιθεωρητής Σνεντέρ, απότακτος υπολοχαγός των ειδικών δυνάμεων, με δράση στην Αλγερία τη δεκαετία του ’60, είναι από μόνος του ένα καταραμένο πρότυπο αστυνομικού που νοσταλγεί το ηρωικό παρελθόν. Η προϋπηρεσία του σε έναν βρόμικο πόλεμο πολλές φορές παρεμβάλλεται στη διερεύνηση του αστυνομικού μυστηρίου, για να υπογραμμίσει τη φύση του «Κακού», γι’ αυτό και τελικά τον συμπαθείς όσο κυνικός και αν φαίνεται.