Από τα περίφημα τελευταία λόγια του Δαντόν πριν από την εκτέλεσή του: «Το κεφάλι μου να δείξεις στο λαό. Αξίζει τον κόπο». Το βιβλίο του Ντεζεράμπλ αποτελείται από διηγήματα που περιγράφουν τις τελευταίες μέρες διασήμων θυμάτων της Τρομοκρατίας. Από την Σαρλότ Κορντέ στον Λαβουαζιέ και από τη Μαρία Αντουανέτα στον Δαντόν. Ανθρωποι που αντίκρισαν με αξιοπρέπεια τον θάνατο κάτω από τις ιαχές ενός μαινόμενου όχλου.

Μαθαίνουμε για αυτούς, όχι τόσο από τους ίδιους, αλλά από τους δεσμοφύλακες και τους δημίους τους. Ο λόγος τους, αν και πολλές φορές τραχύς, έχει μια ιερότητα. Θυμίζει εξομολόγηση. Αποπνέει έναν σεβασμό, σαν να συνειδητοποιούν πλήρως το μεγαλείο της στιγμής, το άγγιγμα της Ιστορίας.

Η γραφή του Ντεζεράμπλ έχει το χάρισμα να σε αρπάζει από το χέρι και να σε τραβάει μέσα στην ιστορία του. Αυτός ο συνδυασμός Ιστορίας και Μυθοπλασίας είναι εκρηκτικός. Το να ψυχογραφήσεις τα διάσημα θύματα είναι εύκολο, έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία για αυτούς, αλλά για τους δεσμοφύλακες, τους αφηγητές των ιστοριών, τους απλούς ανθρώπους, πώς να το κάνεις; Ο Ντεζεράμπλ όμως τα καταφέρνει, δίνει έμφαση σε μικρές λεπτομέρειες: στη στάση ενός σώματος, σε ένα βλέμμα, στην κίνηση ενός χεριού. Μέσα από αυτές τις λεπτομέρειες υπογραμμίζεται η τραγικότητα, η ένταση, η ειρωνεία, ακόμα και η γελοιότητα των στιγμών. Εξαιρετική η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης του Ελεύθερου Τύπου ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ