Η απόσταση μάλιστα επιτείνεται ακόμα περισσότερο από τους αφηγηματικούς τρόπους και τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να πει την ιστορία: περιληπτική αφήγηση, ελάχιστες σκηνές και διάλογοι, συχνή υπενθύμιση της παρουσίας του αφηγητή – ερευνητή, ύφος που αποφεύγει τις λυρικές εξάρσεις και τις υπερβολές.
Κι όμως εδώ φαίνεται η μαεστρία του Ευσταθιάδη. Διαβάζουμε μια ιστορία που λαμβάνει χώρα στη Γερμανία και περιλαμβάνει κακοδικίες, αστοχίες της Δικαιοσύνης και δικανικά σφάλματα τα οποία έριξαν αθώους ανθρώπους στη φυλακή, αφήνοντας τους πραγματικούς ενόχους να αλωνίζουν ελεύθεροι έξω, και νιώθουμε ότι το θέμα μας αγγίζει, μας καίει. Ποιος δεν έχει σκεφτεί έστω και μία φορά στη ζωή του ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, αλλοπρόσαλλη, εξαρτημένη από οικονομικά συμφέροντα, εγκλωβισμένη σε αγκυλώσεις και στερεότυπα;
Διαβάζοντας αυτό το συναρπαστικό true crime το μυαλό μας βρίσκει αναγκαστικά αντιστοιχίες με σωρεία ανάλογων υποθέσεων που έχει να επιδείξει η πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας. Δημιουργείται τότε ένα περίεργο αποτέλεσμα: την αναγνωστική απόλαυση συνοδεύει ένα έντονο σφίξιμο στο στομάχι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ