Το «ΜέΡΣΙ» όχι μόνο συνδυάζει το «κλασικό whodunit», όπου ο ευφυής ντετέκτιβ καλείται να ξεσκεπάσει τον δράστη, που κρύβεται μέσα σ’ έναν ολιγομελή θίασο υπόπτων, το «σκληρό hardboiled», όπου ο γενναίος ντετέκτιβ παλεύει μέσα στον λάκκο με τα φίδια για να βγει νικητής με τρόπαιο την αλήθεια, την ατμόσφαιρα του «νουάρ», δηλαδή τις συντριπτικά επαχθείς συνθήκες υπό τις οποίες τελεί μοιραία ο ήρωας, αλλά υπερβαίνει και το «αστυνομικό» ως είδος, μια και η εξιχνίαση της υπόθεσης, αντί για happy end, οδηγεί τον Παντελιά σε κρίση ταυτότητας.
Ή μάλλον το αντίθετο: Απομένει ο μόνος που θυμάται ποιος είναι, από πού έρχεται και πού πηγαίνει, μέσα σ’ έναν κόσμο εκτραχηλισμένο, όπου όλοι τρέχουν γύρω γύρω σαν μανιακοί, εξαπατώντας εαυτούς και αλλήλους, με πρώτη και χειρότερη τη Μερσέδες (Μέρσι) Αλόνσο, που σέρνει τον χορό (των ασυνείδητων) και σπέρνει τον χαμό.
Ανοίγει, λοιπόν, ο Παντελιάς την πόρτα του γραφείου του και φεύγει (για πάντα;) από αυτόν τον βαριά άρρωστο κόσμο, που, εντέλει, δεν είναι κάποιος φανταστικός «κόσμος των αστυνομικών μυθιστορημάτων», αλλά ο δικός μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ροή Ειδήσεων 
