Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Στο νέο τεύχος του EThe Magazine του EleftherosTypos.gr ανοίγουμε το κεφάλαιο «Τατουάζ σε γυναίκες με μαστεκτομή» που στο εξωτερικό είναι πλέον κάτι πολύ διαδεδομένο, αλλά στην Ελλάδα είναι ακόμα σε πρώιμη φάση. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα που έχει να κάνει με πολύ περισσότερα πράγματα από την εξωτερική εμφάνιση, δεν θα μπορούσαμε να μην ζητήσουμε την καθοδήγηση από μία γυναίκα.

Και η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου ήταν το κατάλληλο πρόσωπο. Το πρώην κορίτσι του Bar συμμετείχε πριν από πολλά χρόνια στο συγκεκριμένο ριάλιτι του MEGA κάνοντας, όπως η ίδια λέει, την τελευταία τρέλα πριν φύγει από την Ελλάδα. Πήγε στο εξωτερικό όπου σπούδασε και γυρνώντας στην Ελλάδα άφησε την καλλιτεχνική της φύση να την τραβήξει στο τατουάζ. Μορφωμένη, απόλυτα επιτυχημένη στον τομέα της αφού έχει καλλωπίσει το σώμα των περισσότερων διασήμων, θα μπορούσε να αρκεστεί σε αυτό, αλλά επιμένει πως η μεγάλη της αγάπη είναι το medical tattoo.

Εδώ και δέκα χρόνια συνεργάζεται με δερματολόγους και πλαστικούς και από τον Αύγουστο του 2016 έχει δημιουργήσει το «Chacana Tattoo» όπου μπορούν να πηγαίνουν μεταξύ άλλων και γυναίκες που θέλουν να καλύψουν τα σημάδια της μαστεκτομής. Δραστηριότητα, που όπως μας λέει η Ρεβέκκα, δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ.

Πώς πήρε την απόφαση

Ξεκινήσαμε τη συζήτησή μας ρωτώντας την πως πήρε την απόφαση να επεκτείνει την δραστηριότητά της και σε αυτόν τον τομέα: «Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν ένας φίλος μου, πριν από πολλά χρόνια, διαγνώστηκε με καρκίνο. Είδα την ψυχολογία ενός ανθρώπου να αλλάζει από τη μία στιγμή στην άλλη. Ενιωθα πως ήταν χαμένος, πως μπορεί εξωτερικά να έδειχνε πως δεν είχε αλλάξει τίποτα αλλά μέσα του να έχουν ανατραπεί τα πάντα. Λίγο καιρό αργότερα ασθένησε και μία φίλη μου και εκεί είδα τις επιπτώσεις σε όλο τους το μεγαλείο. Μία κουκλάρα, πάρα πολύ νέα, έδειχνε να έχει παραιτηθεί από τη ζωή. Μάλλον δεν έδειχνε, είχε ψυχολογικά παραιτηθεί. Χώρισε με τον άνδρα της, άρχισε να αμφιβάλλει για τα παιδιά της, για όλα γύρω της. Δεν ήθελε να κάνει τίποτα. Αυτό που με «χτύπησε» περισσότερο είναι πως αρνούταν πλέον τη θηλυκότητά της, είχε ξεχάσει τι σημαίνει να κάνεις έρωτα με τον σύντροφό σου. Ηταν της λογικής “με τί στήθος θα γνωρίσω νέο άνδρα;” Ολα αυτά με έκαναν να πω πως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, είναι αμαρτία να συμβαίνει κι έτσι ξεκίνησα».

Εξαρχής μάς ξεκαθάρισε πως η μεγαλύτερη δουλειά που έχει να κάνει φροντίζοντας εικαστικά μία γυναίκα, είναι πρώτα να της φτιάξει την ψυχή και έπειτα το σώμα. Μπορεί, όπως μας, είπε η δημιουργία της οφθαλμαπάτης στο στήθος να είναι κάτι πάρα πολύ εύκολο, αλλά το να φτάσεις μέχρι εκεί θέλει δύναμη και ικανότητα να προσεγγίσεις μία πληγωμένη ψυχή: «Η δημιουργία της οφθαλμαπάτης -γιατί ουσιαστικά αυτό είναι το τατουάζ στο στήθος- διαρκεί δέκα λεπτά αλλά για να φτάσουμε μέχρι εκεί χρειαζόμαστε περισσότερες από δύο ώρες για να επικοινωνήσουμε. Κάθε γυναίκα, το πρώτο που χρειάζεται μετά από αυτή την περιπέτεια είναι ψυχολογική υποστήριξη. Να καθίσει κάποιος δίπλα της, να την ακούσει, να μάθει τα πάντα γι’ αυτή, να της διώξει τον φόβο και στο τέλος να την πείσει πως, όλο αυτό που θα γίνει, είναι για την ομορφιά της. Για να νιώσει πάλι γυναίκα και να πάρει πίσω όλα αυτά που έχασε εξαιτίας της ασθένειας».

«Κλαίω ασταμάτητα»

Κάπου εδώ αρχίσαμε να αναθεωρούμε τα όσα πιστεύαμε σχετικά με το αν η Ρεβέκκα, όντας έμπειρη πλέον σε αυτό το κομμάτι, είναι συνηθισμένη σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η συγκεκριμένη τεχνική από τις Ελληνίδες. Στην παρατήρησή μας «Φαντάζομαι πως πλέον έχεις συνηθίσει αυτή την κατάσταση» η απάντηση ήταν αρνητική: «Φυσικά και δεν το έχω συνηθίσει. Μου είναι ακόμα πάρα πολύ δύσκολο, έστω κι αν έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που το έκανα για πρώτη φορά. Κάθε φορά που έχω να αντιμετωπίσω ένα τέτοιο περιστατικό κλαίω ασταμάτητα. Δεν μπορείς να είσαι απαθής σε τέτοιες καταστάσεις. Και σου το ξαναλέω, το πιο σημαντικό είναι να ακούσεις το βίωμα του ανθρώπου που έχει ασθενήσει και όταν το ακούς δεν μπορείς παρά να μην συγκινείσαι».

Στη συνέχεια, οι ρόλοι αντιστράφηκαν και ήταν η σειρά της Ρεβέκκας να μας ρωτήσει: «Στις 25 Οκτωβρίου, ήταν η Παγκόσμια ημέρα Πρόληψης και Ενημέρωσης κατά του Καρκίνου του Μαστού. Λίγες ημέρες πριν είχαμε προσκληθεί από την «Γιορτή Ζωής» σε μία έκθεση του Συλλόγου γυναικών με καρκίνο του μαστού Γλυφάδας η οποία έγινε μαζί με την αντικαρκινική εταιρία και υπό την αιγίδα του δήμου Γλυφάδας. Μας έδωσαν, λοιπόν, και εμάς ένα περίπτερο  για μία εκδήλωσση που την κάνουν κάθε χρόνο και ξεχειλίζει από αγάπη για τις γυναίκες. Είχαν μέχρι και βαν για δωρέαν εξετάσεις και έδιναν πολλά δώρα (π.χ. μειωμένες συνδρομές σε γυμναστήρια κομμωτήρια) σε γυναίκες που έχουν ή που ξεπέρασαν τον καρκίνο. Ήμασταν και εμείς φιλοξενούμενοι ανάμεσα σε πολλά περίπτερα και παρατηρούσα τις γυναίκeς να περνούν δειλά-δειλά από τα περίπτερα και να ρωτούν τάχα για κάποιες φίλες τους και όχι για τις ίδιες. Πόσες ήρθαν σε εμάς;» Θεωρήσαμε πως ήταν πολλές για να δεχθούμε το δεύτερο… άκυρο: «Δύο ήρθαν. Μόλις δύο και η μία ρώτησε για μια φίλη της μήπως και στιγματιστεί. Έπειτα από μια εβδομάδα επαναλάβαμε την κίνησή μας και ήρθαν καμιά δεκαριά και ρωτούσαν φιλολογικά για το συγκεκριμένο θέμα. Σε αντίθεση με το εξωτερικό, το συγκεκριμένα θέμα στην Ελλάδα παραμένει ταμπού. Δύσκολα οι γυναίκες μιλούν γι’ αυτό. Δύσκολα το ανακοινώνουν και ακόμη δυσκολότερα αποφασίζουν να κάνουν κάτι για να νιώσουν αυτές καλύτερα».

Επανερχόμενοι στο θέμα της γυναικείας ψυχολογίας έπειτα από μία μαστεκτομή, η Ρεβέκκα μάς τόνισε: «Δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση στην Ελλάδα. Για να ακριβολογώ, δεν υπάρχει καμία ενημέρωση. Όταν μία γυναίκα μπει στο χειρουργείο για αφαίρεση όγκου στο στήθος, την ανοίγουν σε τρία σημεία. Οι ουλές που απομένουν μετά δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμες και μη μου πείτε πως αυτό που μετράει είναι ότι σώθηκαν. Ναι, σώθηκαν αλλά τη ζωή που πάλεψαν για να την κερδίσουν πρέπει να τη ζήσουν. Ύστερα από πάρα πολλά χειρουργεία και μπες – βγες μέσα σε ένα νοσοκομείο, η διάθεση που θα έχει η γυναίκα για να κάνει κάτι για τον εαυτό της είναι μηδαμινή. Της φταίνε όλα, απομακρύνεται από τους πάντες και το στήθος γι’ αυτήν είναι πλέον απαγορευμένο μέρος. Όταν ο άνδρα της δεν θα την αγγίζει, θα στενοχωριέται και θα θεωρεί πως δεν είναι ελκυστική αλλά κι όταν την αγγίξει πάλι θα αντιδράσει».

Έρχονται με επιφύλαξη, φεύγουν με αγκαλιές

Ρωτήσαμε για την αντίδραση που έχουν οι πελάτισσές της πριν από το τατουάζ και μετά απ’ αυτό: «Τον τελευταίο χρόνο η ανταπόκριση των γυναικών είναι μεγαλύτερη. Πριν από το τατουάζ υπάρχει επιφύλαξη, ενώ η ταλαιπωρία στο σώμα και στα μάτια τους είναι έντονη. Όταν, όμως, ολοκληρωθεί η διαδικασία βλέπω μπροστά μου έναν άλλον άνθρωπο. Οι αγκαλιές που έχω πάρει από αυτές τις γυναίκες είναι το μεγαλύτερο κέρδος μου. Μία από τις πελάτισσές μου, όταν πλέον είχαμε κάνει το τατουάζ, πήγε σπίτι της και κάθισε μπροστά στον καθρέφτη να δει το αποτέλεσμα. Θα μου πείτε πού είναι το παράξενο; Πριν το τατουάζ, η συγκεκριμένη γυναίκα για δύο χρόνια ποτέ μα ποτέ δεν είχε βγάλει την μπλούζα της όταν ο άνδρας της ήταν στον ίδιο χώρο. Κι εκείνη την ημέρα, παρά το γεγονός ότι εκείνος ήταν παρών, την έβγαλε. Τα λόγια που μου μετέφερε για εκείνη την ημέρα ήταν τα εξής: «Συνειδητοποίησα πως χωρίς να το καταλάβω ήμουν καθισμένη στο κρεβάτι και μαζί με τον άνδρα μου λέγαμε το πόσο ωραίο έγινε το στήθος μου». Εκείνη την ημέρα, η συγκεκριμένη κοπέλα έκανε έρωτα με τον άνδρα της έπειτα από δύο ολόκληρα χρόνια! Από εκείνη την ημέρα κέρδισε πάλι τη ζωή της. Όταν φτάνουμε στο στάδιο της δημιουργίας, η ουλή δεν έχει πια μυστικά για μένα και η αισιοδοξία μου αποτυπώνεται σε κάθε κάλυψη, σε κάθε πινελιά που αφήνω πάνω της, μετατρέποντας την παλιά, δύσκολη ανάμνηση, με μια καινούρια, θετική και συναρπαστική εμπειρία».

Αναφορικά με το πόσες συνεδρίες χρειάζονται για να ολοκληρωθεί η διαδικασία της… οφθαλμαπάτης: «Συνήθως πρέπει να γίνουν τρία ραντεβού. Στο δεύτερο έχουν αρχίσει οι γυναίκες να βλέπουν το αποτέλεσμα και στο τρίτο αρχίζουμε να βάζουμε πινελιές. Πολλές έχουν έρθει και βλέποντας τη δουλειά που έχει γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρχίζουν και ζητάνε και άλλα πράγματα. Μια ελιά στο στήθος που είναι σέξι, κάποιο άλλο μικρό σημαδάκι και άλλα τέτοια και φυσικά όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ψυχολογία μιας γυναίκας που επιστρέφει στη ζωή».

Για την τεχνική της μικροχρωστικής και την κάλυψη ουλών, θηλής – θηλαίας άλω, η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο ιατρικά χρώματα, παρασκευασμένα σε εργαστήρια διεθνούς εγκυρότητας και φήμης: «Η τεχνική αυτή δεν διαφέρει πολύ από την τεχνική του tattoo, ωστόσο τα χρωστικά που χρησιμοποιούνται είναι εντελώς διαφορετικά. Σε πρώτη φάση, αυτό που κάνουμε είναι να χρωματίσουμε τα λευκά σημεία με χρώματα κοντινά σε αυτό του δέρματος, ώστε να έχουμε το καλύτερο επιθυμητό αποτέλεσμα. Υστερα θα ζωγραφίσουμε και θα χρωματίσουμε μια καινούργια θηλή με μέθοδο 3D, παίρνοντας ως μοντέλο τη θηλή του άλλου στήθους. Γι’ αυτό απαιτείται τέλεια γνώση του δέρματος αλλά και των χρωστικών που χρησιμοποιούνται, ώστε να γίνουν σωστές επιλογές χρωμάτων, μίξεις καθώς και ποιοτική επιλογή προϊόντων».

Επίλογος της συζήτησή μας με την Ρεβέκκα Γιαννοπούλου είναι το μήνυμα της για το ιατρικό τατουάζ: «Όταν λέω ιατρικό τατουάζ, δεν μιλάω για την επούλωση της σάρκας. Εμείς δεν γιατρεύουμε τίποτα. Μιλάω για την επούλωση της ψυχής. Γιατί η σάρκα δεν είναι τίποτα. Ένα σκεύος είναι. Ένα στήθος δεν είναι τίποτα. Ένα χαμόγελο, όμως, είναι! Ένα βλέμμα, μία στιγμή που κάθισες δίπλα σε έναν άνθρωπο και πραγματικά τον ένιωσες, είναι κάτι. Και θέλω να ευχαριστήσω αυτές τις γυναίκες μία προς μία, γι’ αυτή την τιμή που μας κάνουν να μοιραζόμαστε, έστω για λίγο, την εμπειρία τους και που μας δίνουν τόσο ταπεινά και απλόχερα από τη σοφία τους».