Δικαιολογημένα οι πολίτες νιώθουν θυμωμένοι όταν βλέπουν μια χούφτα κουκουλοφόρους να μπαίνουν σε πανεπιστημιακό χώρο, να τραμπουκίζουν τους παριστάμενους, να ξυλοκοπούν ένα φοιτητή και να φεύγουν όπως ακριβώς μπήκαν: Ανενόχλητοι. Δικαιολογημένα νιώθουν ανασφάλεια φοιτητές και καθηγητές αφού χθες ήταν η Νομική, προχθές το ΑΠΘ, αύριο μπορεί να είναι η Πάντειος. Αλλά αυτά είναι διαπιστώσεις και συναισθήματα, με την πρόληψη τι γίνεται;

Ας παραδεχθούμε καταρχάς πως η κατάσταση δεν είναι αυτή που ήταν. Ολοι θυμόμαστε να τσιμεντώνουν πόρτες, να κρεμάνε ταμπέλες και να φωτογραφίζουν σαν τους Ταλιμπάν τον πρύτανη-όμηρό τους, να βιαιοπραγούν, να απειλούν, να στοχοποιούν ακαδημαϊκούς. Πολλά από αυτά τα περιστατικά μάλιστα αντιμετωπίζονταν τότε με εξοργιστική ανοχή από συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα. Δεν είμαστε πια εκεί. Και οι καταλήψεις σπάνε από την Αστυνομία, και έλεγχοι (εκτός των πανεπιστημίων) γίνονται, και η αντιμετώπιση των μπαχαλάκηδων είναι πλέον διαφορετική. Αλλά το απόστημα δεν έχει ακόμα σπάσει.

Τι θα μπορούσε να γίνει; Δυστυχώς πρέπει να γίνουν πολλά. Το εγχείρημα της πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν προχώρησε, αυτό πια είναι ομολογημένο. Θα πρέπει μάλιστα τα κόμματα της αντιπολίτευσης που σήμερα εγκαλούν την κυβέρνηση, να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Διότι αν κάτι πολέμησαν και αμφισβήτησαν, παρασύροντας στη ρητορική τους και μεγάλη μερίδα πανεπιστημιακών και φοιτητών, ήταν η πανεπιστημιακή αστυνομία. Είναι δεδομένο πως ένα τέτοιο δραστικό μέτρο χωρίς διακομματική στήριξη και κοινωνική αποδοχή, θα λειτουργούσε «εμπρηστικά» και όχι κατευναστικά.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως τέλειωσε ο ρόλος της Πολιτείας. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αναζητήσει άλλα μέτρα προστασίας και φύλαξης των πανεπιστημίων, σε συνεργασία με τις ακαδημαϊκές αρχές. Οχι μεταφέροντας τη φιλοσοφία του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος» στους ώμους των πρυτάνεων, αλλά με ένα μοίρασμα των ευθυνών και των αρμοδιοτήτων. Το ίδιο, όμως, θα πρέπει να πράξουν και οι ακαδημαϊκοί. Αν διαφωνούν με τα τουρνικέ και τις κάμερες, ας πουν τι αντιπροτείνουν. Αν είναι θέμα χρημάτων, ας διεκδικήσουν περισσότερους πόρους. Αν θέλουν την ανεξαρτησία τους χωρίς κανένα έλεγχο, ας το πουν ευθαρσώς στους φοιτητές και στις οικογένειές τους. Πάντως απλά να διαιωνίζεται το αδιέξοδο, δεν γίνεται.