ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ το Προεδρικό Διάταγμα για τη δόμηση σε 10.000 οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων. Και, αμέσως, ξεσηκώνονται αντιδράσεις. Στην ουσία δεν αλλάζει κάτι σε ό,τι έχει σχέση με το πού και πόσο μπορεί να χτίσει κανείς σε αυτά τα χωριά. Μπαίνει, όμως, ένας αστερίσκος σε σχέση με τα οικόπεδα που βρίσκονται στην απομακρυσμένη Ζώνη Γ αυτών των οικισμών. Και γιατί μπαίνει αυτός ο αστερίσκος; Γιατί μέχρι πριν από κάποια χρόνια τα όρια των οικισμών τα καθόριζε ο νομάρχης. Ωραίο; Από πού και έως πού ένας νομάρχης να καθορίζει τα όρια των οικισμών; Γιατί… μπορούσε, σύμφωνα με μία παράλογη νομοθεσία που ίσχυε.

ΕΒΓΑΛΕ, λοιπόν, το Συμβούλιο της Επικρατείας μία απόφαση, σύμφωνα με την οποία αυτά τα οικόπεδα που βρίσκονται -στην ουσία- στα εξωτερικά όρια των οικισμών, για να δομηθούν θα πρέπει να τηρούν κάποιους άλλους κανόνες από αυτά που χτίζονται μέσα στον οικισμό.

ΑΡΑ, για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα. Κανείς δεν χάνει το δικαίωμα στη δόμηση. Μπαίνουν, όμως, κάποιοι αυστηροί όροι.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και για όλους εμάς τους Ελληνες το σπίτι, το οικόπεδο, το χωράφι έχει τεράστια αξία. Οχι μόνο οικονομική, αλλά και συναισθηματική. Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να αποφασίσουμε. Θέλουμε να μπορεί ο οποιοσδήποτε να μπορεί να χτίζει οπουδήποτε; Γιατί η αλήθεια είναι πως, μέχρι τώρα, αυτό ήταν το… πλαίσιο. Με αυτό τον τρόπο χτίστηκαν γενιές αυθαιρέτων. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, δεν ήταν παράνομοι όσοι έχτισαν αυθαίρετα. Καθώς ποτέ το ελληνικό κράτος δεν είχε συγκεκριμένους κανόνες για τη δόμηση.

ΧΩΡΙΑ και πόλεις επεκτείνονταν χωρίς κανόνες. Εντός σχεδίου, εκτός σχεδίου. Σε αγρούς, σε δάση, σε παραλίες. Μη μου πείτε ότι κάποια στιγμή στην ελληνική περιφέρεια δεν έχετε δει κάποιο σπίτι να είναι χτισμένο πάνω στο βουνό ή πάνω στη θάλασσα και δεν έχετε πει «Μα καλά, πού το βρήκε το οικόπεδο και το έχτισε το σπίτι;». Είπαμε, ας είμαστε ειλικρινείς.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν μπορούν να γκρεμιστούν σπίτια. Ούτε πρόκειται. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αλλά, κάποια στιγμή, πρέπει να πάρουμε μία απόφαση ως κοινωνία. Ο,τι χτίστηκε… χτίστηκε. Από εδώ και πέρα πρέπει να υπάρξει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο με κανόνες. Και το σημαντικότερο; Αυτοί οι κανόνες να τηρούνται.

ΔΙΑΚΟΣΙΑ χρόνια μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους ακόμα δεν τα έχουμε καταφέρει να βάλουμε αυτούς τους κανόνες. Η πρώτη φορά που γίνεται μία σοβαρή προσπάθεια είναι τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ολοκληρώνει το Κτηματολόγιο και τους Δασικούς Χάρτες. Και, μέχρι το 2027, σε συνεργασία με το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, θα εκδοθούν τα Τοπικά και Ειδικά Πολεοδομικά Σχέδια. Με αυτά τα σχέδια θα γνωρίζουμε όλοι το πού μπορεί κανείς να χτίσει και πού όχι. Θα καθοριστούν οι χρήσεις γης. Και έτσι θα γίνει ευκολότερη η ζωή όλων. Οπότε, ας έχουμε υπομονή. Αντέξαμε διακόσια χρόνια… μπάχαλο στη δόμηση, ας μην γκρινιάζουμε για δύο ακόμα χρόνια. Και ας ετοιμαστούμε να τηρήσουμε όλοι τους κανόνες από εκεί και μετά.