Αν μη τι άλλο, ο 18χρονος Andrea Kimi Antonelli έχει θάρρος. Όχι μόνο επειδή αυτήν τη στιγμή είναι ο νεότερος οδηγός στη Formula 1, αλλά και επειδή δέχτηκε να πάρει τη θέση του Lewis Hamilton. Του επτάκις παγκόσμιου πρωταθλητή που προτίμησε να φορέσει την κόκκινη φόρμα της Ferrari. Δεν το λες και μικρό το βάρος που πέφτει στους ώμους του συγκεκριμένου εφήβου. Η ψυχολογική πίεση να δικαιώσει τις προσδοκίες όσων τον επέλεξαν πρέπει να είναι τεράστια, σε συνδυασμό με τα βλέμματα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που είναι στραμμένα επάνω του. Βέβαια, αυτό δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο για εκείνον. Ο νεαρός Ιταλός διακρίθηκε από πολύ νεαρή ηλικία στα καρτ και η άνοδός του στη Formula 1 έγινε με καταιγιστικό ρυθμό. Ανάλογο με αυτόν κάποιου άλλου νεαρού οδηγού, τον οποίο σήμερα όλοι γνωρίζουν. Τον Max Verstappen (τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής). Η συνέντευξη έλαβε χώρα πριν από την έναρξη της αγωνιστικής χρονιάς και το εκπληκτικό του ξεκίνημα (τέταρτος στην Αυστραλία, τον πρώτο αγώνα της χρονιάς). Ωστόσο, ο Antonelli ήταν ήδη προσγειωμένος, αλλά και αισιόδοξος. Η εντύπωση που μας έδωσε, πέρα από το γεγονός ότι είναι ένας από τους ταχύτερους οδηγούς στον κόσμο, είναι πως πρόκειται για ένα χρυσό αγόρι, με μετριοφροσύνη, που δεν έχουν πάρει αέρα τα μυαλά του. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται δηλαδή, σε συνδυασμό με σκληρή δουλειά, για να γίνει ένα νέο αστέρι.

Πώς νιώθεις που είσαι ένας από τους 20 ταχύτερους οδηγούς στον κόσμο και εκπροσωπείς ολόκληρη την Ιταλία στο κορυφαίο μηχανοκίνητο πρωτάθλημα;

Ακόμα μου φαίνεται σαν όνειρο, σιγά σιγά αρχίζω κι εγώ να το συνειδητοποιώ. Έχω επίγνωση της ευκαιρίας που μου δόθηκε, αλλά και της ευθύνης να εκπροσωπώ την Ιταλία στη Formula 1, μετά τον Antonio Giovinazzi. Ανήκω σε μια κορυφαία ομάδα, όπως είναι η Mercedes-AMG, η οποία επίσης έχει υψηλές προσδοκίες. Για να βρίσκομαι εδώ, σημαίνει ότι η σκληρή δουλειά από τα καρτ απέδωσε καρπούς. Η ομάδα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να με βοηθήσει να προσαρμοστώ όσο το δυνατόν καλύτερα, δίχως να με «πιέζει» να ωριμάσω.

Μεγάλωσες στις πίστες, τα paddock είναι το δεύτερο σπίτι σου. Υπάρχει κάτι που σου λείπει από τη «φυσιολογική» ζωή των παιδιών της ηλικίας σου; Έχεις χρόνο να αράζεις με τους φίλους σου;

Η αλήθεια είναι ότι υπέφερα λιγάκι ως παιδί. Δεν μπορούσα να κάνω αυτά που έκαναν οι φίλοι μου. Με τον καιρό κατάλαβα ότι ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι αυτό που αγαπώ και ότι αυτό απαιτεί θυσίες. Πλέον, το έχω συνηθίσει και δεν με πειράζει, είμαι πολύ χαρούμενος με τη ζωή που κάνω. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει το σπίτι μου και στιγμές που θα ήθελα να είμαι με την οικογένεια και τους φίλους μου, αλλά δεν είναι πρόβλημα. Είμαι πολύ τυχερός που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ: να αγωνίζομαι με το ταχύτερο αυτοκίνητο στον κόσμο. Φέτος, ο πατέρας μου θα είναι δίπλα μου καθ’ όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Η μητέρα και η αδελφή μου θα μπορέσουν να μας ακολουθήσουν σε ορισμένους μόνο αγώνες. Θα είναι ωραίο να είμαστε μαζί σαν οικογένεια.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο autotypos.gr