Από αύριο και κάθε Δευτέρα ως τις 17 Δεκεμβρίου η αγαπημένη ερμηνεύτρια και δημιουργός θα εμφανίζεται στο Σταυρό του Νότου club.

Ηρθε στο ελληνικό τραγούδι για να μείνει. Με ζηλευτές συνεργασίες, με φωνή και ερμηνεία αναγνωρίσιμες η Παυλίνα Βουλγαράκη κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία της στο χώρο. Μάλιστα μέσα στις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει ο τρίτος προσωπικός της δίσκος που εκτός από τα δικά της τραγούδια, θα περιλαμβάνει και μια σημαντική συνεργασία με τη Δήμητρα Γαλάνη.

Λίγο πριν πατήσει στη σκηνή του Club του Σταυρού του Νότου η Παυλίνα Βουλγαράκη μάς μίλησε γι’ αυτά τα βράδια που αναμένονται μοναδικά και ιδιαίτερα.

Έξι χρόνια από την πρώτη εμφάνιση εκεί το 2012. Τι έχει αλλάξει σε αυτά τα χρόνια;

Το 2012-13 ήμουν μέλος της Houseband που είναι η σταθερή μπάντα του Σταυρού του Νότου. Αν και η καλλιτεχνική επιμέλεια δεν ήταν δική μου και δεν επέλεγα ούτε τα τραγούδια που θα ερμηνεύσω, ωστόσο ήταν σχολείο για μένα. Ημασταν 4-5 τραγουδιστές και οι ακροατές δεν έρχονταν για μένα. Στην πραγματικότητα μάλλον δεν ήξεραν το όνομα κανενός από την μπάντα. Συνεπώς, από τότε έχουν αλλάξει τα πάντα.

Πλέον έρχονται για σένα…

Πλέον έχω δυο προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό μου και στα live επί της ουσίας παρουσιάζω ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου με μια ομάδα ανθρώπων που με συντροφεύουν κι είναι δίπλα μου. Οσοι έρχονται έχουν κάποια εικόνα για το τι θα δουν. Αναλαμβάνω την ευθύνη του εαυτού μου πιο υπεύθυνα.

Αισθάνομαι σαν να υποδέχομαι φίλους στο σπίτι μου. Εισπράττω τις ενέργειες όλων στο πρώτο δευτερόλεπτο που πατάω το πόδι μου στη σκηνή. Με ενδιαφέρει αυτή η αλληλεπίδραση πολύ ουσιαστικά. Ναι, σιγά σιγά νιώθω ότι μαζευόμαστε. Αισθάνομαι ευγνώμων και δεν έχω κανένα παράπονο.

Οι Δευτέρες έχουν κάποια ιδιαιτερότητα; Ειδικό κοινό ίσως;

Είναι δύσκολη μέρα θα έλεγε κανείς, αν και την αγαπάω τη Δευτέρα. Το live μας ξεκινάει 21.30 και 23.30 έχει τελειώσει. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει μια Παρασκευή στο Σταυρό του Νότου. Είναι και το πρόγραμμά μας τέτοιο. Πιο ατμοσφαιρικό. Στο δικό μου μυαλό η Δευτέρα είναι «θεατρική μέρα». Την κρατάω για τις παραστάσεις που θέλω να παρακολουθήσω. Εχει κάτι ήσυχο και ταυτόχρονα έναν αέρα ξεκινήματος. Σαν να έχω την ψευδαίσθηση ότι μια Δευτέρα με ποιοτικά στοιχεία θα μου προσφέρει μια αντίστοιχη εβδομάδα, παρότι ξέρω πως αυτή είναι μια μάχη που πρέπει να δίνεται κάθε μέρα εφ’ όρου ζωής.

Αυτή τη φορά τι θα παρουσιάσεις;

Εχει δημιουργηθεί ένας μουσικός πυρήνας πια στα live μας και χτίζονται πράγματα γύρω από αυτόν. Ο ήχος είναι electro με pop rock στοιχεία. Ατμοσφαιρικός και κάποιες φορές πιο γκαζάτος. Φέτος προσπαθώ να σταματήσω να είμαι κλειστή οπότε πρόσθεσα διασκευές που παλιότερα φοβόμουν να αγγίξω. Και κάποια κομμάτια πιο γυναικεία. Το αναφέρω γιατί συνειδητοποίησα ότι μέχρι πρόσφατα τα κομμάτια που διασκευάζαμε ήταν όλα αντρών ερμηνευτών. Από Αγγελάκα μέχρι Καζαντζίδη (γέλια).

Θα παρουσιάσουμε επίσης το νέο κομμάτι. που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες σε μουσική της Δήμητρας Γαλάνη και σε στίχους του Δημήτρη Αναγνωστόπουλου από την Cobalt.

Ετοιμάζεις νέο δίσκο. Περί τίνος πρόκειται;

Ετοιμάζω τον τρίτο μου δίσκο. Θα έχει πολλά δικά μου κομμάτια, αλλά ελπίζω ότι θα έχει και συμμετοχές ανθρώπων που θαυμάζω, όπως αυτή της Δημήτρης Γαλάνη. Η Δήμητρα Γαλάνη είναι ασύλληπτη προσωπικότητα. Στηρίζει αδιανόητα τους νέους καλλιτέχνες. Εχει έναν τελείως δικό της τρόπο ύπαρξης. Ενώ ζει μέσα στην εποχή, ταυτόχρονα είναι απόλυτα διαχρονική.

Με ποιους άλλους από τους παλιότερους ή νεότερους θα ήθελες να συνεργαστείς;

Με δημιουργούς θα ήθελα πολύ με τον Σπύρο Παρασκευάκο από τους νεότερους. Με τον Οδυσσέα Ιωάννου από τους παλιότερους. Τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Ελένη Φωτάκη και πολλούς ακόμα. Από ερμηνευτές με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που είναι ο πιο αγαπημένος μου, με την Τάνια Τσανακλίδου κι άλλους.

Στα τραγούδια σου διηγείσαι συχνά ιστορίες. Είναι ένας τρόπος ψυχοθεραπείας;

Εκείνη την ώρα συμβαίνει αυτόματα και κάπως ακαταλαβίστικα. Απλώς γράφω, αφιλτράριστα μεν, αλλά κάνοντας ένα μεγάλο ταξίδι εντός μου. Εκ των υστέρων ανακαλύπτω στοιχεία του εαυτού μου και συναισθήματα πολύ βαθιά θαμμένα. Ερχομαι αντιμέτωπη με τις πιο αληθινές μου σκέψεις. Αυτό από μόνο του δεν είναι ψυχοθεραπεία, αλλά για όποιον ενδιαφέρεται να εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο είναι μια καλή αρχή.

Όνειρα, φίλοι, προσωπική ζωή, υπάρχει χώρος γι’ αυτά;

Δεν έχει νόημα τίποτα για μένα χωρίς όνειρα, φίλους και προσωπική ζωή. Έχω ανάγκη να εντοπίζω τη βαθύτερη ομορφιά. Την αναζητώ διαρκώς. Άλλωστε η δουλειά μου είναι να εμπνέομαι ώστε να καταφέρω κάποτε να εμπνεύσω.

Πιστεύεις ότι η οικονομική κρίση έχει κάνει τους ανθρώπους πιο εσωστρεφείς;

Παλιότερα σίγουρα. Πλέον αισθάνομαι ότι μας κάνει πιο τολμηρούς. Βρίσκουμε το θάρρος να εκφραστούμε, κάποιοι νιώθουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πια να χάσουν. Άλλοι έχουν την ανάγκη να παρακινήσουν, να αφυπνίσουν. Βλέπω ότι όλο και πιο συχνά όλο και πιο πολλοί τολμάμε να εκφράσουμε την άποψή μας ελεύθερα, να είμαστε ο εαυτός μας, αναζητούμε την επικοινωνία και προσπαθούμε να αλλάξουμε πριν απαιτήσουμε να αλλάξουν όλα τα υπόλοιπα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]