Μου ήρθε η εικόνα της μητέρας του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας, που είναι από τα 57 παιδιά που χάθηκαν άδικα. Αυτή η μάνα, με περισσή αξιοπρέπεια, αλλά και με τη σπαρακτική δύναμη που έχει η μάνα όταν της πειράζουν αδικαιολόγητα το παιδί της -πόσω μάλλον όταν είναι νεκρό-, έδινε μόνη της μία άνιση μάχη. Ηταν η σύντομη περίοδος κατά την οποία είχαν αρχίσει να καταρρέουν τα «ξυλόλια» και τα «παράνομα φορτία» και οι «30 τόνοι» έγιναν «μπιτονάκια» στο κόκπιτ της μηχανής της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Ηταν, δηλαδή, η περίοδος που κάποιοι άσχετοι «πραγματογνώμονες» και οι καθοδηγητές τους έβγαζαν το νεκρό παιδί της μάνας «λαθρέμπορο» μικρών ποσοτήτων εύφλεκτης ουσίας, η οποία χρησιμοποιείται για τη νόθευση των ποτών και τη μετατροπή τους σε «μπόμπες».

Τότε, λοιπόν, αυτή η εντυπωσιακά αξιοπρεπής αλλά «ύαινα μάνα» μόνη της πήρε σβάρνα όσα κανάλια της έδωσαν βήμα -γιατί δεν της έδωσαν όλα- και υπερασπίστηκε με σθένος, αλλά και με ορθολογικά επιχειρήματα την αθωότητα του παιδιού της. Οι νουνεχείς πολίτες που την παρακολούθησαν κατάλαβαν το δίκιο της. Το οποίο έρχεται τώρα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο.

Ερχεται με το παταγώδες γκρέμισμα της άθλιας σκευωρίας που στήθηκε πάνω στα πτώματα των 57 παιδιών από αδίστακτους ψεύτες, κυνικούς πολιτικούς κερδοσκόπους και κάτι σαν εμπειρογνώμονες, οι οποίοι μένουν τώρα ξεκρέμαστοι στον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» αντιμετωπίζοντας τη Δικαιοσύνη, μετά την κατεπείγουσα προανακριτική έρευνα που παρήγγειλε -ορθότατα- η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γ. Αδειλίνη.

Το αίτημα για αλήθεια και απόδοση δικαιοσύνης για την τραγωδία των Τεμπών παραμένει στο ακέραιο. Μόνο που παίρνει και μία άλλη διάσταση: την αποκάλυψη της συγκάλυψης της αλήθειας που επιχείρησαν πολιτικά κοράκια, μαζί με τυχάρπαστους «ειδικούς» και εντεταλμένους «ερευνητές» δημοσιογράφους. Σαν χάρτινος πύργος καταρρέουν όλα τα ψεκασμένα και σκόπιμα σενάρια που προσπάθησαν να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη και να εκμεταλλευτούν την ανθρώπινη ευαισθησία των πολιτών, αλλά -κυρίως- τα άψυχα κορμάκια των παιδιών.

Κερασάκι σε αυτήν την άθλια υπόθεση είναι η εξίσου παταγώδης πτώση του δήθεν πορίσματος του ΕΟΔΑΣΑΑΜ. Μία φαινομενικά αθώα παράγραφος -που όπως φαίνεται μπήκε με το ζόρι(;) στο πόρισμα- ήρκεσε για να καταστούν αληθοφανείς οι έωλες υποθέσεις των κατασκευαστών της θεωρίας του «εγκλήματος», των «δολοφόνων», του «ενορχηστρωτή της συγκάλυψης», που «πρέπει να πάει φυλακή». Μία παράγραφος που έγραφε ότι δεν μπορεί η έκρηξη να έγινε λόγω των ελαίων σιλικόνης και ότι «μπορεί» να υπήρχαν 2 τόνοι άγνωστης εύφλεκτης ουσίας. Οπως φαινομενικά αθώα ήταν και η στιγμή της δημοσιοποίησης του πορίσματός του -που το αποποιείται τώρα!- την παραμονή του συλλαλητηρίου της 28ης Φεβρουαρίου…

Και μετά ήρθε ο κατακλυσμός. «Αδειασμα» από το Πανεπιστήμιο της Γάνδης, «άδειασμα» από το Πανεπιστήμιο της Πίζας, αποδοχή από τον εφέτη ανακριτή κ. Μπαϊκάμη του αιτήματος του συνηγόρου του κ. Πλακιά για τον έλεγχο της επαγγελματικής επάρκειας των «πρόθυμων τεχνικών συμβούλων». Ενας εξ αυτών μάλιστα δεν δίστασε να πει ότι στόχος ήταν «να πέσει η κυβέρνηση». Ακολούθησε το κανονικό «στριπτίζ» άλλων δύο τεχνικών συμβούλων, οι οποίοι, με τον τρόπο τους ο καθένας, ομολόγησαν κυνικά ότι δεν ήταν τα Τέμπη, αλλά η «αναγέννηση του πολιτικού σκηνικού» και ο αντικυβερνητικός αγώνας. Οι κ.κ. Μιχόπουλος και Καρνάβος, τεχνικοί σύμβουλοι οικογένειας θύματος, συμμετείχαν και μίλησαν σε εκδήλωση του ΕΜΠ με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Για να αναπνεύσουμε, πρέπει να τους ανατρέψουμε»…

Αλλά κι αυτά δεν είναι το «πάνω ράφι» του «κυκλώματος των Τεμπών». Υπάρχει άμεση και δημόσια εμπλοκή πολιτικών προσώπων. Από τον Κ. Βελόπουλο, που πρωτοείπε όλα τα ψέματα (χαμένα βαγόνια, ξυλόλια, λαθρεμπόριο, Ουκρανία κ.λπ.) και έφτασε στριμωγμένος να πει το αδιανόητο «να ήταν στο τρένο τα παιδιά σας», μέχρι τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, που ζητάει «να πάει φυλακή» ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας, ίσως και χωρίς δίκη;

Ακολούθως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Φάμελλος, ο οποίος τόλμησε να υπαινιχθεί ότι ο θάνατος του Β. Καλογήρου, γιου της εισαγγελέως Εφετών Λάρισας, σχετιζόταν με τα Τέμπη. Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και το παρελθόν και το πολιτικό DNA του στις σκευωρίες. Η Novartis είναι η πιο μεγάλη, αλλά όχι η μόνη. Και, τέλος, το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος δεν πρωταγωνίστησε εξ αρχής, αλλά επιπόλαια και πολιτικά ανεύθυνα έγινε «ουρά» της «συμμαχίας των συνωμοτών και των ψεκασμένων».

Πάντα ήταν, αλλά τώρα έρχεται η ώρα της Δικαιοσύνης. Η οποία θα αποδώσει τα του -κάθε- Καίσαρος τω Καίσαρι…

ΑΙΧΜΗ

ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Ο «Ελεύθερος Τύπος» είναι από τις λίγες εφημερίδες που μπορούν να κοιτούν τους αναγνώστες τους στα μάτια. Χωρίς να έχει κρύψει τίποτα από το εκάστοτε τρέχον ρεπορτάζ για την τραγωδία των Τεμπών, στάθηκε υπεύθυνα και κριτικά απέναντι στις κατευθυνόμενες ομοβροντίες συγκάλυψης της αλήθειας.

Και ίσως είναι η ώρα να ειπωθούν καθαρές κουβέντες για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους. Δεν ήταν ίδιοι όλοι οι δημοσιογράφοι, είτε έβαζαν την υπογραφή τους είτε όχι. Υπήρξαν τρεις διακριτές κατηγορίες με ονόματα και επώνυμα. Υπήρξαν οι γνωστοί «ερευνητές» του χαρτιού, του γυαλιού και του Διαδικτύου, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στον σκόπιμο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Είτε εκφράζοντας με αφέλεια και τυφλό φανατισμό τις απόψεις τους είτε περνώντας τη «γραμμή» των αφεντικών τους και των πολιτικών προϊσταμένων τους. Εχουν μια κάποια διαφορά μεταξύ τους. Απλώς οι δεύτεροι είναι πιο επικίνδυνοι και για τη δημοκρατία και για τη δημοσιογραφία.

Προφανώς, από τις τάξεις αυτής της κατηγορίας ήταν και τα τρία μέλη του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ που διανοήθηκαν να κάνουν την άθλια έγκληση στη Σ. Γιαννακά, στο όνομα του ότι… δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της «τη γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μίας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων»…

Στον χορό μπήκαν εξίσου πρόθυμα τα κλασικά λαϊκιστικά ΜΜΕ και οι κλασικοί λαϊκιστές δημοσιογράφοι. Αυτοί που πάντα πάνε με το ρεύμα. Συνήθως έχουν μια κάποια άποψη, αλλά τι είναι η βάσανος για την αλήθεια μπροστά στην τηλεθέαση, στην αναγνωσιμότητα ή στα likes; Τίποτα. Από εδώ πάνε και οι άλλοι.

Και υπάρχει κι ο άλλος Τύπος, οι άλλοι δημοσιογράφοι. Λιγότεροι ίσως, αλλά ευτυχώς υπάρχουν. Δεν κάνουν «ρουλεμάν» αμάσητα τα non papers, δεν αυτολογοκρίνονται, ούτε κλείνουν τον διακόπτη της σκέψης τους και της συναίσθησης του ρόλου τους. Δεν στοχοποιούν, κλείνουν τα μάτια και «πυροβολούν», αρκεί να ακουστεί το «πυρ». Δεν διστάζουν να κάνουν κριτική, όπου και όποτε απαιτείται. Είτε στην κυβέρνηση είτε στα κόμματα με τα οποία αισθάνονται μεγαλύτερη ιδεολογική ή πολιτική συγγένεια.

Αυτός ο Τύπος και αυτοί οι δημοσιογράφοι ευτυχώς υπάρχουν και χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη οι περισσότεροι, είναι πολλοί. Κι εμείς εδώ στον «Ελεύθερο Τύπο» είμαστε υπερήφανοι που είμαστε μεταξύ αυτών.