«Τέλος ιστορίας», εκδόσεις Ψυχογιός, μια ακόμα ανθρωποκεντρική ιστορία που κρύβει περισσότερα απ’ όσα πιστεύει κανείς, προκαλώντας τον αναγνώστη να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από καλά κρυμμένα μυστικά, βυθίζοντάς μας στα σκοτεινά μονοπάτια του ανθρώπινου μυαλού και της συνείδησης.

Ο συγγραφέας που καταφέρνει να αιχμαλωτίσει την προσοχή μας με την εξαιρετική εμβάθυνση στους χαρακτήρες των ηρώων του μιλά στον «Ε.Τ.» για το βιβλίο του.

Το νέο σας βιβλίο εκτυλίσσεται στην Αμερική με πρωταγωνίστρια τη Νίκι Χάντερ, που θα βρεθεί να παλεύει με την αναζήτηση της αλήθειας συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν του Σεμπάστιαν Τραπ, ενός ερημίτη συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας. Πώς προέκυψε αυτό το νέο ταξίδι;

Διάβασα ένα άρθρο μιας συγγραφέως – βιογράφου που αναλάμβανε τη συγγραφή βιογραφιών άλλων ανθρώπων και αναρωτήθηκα τι είδος ανθρώπου θα ήθελε να γράψει ένας ξένος την ιστορία της ζωής του. Από εκεί ήρθε η πρώτη έμπνευση. Επίσης ήθελα να γράψω μια ιστορία που να αφυπνίσει το συναίσθημα των αναγνωστών γιατί στις παρουσιάσεις για το πρώτο μου βιβλίο είδα ότι το κοινό είχε εντυπωσιαστεί όχι τόσο από το μυστήριο, αλλά από τα συναισθήματα που τους δημιούργησε η ιστορία.

Οι ήρωές σας ζουν περιπέτειες, ανεβάζοντας την ένταση στα ύψη. Το μυστήριο, η δράση, οι ανατροπές ή οι καλοδουλεμένοι χαρακτήρες θέτουν τα θεμέλια για την επιτυχία στην ιστορία σας;

Μια ιστορία μυστηρίου -crime ή θρίλερ- πρέπει να ικανοποιεί και να εκπλήσσει τον αναγνώστη. Αλλά αυτό είναι μόνο το ένα κομμάτι. Οι αναγνώστες αποζητούν από τα βιβλία κάτι βαθύτερο, μια ιστορία με συναισθηματική περιπλοκότητα και μεγαλύτερο βάθος και αυτό προσπάθησα να πετύχω. Είναι πολύ ωραίο να σε συνεπαίρνει μια ιστορία, αλλά είναι πιο ελκυστικό όταν δένεσαι με τους χαρακτήρες και στο τέλος, αφού τελειώσεις το βιβλίο, έχεις κάτι να σκέφτεσαι.

Υπάρχει το τέλειο έγκλημα όπως το εννοεί ο ήρωάς σας;

Υπάρχουν τόσα άλυτα, ανεξιχνίαστα εγκλήματα που προφανώς υπάρχει και το τέλειο έγκλημα. Εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να σχεδιάσω ένα τέτοιο έγκλημα.

Με κάνατε να αναρωτηθώ, διαβάζοντας, μπορούν να μας κάνουν κακό οι άνθρωποι που μας αγαπούν και πρέπει να μας προστατεύουν;

Είναι λίγο υπερφίαλο να αναλύσει ένας συγγραφέας τη δική του δουλειά, αλλά θα το κάνω γιατί οι ερωτήσεις σας είναι πολύ καλές και πρωτότυπες, οπότε θα το κάνω. Οταν στα 21 μου αποκάλυψα στους γονείς μου ότι είμαι γκέι, η μητέρα μου δεν το πήρε τόσο θετικά. Πιστεύω ότι το έκανε γιατί ανησυχούσε για μένα. Ηθελε να είμαι ασφαλής, να μην περάσω δύσκολα, δεδομένου του τρόπου που η κοινωνία αντιμετώπιζε τους γκέι. Αντίστοιχα, ο ήρωάς μου, ο Σεμπάστιαν Τραπ, είναι ένας κακός πατέρας γιατί κακοποιεί τον γιο του. Μπορεί να μην τον κακοποιεί σωματικά, αλλά σίγουρα του ασκεί ψυχολογική και συναισθηματική βία. Αλλά ο ίδιος πιστεύει ότι το κάνει από αγάπη. Θέλει να τον διαμορφώσει, να του δώσει όλα τα εφόδια που εκείνος πιστεύει ότι θα τον θωρακίσουν ώστε να είναι ασφαλής. Επομένως, πιστεύω πως ναι. Οι άνθρωποι που μας αγαπούν μπορούν να μας κάνουν κακό.

Τελικά «Η ζωή είναι σκληρή. Και στο τέλος σε σκοτώνει»; Και αλήθεια, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν;

Η ζωή είναι δύσκολη και είμαι ένας άνθρωπος που δύσκολα αφήνομαι να την ευχαριστηθώ. Στο τέλος, δε, μας σκοτώνει όλους. Στο άλλο σκέλος της ερώτησης τώρα, οι άνθρωποι είναι ικανοί για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Και είναι ενδιαφέρον ανθρωπολογικά και κοινωνικά να βλέπεις το κίνητρο που μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο να διαπράξει φόνο, ενάντια σε κάθε λογική.

Πώς βλέπετε τη σχέση ανάμεσα στον κινηματογράφο και στη λογοτεχνία; Επηρεάζει τον τρόπο γραφής σας, μιας και το βιβλίο σας διασκευάστηκε σε ταινία με τους Εϊμι Άνταμς, Γκάρι Ολντμαν και Τζούλιαν Μουρ;

Πιστεύω ότι το σινεμά και κυρίως το Νetflix, που μπορείς να δεις από το σπίτι σου, επηρεάζει πάρα πολύ τη λογοτεχνία γιατί είναι κάτι που είναι πάρα πολύ προσβάσιμο, σε σχέση με 10 χρόνια πριν, που για να δεις μια ταινία έπρεπε να πας στην αίθουσα του σινεμά. Και ενώ πριν μερικά χρόνια όταν έγραφες γέμιζες το χρόνο σου, αν ήθελες να κάνεις κάποιο διάλειμμα από το χειρόγραφό σου, με μαγειρική ή κάτι άλλο, σήμερα ανοίγεις την τηλεόραση και μπορείς να δεις κάτι που μπορεί να σε επηρεάσει αργότερα όταν συνεχίσεις με την ιστορία σου.
Επίσης νιώθω ότι μερικές φορές βιβλία γράφονται με σκοπό τη μεταφορά τους στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Και εγώ θα το ήθελα και γι’ αυτό μου το βιβλίο, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός όταν το έγραφα και σίγουρα αν ευοδωθεί κάποια μεταφορά στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη θα χρειαστούν αρκετές τροποποιήσεις.