Να σημειωθεί πως η Ισπανία είναι μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει εξωτερικές απειλές, ούτε βρίσκεται κοντά σε θερμά μέτωπα, όπως η Ελλάδα, οι χώρες των Βαλκανίων και της Βορειοανατολικής Ευρώπης. Τη μετανάστευση την ελέγχει ικανοποιητικά μέσα από τις συμφωνίες με το Μαρόκο, ενώ από πλευράς οικονομίας δεν τα πηγαίνει άσχημα, τηρουμένων των αναλογιών.

Αν δεν υπήρχε το τεράστιο πρόβλημα της στέγης (σύμφυτο με το θέμα του υπερτουρισμού), για το οποίο βγήκαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί τις προηγούμενες μέρες, θα λέγαμε ότι οι Ιβηρες είναι μια μικρή όαση – χωρίς, βέβαια, να βρίσκονται στο απυρόβλητο των τραμπικών δασμών.

Ως υπολογίσιμη δύναμη του ΝΑΤΟ, η Ισπανία τα πηγαίνει καλά με την Τουρκία στον τομέα των εξοπλιστικών και είναι γνωστή η ελληνική δυσφορία για τη συνεργασία της με την Αγκυρα – ειδικά στο περίφημο αεροπλανοφόρο «Anadolu».

Γενικώς οι Ισπανοί δείχνουν να προσαρμόζονται ως λαός στο «πολεμικό πνεύμα» της εποχής, για λόγους επιβίωσης. Το 58% των ερωτηθέντων στο βαρόμετρο της «El País» δήλωσε υπέρ της δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού (σ.σ.: με τον τρόπο που το εννοεί το διευθυντήριο Ούρσουλα, Μακρόν και Σία), το 55% συμφωνεί με την αύξηση των αμυντικών δαπανών και ένα 48% τάσσεται υπέρ της αύξησης των επενδύσεων στην αμυντική βιομηχανία.

Αίσθηση, πάντως, προκαλεί το 41% που δέχεται την πώληση όπλων σε εμπόλεμα κράτη, όπως και το 35% που τάσσεται υπέρ της καθιέρωσης της υποχρεωτικής θητείας στην Ισπανία! Εκεί, όμως, που σηκώνει κάποιος τα χέρια ψηλά είναι με το 34% των ερωτηθέντων που συμφωνεί με την αποστολή ισπανικών δυνάμεων σε εμπόλεμες ζώνες, π.χ. στην Ουκρανία. Ισως αυτός ο κυνισμός να οφείλεται στη διαπίστωση των 5-6 Ισπανών στους 10 ότι στο μέλλον ο κόσμος θα είναι πιο βίαιος, πιο αυταρχικός και πιο άνισος – άρα, πρέπει να προσαρμοστούμε στις συνθήκες του.