Στην καρδιά του, το έργο είναι μια αργή, σχεδόν αδιόρατη, διαδικασία αποδόμησης της καθημερινότητας, η οποία μέσα από την παρατήρηση και την εσωτερική αναμέτρηση αποκαλύπτει τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την αλήθεια από την αυταπάτη, την ελευθερία από την αποδοχή.

Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από δύο χαρακτήρες, τον Αντώνη και τη Μαρία, οι οποίοι, μετά την απώλεια του γιου τους, έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες αυτής της τραγωδίας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Οι δυο τους αναζητούν τον δρόμο τους μέσα από τον πόνο και τις μνήμες του παρελθόντος, προσπαθώντας να βρουν ξανά το νόημα της ύπαρξής τους. Ομως, η σχέση τους δεν είναι απλώς μια προσωπική υπόθεση, αλλά εκφράζει την ανάγκη του ανθρώπου να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και αμφισβητεί την αξία του.

Η Καρυστιάνη, όπως πάντα, χειρίζεται τη γλώσσα με ιδιαίτερη φροντίδα και δεξιοτεχνία. Η γραφή της είναι πυκνή και γεμάτη εικόνες, ενώ ταυτόχρονα έχει μια ροή που επιτρέπει στον αναγνώστη να βυθιστεί πλήρως στον κόσμο που δημιουργεί. Οι διάλογοι είναι αληθινοί και οι εσωτερικές σκέψεις των χαρακτήρων καταγράφονται με τέτοιον τρόπο, ώστε ο αναγνώστης να νιώθει πως συμμετέχει στο ψυχικό τους ταξίδι.

Δεν είναι μόνο μια ιστορία για τη θλίψη και την απώλεια, αλλά και για την ελπίδα και την αναγέννηση. Οι «Κορνιζωμένοι» μεταφέρουν την ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι αιχμάλωτοι σε εικόνες και αναμνήσεις από το παρελθόν, που τους καθορίζουν και τους περιορίζουν. Παράλληλα, όμως, αυτές οι εικόνες μπορούν να γίνουν πηγή δύναμης, εφόσον κάποιος βρει το κουράγιο να προχωρήσει πέρα από αυτές και να αναδημιουργήσει τη ζωή του.

Η έννοια της «κορνίζας» (φωτογραφίας ή εικόνας) λειτουργεί σαν μεταφορά για τη ζωή, η οποία έχει καταγραφεί, αποτυπωθεί και εγκλωβιστεί στην καθημερινότητα, αλλά μπορεί να αναπτυχθεί και να απελευθερωθεί. Το έργο καταδεικνύει την αντίφαση του ανθρώπου, που από τη μία λατρεύει τις αναμνήσεις και από την άλλη θέλει να τις ξεπεράσει και να προχωρήσει σε ένα νέο στάδιο ύπαρξης.

Η «κορνίζα» γίνεται το κεντρικό σύμβολο της ύπαρξης: μια αθώα, σχεδόν ανέκφραστη κάσα γύρω από μια φωτογραφία, η οποία προσπαθεί να πείσει τον θεατή ότι αυτός ο κόσμος, αυτός ο άνθρωπος, αυτή η ζωή, είναι ολοκληρωμένα και ασφαλή. Ο Στέλιος παραμένει «κορνιζωμένος», φυλακισμένος σε μια αναμονή του αόριστου, εγκλωβισμένος σε σχέσεις και αναμνήσεις που τον καταπιέζουν, ενώ ταυτόχρονα τον καθησυχάζουν. Δεν απομακρύνεται από τη ζωή του, επειδή η συνήθεια και η οικειότητα του προσφέρουν την ψευδαίσθηση μιας ησυχίας που αντέχει στον χρόνο.

Η ομορφιά και η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης

Η συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει προσωπικές ιστορίες με συλλογικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Αν και το έργο αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή, ο αναγνώστης αναγνωρίζει εύκολα τις γενικότερες ανθρώπινες αναζητήσεις και αγωνίες. Στην προσπάθειά της να απεικονίσει τις αντιφάσεις του κόσμου, η συγγραφέας αποφεύγει τον εύκολο μελοδραματισμό και διατηρεί μια διάσταση σοβαρότητας και αλήθειας σε κάθε της λέξη.

Τελικά, το «Κορνιζωμένοι» είναι ένα βιβλίο που αποκαλύπτει την ομορφιά και την τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το πρίσμα της απώλειας και της ανασύστασης. Με τον μοναδικό της τρόπο, η Ιωάννα Καρυστιάνη καταφέρνει να γράψει ένα έργο που συγκινεί και προβληματίζει, ενώ παραμένει βαθιά ανθρώπινο και σαγηνευτικά αληθινό.