ΕΙΝΑΙ κάτι πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάτι παρόμοιο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και, επειδή, έχουμε στο DNA μας την… γκρίνια, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε πως χώρες όπως η Γερμανία βρίσκονται πολύ πίσω από την Ελλάδα. Μόλις τώρα, στη νέα κυβέρνηση Μερτς δημιουργήθηκε υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.

Η ψηφιοποίηση του κράτους έχει πολλαπλά οφέλη. Δεν είναι μόνο ότι δεν τρέχουμε από υπηρεσία σε υπηρεσία, για να βγάλουμε ένα έγγραφο το οποίο θα παραδώσουμε σε κάποια άλλη δημόσια υπηρεσία. Αυτό κάναμε επί δεκαετίες. Χαμένος χρόνος, ταλαιπωρία και εκνευρισμός.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αρχικά με τον Κυριάκο Πιερρακάκη και στη συνέχεια με τον Δημήτρη Παπαστεργίου, έχει δημιουργήσει ένα νέο τοπίο στις συναλλαγές των πολιτών με το κράτος. Σταδιακά προστίθενται και άλλες ψηφιακές υπηρεσίες και προφανώς ο στόχος είναι σε λίγα χρόνια να έχουν «κλείσει» όλες οι πόρτες των δημόσιων υπηρεσιών για τους πολίτες. Πέρα από το τέλος της ταλαιπωρίας, αυτό οδηγεί και σε μείωση της διαφθοράς, καθώς δεν υπάρχει πλέον «προσωπική επαφή» του πολίτη με όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης στο Δημόσιο και ζητούσαν φακελάκι για να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις.

ΑΠΟ εκεί και πέρα, όμως, το Δημόσιο πρέπει να περάσει στην επόμενη φάση. Εκεί απαιτούνται δράσεις σε τρεις άξονες. Ενα πρόβλημα που ακόμα δεν έχει επιλυθεί είναι πως καθυστερούν υπερβολικά και αδικαιολόγητα οι απαντήσεις των υπηρεσιών στα ψηφιακά αιτήματα των πολιτών. Εκεί πρέπει να τεθεί ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Η υπηρεσία να είναι υποχρεωμένη να απαντήσει στον πολίτη π.χ. μέσα σε μία εβδομάδα.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, πρέπει να τρέξει η «εσωτερική» ψηφιοποίηση των υπηρεσιών, γιατί σε πολλές υπάρχει ακόμα το χαρτοβασίλειο της δεκαετίας του ’80. Από αυτήν την προσπάθεια μπορούν να υπάρξουν οφέλη σε δύο επίπεδα. Και να τρέχουν πιο γρήγορα οι διαδικασίες για οποιαδήποτε υπόθεση, αλλά και να χρειάζονται πλέον λιγότεροι υπάλληλοι γραφείου στο Δημόσιο. Ωστε στο μέλλον να γίνονται περισσότερες προσλήψεις σε τομείς του κρατικού μηχανισμού όπου υπάρχει λειψανδρία, όπως στην Υγεία, στην Παιδεία και την Ασφάλεια.

ΤΕΛΟΣ, ο τρίτος άξονας είναι, ίσως, και ο πιο σημαντικός. Να εφαρμοστεί, επιτέλους, αυστηρή αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Με συγκεκριμένους στόχους και αποτελέσματα. Οσοι παίρνουν βαθμολογία κάτω από τη βάση να επιμορφώνονται, σε δεύτερη φάση να μετατάσσονται σε κάποια άλλη υπηρεσία και αν δεν τα καταφέρνουν ούτε και εκεί να απολύονται. Ναι, πλησιάζοντας στο 2030, πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για την άρση της μονιμότητας. Δεν μπορεί το Δημόσιο να αποτελεί για κάποιους καταφύγιο… αργομισθίας. Ενώ την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι υπάλληλοι να βγάζουν όλη τη δουλειά και να μην επιβραβεύονται.