Μία συνθήκη η οποία αλλάζει τη μοίρα και τη σκοποθεσία των λαών της Ευρώπης και οδηγεί στην ειρηνική συνύπαρξη με σκοπό την επίτευξη μιας ευημερούσας κοινοπολιτείας, όπου κάθε λαός θα διατηρούσε τις πολιτιστικές του ιδιαιτερότητες και θα πρόβαλλε τις ιστορικές καταβολές του ως στοιχείο της ταυτότητάς του, ενώ μέσα από αυτήν τη διαφορετικότητα θα υπεδείκνυε την ενότητά τους, τη σύμπνοια και τη μεταξύ τους συνύπαρξη.

Η διακήρυξη του Σουμάν απαιτεί, όμως, για την επίτευξη μιας παγκόσμιας ειρήνης και την προσφορά από τα κράτη-μέλη, ως συνεισφορά ανάλογων προσπαθειών, μεθόδων και μέσων προκειμένου να επιτευχθεί η αλληλεγγύη ως τρόπος έκφρασης μιας πραγματικής συνεργασίας. 75 χρόνια μετά έχει επιτευχθεί το συγκεκριμένο όραμα των πρωτεργατών; Είναι η σημερινή Ευρώπη αυτή την οποία οραματίστηκαν οι «Πατέρες» της;

Εμπεδώνεται σε κάποια Καταστατικά Κείμενα αυτό το πνεύμα αλληλεγγύης και της συνεργασίας ή οι αρχές αυτές αναζητούνται μόνο στο επίπεδο «της αγοράς», ενώ αξίες πολιτιστικές έχουν χάσει το νόημά τους; Από το πρώτο Καταστατικό Κείμενο του 1950, η διακήρυξη Σουμάν οδηγούσε στην υλοποίηση της Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα, με σκοπό την αποτροπή του πολέμου, επειδή είχε νοηματοδοτηθεί από τις πανανθρώπινες αρχές της συνεργασίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης.

Η σημερινή Ευρώπη μπορεί να το πετύχει; Το ερώτημα δεν μπορεί να προσεγγίζεται ως ρητορικό και μόνο. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον της Ευρώπης και στην απάντησή του μερίδιο έχουν και οι χριστιανικές εκκλησίες, οι ομολογίες και οι θρησκείες, στις οποίες πέφτει το βάρος να νοηματοδοτήσουν ουσιαστικά και πανανθρώπινα το βαθύτερο περιεχόμενο αυτών των όρων και των εννοιών της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης. Το έργο σημαντικό και η διακονία ουσιαστική εάν θέλουμε μία Ευρώπη της ειρήνης και της καταλλαγής.