Η γραφή του, βαθιά και ανατρεπτική, εξετάζει τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, ενώ ποτέ δεν χάνει την αίσθηση της ανατροπής και του αιφνιδιασμού. Μέσα από τα βιβλία του, μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε όχι μόνο τα μυστήρια των εγκλημάτων, αλλά και την ψυχή των χαρακτήρων του, που βρίσκονται πάντα σε μια συνεχόμενη πάλη με το ίδιο τους το πεπρωμένο.

_Στα βιβλία σας, τα λάθη του παρελθόντος μετατρέπονται σε εφιάλτες τού σήμερα. Είναι αυτό το βασικό σας μήνυμα προς τους αναγνώστες;

Δεν επιλέγω να γράφω σκοτεινές ιστορίες από ευκολία ή από ευχαρίστηση. Γράφω για να εξορκίσω —να ξορκίσω μέσα μου— τον θάνατο, τη βία, τις απειλές, και τους πιο βαθιούς μου φόβους. Δεν αναφέρομαι συχνά στην αγάπη, όχι γιατί είναι εύκολο θέμα, αλλά γιατί οι προσωπικοί μου τρόμοι δεν βρίσκονται εκεί.

Η οικογένειά μου είχε δύσκολη ιστορία: Ο πατέρας μου ήταν απών και αυτό δεν το συζητούσαμε ποτέ με τη μητέρα και τη γιαγιά μου, που με μεγάλωσαν. Πέθανε χωρίς να το μάθω καν. Ετσι συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ποτέ δίπλα μου μια αρσενική, καθησυχαστική παρουσία. Μέσα από αυτή την εσωτερική απουσία γεννιούνται οι ιστορίες μου. Οταν κουβαλάς τέτοιους δαίμονες μέσα σου, είναι φυσικό να σε ελκύουν ταινίες τρόμου, γοτθικά μυθιστορήματα ή και το αστυνομικό είδος – είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις το σκοτάδι σου.

_Σε πολλά βιβλία σας, όπως το «Η Γη των Νεκρών», το «Miserere de moi» και το «Kaïken», συνδέετε την Τέχνη και τον θάνατο. Για παράδειγμα, παιδικές χορωδίες συνοδεύουν αποτρόπαια εγκλήματα. Ο κόσμος των βιβλίων σας οδηγεί τελικά στο φως ή στην ομίχλη;

Πολλοί βλέπουν μόνο το σκοτεινό και βίαιο στοιχείο στα βιβλία μου, αλλά η αλήθεια είναι πως κρύβουν βαθιά αισιοδοξία. Οι ήρωές μου, έστω και με δυσκολία, καταφέρνουν να νικήσουν το κακό. Ναι, οι δολοφόνοι έχουν πάντα μια ιστορία πίσω τους – συχνά ριζωμένη στην παιδική τους ηλικία, που τους εξηγεί, όχι απαραίτητα τους δικαιολογεί.

Είναι μια κυκλική τραγωδία: Οι άνθρωποι γίνονται τέρατα επειδή υπήρξαν θύματα τερατωδίας, πολλές φορές από την ίδια την οικογένειά τους. Κάπως έτσι ξυπνά μέσα τους το «ένστικτο του θανάτου», όπως θα έλεγε κι ο Φρόιντ, όταν λείπει η αγάπη και κυριαρχεί η απογοήτευση. Όμως, στο τέλος, το φως πάντα βρίσκει μια ρωγμή να περάσει… 

_Ακόμη και σήμερα, κάποιοι θεωρούν τη λογοτεχνία του αστυνομικού είδους ως κατώτερη. Μετά από τόσα χρόνια πορείας, τι έχετε να τους πείτε;

Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, και ιδιαίτερα με την εμφάνιση του λεγόμενου «νέου μυθιστορήματος», η παραδοσιακή έννοια της αφήγησης -η αξία του να διηγείσαι μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος- υποχώρησε. Πολλοί συγγραφείς στράφηκαν προς την αυτοβιογραφική γραφή, εστιάζοντας κυρίως στον εαυτό τους και όχι σε μια πλήρη πλοκή ή χαρακτήρες.

Μέσα από αυτή τη στροφή, χάθηκε η αφηγηματική δύναμη που χαρακτήριζε τη λογοτεχνία του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα – εκείνη που ήξερε να λέει μεγάλες, συναρπαστικές ιστορίες. Εγώ προσωπικά, αυτή τη λογοτεχνία αγαπώ. Εκείνη που βυθίζει τον αναγνώστη σε έναν ολόκληρο κόσμο, που τον συγκινεί και τον ταξιδεύει.

Ξεκίνησα να γράφω τη δεκαετία του ’90, τότε που υπήρχε το ρεύμα του «νεο-αστυνομικού» – όπου η έρευνα ήταν συχνά απλώς αφορμή για να ειπωθούν κοινωνικά ή πολιτικά μηνύματα. Οταν εκδόθηκα, με είδαν ως κάποιον που γράφει «στην αγγλοσαξονική παράδοση», δηλαδή με έντονη πλοκή και ουσιαστική ιστορία. Και πιστεύω πως η γαλλική λογοτεχνία έχει χάσει σε αυτό το κομμάτι: δεν λέει αρκετές ιστορίες. Κι όμως, ο κόσμος διψάει για ιστορίες.

Γι’ αυτό λέω σε όσους θεωρούν τη λογοτεχνία του είδους «κατώτερη»: δεν είναι καθόλου. Εχει ουσία, έχει τέχνη – και, πάνω απ’ όλα, ξέρει να αγγίζει τον αναγνώστη.

_Το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα έχει ξεφύγει από τις παραδοσιακές νόρμες των κλασικών, όπως ο Κόναν Ντόιλ ή η Αγκάθα Κρίστι.

Πλέον, βασίζω τα βιβλία μου σε ένα ιστορικό πλαίσιο – σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο που μου δίνει το φόντο, το περιβάλλον. Οταν ξεκινάς έτσι, δεν μπορείς να αγνοήσεις την κοινωνία, την πολιτική και την ατμόσφαιρα της εποχής. Αντίθετα, αυτά βοηθούν στο να ενταχθεί καλύτερα η ιστορία στον χώρο και στον χρόνο. Κι όταν ο αναγνώστης αισθανθεί αυτό το πλαίσιο, συνδέεται πιο ουσιαστικά με την πλοκή – γίνεται μέρος της.