ΟΙ περισσότεροι από τους εργαζομένους κατάφεραν να ξεφύγουν. Οχι όλοι όμως. Τρεις εγκλωβίστηκαν μέσα στο κτίριο. Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, έγκυος τεσσάρων μηνών, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης έχασαν τη ζωή τους. Εχουν περάσει 13 ολόκληρα χρόνια και ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί η ταυτότητα των αυτουργών της επίθεσης.

Η Πολιτεία απέτυχε παταγωδώς να προστατεύσει τους αθώους πολίτες. Η Πολιτεία, όμως, απέτυχε παταγωδώς να αποδώσει δικαιοσύνη. Οι γονείς και οι οικογένειες των θυμάτων δεν θα μάθουν ποτέ ποιοι δολοφόνησαν τους ανθρώπους τους.

Η Πολιτεία έκανε το ελάχιστο. Δημιούργησε ένα μικρό μνημείο έξω από το κτίριο, για να θυμόμαστε όλοι αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα. Γιατί, δυστυχώς, την ημέρα αυτή δεν γίνονται διαδηλώσεις για να τιμηθούν οι νεκροί. Τα κόμματα που πρωταγωνιστούν, συνήθως, σε δυναμικές κινητοποιήσεις δεν βγάζουν ούτε μία ανακοίνωση.

ΚΑΙ σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε λίγο και λιγάκι ομάδες μπαχαλάκηδων πάνε και σπάνε το μνημείο. Τέτοιο ξεφτιλίκι απανθρωπιάς από εκείνους που υποδύονται τους «αγωνιστές» της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.

Η καταστροφή του μνημείου δείχνει την «ομολογία» των μπαχαλάκηδων πως κάποιοι… σύντροφοί τους ήταν εκείνοι που δολοφόνησαν τους τρεις εργαζομένους της Marfin.

Η Πολιτεία, τα κόμματα, οι φορείς, οι πολίτες οφείλουν να τιμούν τους νεκρούς τους. Οσους έχασαν τη ζωή τους άδικα είτε με ευθύνη του κράτους είτε από δολοφονικές επιθέσεις εγκληματικών οργανώσεων. Τα θύματα της «17 Νοέμβρη», ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ο Παύλος Φύσσας, οι νεκροί της Marfin, του Ματιού, των Τεμπών.

ΟΛΟΙ οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό τη μνήμη των θυμάτων. Να στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στις οικογένειές τους. Είναι παρανοϊκό να υπάρχουν φθηνοί μικροκομματικοί διαχωρισμοί. Δεν υπάρχουν θύματα ενός… κατώτερου θεού.