Όπως εμπεδώσαμε την εβδομάδα που πέρασε το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ την εγκάλεσε επειδή με το άρθρο της «Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει;» (iefimerida, 13.02.2005)  «δεν λαμβάνει  υπόψιν την γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων». Ας επαναλάβουμε λοιπόν τα βασικά: Ένα άρθρο γνώμης δεν χρειάζεται να λαμβάνει υπόψη του κανέναν και κανένας δεν είναι υπεράνω κριτικής. Αλλά έστω –ας παίξουμε τον δικηγόρο του διαβόλου-, πως έγραψε κάτι που «προκάλεσε».  Από πότε αυτό είναι επιλήψιμο και πειθαρχικά ελεγκτέο; Και το κυριότερο, πως ορίζεται η «γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη»; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο του αριστερόμετρου για να το μάθουμε και εμείς;

Αλλά έστω –νάτος πάλι ο δικηγόρος του διαβόλου- ότι οσμιζόμαστε την «γενική απαίτηση» και συμπλέουμε μαζί της παρόλο που δεν έχουμε ουδεμία δημοσιογραφική υποχρέωση. Άρα αυτό σημαίνει ότι θα αδιαφορήσουμε για τις ειδικές απαιτήσεις της κοινωνίας;  Μα δεν έχουν δικαιώματα και οι μειοψηφίες;

Εύλογες απορίες γεννά και το κομμάτι που αναφέρεται στον αγώνα για την δικαίωση και την τιμωρία των ενόχων. Ποιοι είναι οι ένοχοι που πρέπει να τιμωρηθούν; Αν τους γνωρίζει ήδη η κοινή γνώμη και το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ αλλά δεν τους γνωρίζει η δικαιοσύνη, τότε να καταργήσουμε τα δικαστήρια και να κρατήσουμε τις δημοσκοπήσεις και τα πειθαρχικά.

Μετά την δικαιολογημένη ομοβροντία αντιδράσεων, ακολούθησε μια ανακοίνωση του Πειθαρχικού που τα έκανε χειρότερα: «Η πειθαρχική παρέμβαση δεν οφείλεται σε πρωτοβουλία του ΠΠΣ, αλλά σε συγκεκριμένες καταγγελίες και διαμαρτυρίες πολιτών, που αφορούσε το επίμαχο άρθρο. Το ΠΠΣ, ακολουθώντας το Καταστατικό και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας των Πειθαρχικών Συμβουλίων, αποφάσισε κατά πλειοψηφία τη διερεύνηση των καταγγελιών αυτών, μέσω της αποδεικτικής διαδικασίας. Η κίνηση της πειθαρχικής διαδικασίας, όπως πάντα συμβαίνει, δεν προδικάζει καταδικαστική απόφαση». Έχουμε και λέμε λοιπόν:

-Αν αύριο κατακλυστεί το Πειθαρχικό με καταγγελίες και διαμαρτυρίες θρησκευόμενων πολιτών που προσβλήθηκαν από τα πύρινα άρθρα γνώμης που υπεράσπιζαν τον καλλιτέχνη και όχι τον βανδαλισμό στην Πινακοθήκη, τι θα κάνει το όργανο; Θα εγκαλέσει τους αρθρογράφους για να διερευνήσει τις καταγγελίες περί προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος;

-Η «αποδεικτική διαδικασία» έχει εξίσου ενδιαφέρον. Τι αποδείξεις θα απαιτήσουν από την Σοφία Γιαννακά για να τους πείσει ότι δεν είναι ελέφαντας και να υπερασπιστεί το θάρρος της γνώμης της; Στο σημείο αυτό να δεχτούμε ως ανακουφιστική την διευκρίνιση ότι δεν προδικάζεται η «καταδικαστική απόφαση». Άρα έχει πιθανότητες η δημοσιογράφος να αθωωθεί….

Όλο αυτό θα ήταν αστείο, αν η εποχή που ζούσαμε δεν ήταν τόσο σοβαρή. Οι δημοσιογράφοι σε αυτή τη χώρα έχουν ήδη στοχοποιηθεί και όλοι θυμόμαστε την περίοδο των μεγάλων εντάσεων του ’15 να κυκλοφορούν μέχρι και αφίσες που διαπόμπευαν πρόσωπα και Μέσα. Ακόμα και πρόσφατα είχαμε πολιτικό που έκανε προγραφές δημοσιογράφων και δικαστών ρίχνοντας τους βορρά στην αδέκαστη κοινή γνώμη, ενώ την ίδια στιγμή οι αγωγές SLAPP απειλούν ευθέως την ελευθερία του Τύπου.

Ειδικά στην τραγωδία των Τεμπών με την εκτράχυνση της δημόσιας αντιπαράθεσης, θα έπρεπε όλοι να είμαστε πιο προσεκτικοί. Μας αρκούν οι πολιτικοί-«δικαστές» που μοιράζουν ενοχές και καταδίκες από το βήμα της Βουλής. Δεν χρειαζόμαστε άλλους.

Υ.Γ: Όταν η γράφουσα είχε μηνυθεί και συλληφθεί μέσα στα γραφεία του «Ελεύθερου Τύπου» από πολιτικό για άρθρο γνώμης, η ΕΣΗΕΑ βρέθηκε σύσσωμη στο πλευρό της. Διότι η δημοσιογραφική μας ένωση ήταν και είναι πάντα υπέρ του δικαιώματος του δημοσιογράφου να σχολιάζει την επικαιρότητα και να ενημερώνει τον πολίτη. Τα πειθαρχικά συμβούλια είναι αυτόνομα όργανα. Είπαμε, ουδείς υπεράνω κριτικής.