Ενώ μέρα με τη μέρα καταρρέει η μία θεωρία μετά την άλλη, με επιστημονική και όχι πεζοδρομιακή ή απλώς μιντιακή τεκμηρίωση, όπως στήθηκαν οι περισσότερες, οι επτά στους δέκα ερωτηθέντες εξακολουθούν να πιστεύουν αμετακίνητοι όλες τις εκδοχές περί «μπαζώματος» και «συγκάλυψης».

Αυτό είναι το σημαντικότερο και πιο ανησυχητικό από όλα: η πλειονότητα δεν πιστεύει πλέον την κανονική αλήθεια. Και εδώ είναι που εντοπίζεται -ας επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- ο καταστροφικός ρόλος όλου εκείνου του μηχανισμού που ανήγαγε με απροκάλυπτα αντιπολιτευτικά κίνητρα τις φαντασιώσεις του σε απόλυτη αλήθεια, τις έντυσε με συναίσθημα και τις ενέταξε δολίως στην πάνδημη ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης και τιμωρία των ενόχων.

Αν, βέβαια, δεν υπήρχαν οι κυβερνητικές αστοχίες, οι λαθεμένοι χειρισμοί και οι ακροβασίες, ίσως οι θεωρίες να μην είχαν τόσο πολύ εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν. Εδώ προστίθεται ακόμα ένας παράγοντας. Οι τεράστιες καθυστερήσεις στη Δικαιοσύνη βοήθησαν ακόμα περισσότερο την ανάπτυξη αυτού του νοσηρού κλίματος. Θα υπάρξει, άραγε, απάντηση ποτέ στο διόλου ρητορικό ερώτημα για το αν αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας καλλιεργήθηκαν και αναπαρήχθησαν σκόπιμα, ώστε η Δικαιοσύνη να καθυστερήσει ακόμα περισσότερο και να δοθεί χρόνος για την εντονότερη αναμόχλευση αυτού του νοσηρού (αντιπολιτικού και αντιπολιτευτικού) κλίματος;

Οι εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό διαμορφώνονται πλέον με ανάποδη φορά, ιδίως όσον αφορά στην αντιπολίτευση και τον κατακερματισμό της. Χωρίς πρόγραμμα και προτάσεις, ιδίως στις μέρες μας, που ο κόσμος και οι αγορές κλυδωνίζονται επικίνδυνα, με πρόχειρο τρόπο και καιροσκοπισμό, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος. Θυμίζουν εκείνους τους τύπους στις παρέες που δεν ξέρουν τι να πουν στις συζητήσεις, αλλά φανατίζονται ιδιαίτερα με «ό,τι πει ο τελευταίος».

Στην εποχή των Μνημονίων, αυτό που έκανε εντύπωση στους ψύχραιμους αναλυτές δεν ήταν το γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε σε όλη αυτήν την ιστορία. Ηταν αδύνατον να μην μπει και να μην παρασυρθεί από τη δίνη. Το αξιοπρόσεκτο ήταν η ένταση με την οποία βίωσε όλη αυτήν την ιστορία, όπως επίσης και η διάρκειά της. Στο μετριοπαθές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας υπάρχει η πεποίθηση ότι ένα μέρος της ευθύνης ανήκε σε συγκεκριμένους κομματικούς σχηματισμούς, που λειτούργησαν ως «εραστές του χάους». Δυστυχώς, συνεχίζουν ακόμα…