Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ο ίδιος δεν το δέχεται, αλλά παραδέχεται πως είναι σε μόνιμη επαγρύπνηση, 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα. «Πρέπει να αξιολογείς διαρκώς τους κινδύνους, τις αδυναμίες, τις τρωτότητες και να βρίσκεσαι σε επαγρύπνηση και εγρήγορση, για να πάρεις τις σωστές αποφάσεις μέσα στον λιγότερο δυνατό χρόνο», έλεγε πριν από έναν χρόνο σε συνέντευξή του. Πότε όμως καταλαβαίνεις ότι είναι σωστή η απόφαση που πήρες; Στην περίπτωση των καταλήψεων, για παράδειγμα, αν υποθέσουμε ότι λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης των αντιεξουσιαστών, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι, αν σφραγιστούν απότομα, δεν θα ακολουθήσει έκρηξη; Πολλά τα ερωτήματα, μία η απάντηση: Ολα και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ η πορεία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, του μακροβιότερου -με ενδιάμεσες παύσεις- υπουργού Δημόσιας Τάξης/Προστασίας του Πολίτη, είναι γεμάτη αποτελέσματα. Η εξάρθρωση των τρομοκρατικών οργανώσεων «17Ν», «ΕΛΑ», «Επαναστατικού Αγώνα» και η πρόσφατη επιτυχία με την «Επαναστατική Αυτοάμυνα» δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβητήσεις ούτε στους πρώην συντρόφους του, που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι έκρυβαν έναν «ακροδεξιό» στον κόρφο τους, ούτε στους παραδοσιακούς αντιπάλους του. Ο Χρυσοχοΐδης την ξέρει τη δουλειά, έγινε πια δεύτερη φύση του να είναι σε αυτό το υπουργείο. Ομως, ούτε σούπερ ήρωας είναι ούτε θαυματουργός. Οπότε, τι είναι αυτό που κάνει ο Χρυσοχοΐδης και δεν έκανε, για παράδειγμα, η Γεροβασίλη; Κατ’ αρχάς, επιμένει στη μέθοδό του: Μεθοδική, μέχρις εξαντλήσεως, συλλογή στοιχείων. Εμπιστοσύνη στους αξιωματικούς του. Αμεση δράση.

ΒΕΒΑΙΑ, ΚΑΜΙΑ εποχή δεν είναι ίδια και οι αλάνθαστες συνταγές αποδεικνύονται λανθασμένες, αν στραβώσει έστω και ένα υλικό. Η Ελλάδα του 2019 δεν είναι η Ελλάδα του 1999 (όταν ανέλαβε για πρώτη φορά το Δημόσιας Τάξης) ούτε του 2009 (όταν το ανέλαβε για δεύτερη) ούτε του 2012 (όταν το ανέλαβε για τρίτη). Το σοκ των Μνημονίων, η οικονομική χρεοκοπία, η κοινωνική αποδιοργάνωση και το τσουνάμι του προσφυγικού έφεραν στην επιφάνεια ένα διαφορετικό κοκτέιλ οργής.

Η ΑΝΟΔΟΣ και η εξαφάνιση (;) της Χρυσής Αυγής, οι Αγανακτισμένοι, οι Ρουβίκωνες, οι Αλληλέγγυοι, η θυμωμένη γενιά του Γρηγορόπουλου, οι Αντισυστημικοί είναι κομμάτια ενός καθρέφτη που έσπασε βίαια και απροσδόκητα και η αντανάκλασή τους φάνηκε στα εκλογικά αποτυπώματα του ’12 και του ’15. Ποιο είναι, λοιπόν, το όπλο νέας γενιάς που έχει μαζί του ο Χρυσοχοΐδης του ’19; Είναι η μεγάλη, σιωπηρή πλειοψηφία που αποφάσισε πως δεν θέλει πια να σιωπά.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ήταν ο ένας πυλώνας του τρίπτυχου (μαζί με τη μείωση της φορολογίας και τις νέες θέσεις εργασίας) που οδήγησε στην εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας της 7ης Ιουλίου. Αυτό ακριβώς, η ανάγκη των πολιτών να νιώθουν ασφαλείς στις γειτονιές τους, είναι ο σύμμαχος στον πόλεμο του Χρυσοχοΐδη. Ο κόσμος κουράστηκε από τον θυμό του και από τον θυμό των άλλων, βαρέθηκε να ανέχεται τις μολότοφ και τις καταλήψεις ως κάτι φυσιολογικό. Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να αντιληφθεί, παρόλο που βλέπει ακόμα και τους δικούς του ψηφοφόρους να επικροτούν τις κυβερνητικές αποφάσεις.

Ο ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ βάζει πολύ ψηλά τον πήχη, όταν λέει πως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει την ίδια ιστορική ευθύνη που είχε η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του 1974. Υπερβολικό; Μπορεί. Αλλά, όταν το ακούς από έναν φανατικό σοσιαλδημοκράτη, που υποστηρίζει την ίδια στιγμή ότι η Αστυνομία (όπως και η ανομία) δεν έχει δουλειά στα πανεπιστήμια, ακούγεται λιγότερο υπερβολικό. Σχεδόν κανονικό.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής