Η ΕΠΟΧΗ των πλατειών, των Αγανακτισμένων, των σχεδόν καθημερινών επιθέσεων ακόμα και φυσικής βίας στους δρόμους της Αθήνας… Ηταν η εποχή που ξεκινά από το 2011. «Οι αντίπαλοι έγιναν εχθροί, ομοϊδεάτες διχάστηκαν, φιλίες έσπασαν, οικογένειες χωρίστηκαν, παρέες διαιρέθηκαν και κάθε ομάδα οχυρώθηκε στον εαυτό της. Χάθηκαν, με άλλα λόγια, οι ελάχιστοι κοινοί τόποι που διασφαλίζουν τη στοιχειώδη πολιτική και συναισθηματική επικοινωνία», γράφει ο Γ. Βούλγαρης.

ΘΑ ΗΤΑΝ αφελές και αχρείαστο να αναρωτηθούμε αν και σήμερα επιχειρείται να συμβεί στην ελληνική κοινωνία ό,τι συνέβη και τότε. Και είναι αφελές διότι το καπάκι που άνοιξε τότε δεν ξανάκλεισε και ούτε πρόκειται να κλείσει. Η αντιδικία και η τοξικότητα στον λόγο και τις συμπεριφορές «νομιμοποιήθηκαν».

Η ΑΚΡΑΙΑ πόλωση από περιθωριακός τρόπος έκφρασης που πάντα ήταν, έγινε ισότιμη επιλογή. Η διαρκής διαμαρτυρία, η αγανάκτηση και ο θυμός έγιναν θεσμοποιημένα πρότυπα συμπεριφοράς, πολιτικής έκφρασης και επικοινωνίας κομμάτων, ψηφοφόρων και μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ, στην κοινωνία και στο Κοινοβούλιο, στα τηλεοπτικά στούντιο. Παντού. Τα social media απλώς επιτάχυναν τις διαδικασίες. Ηταν δρόμος χωρίς επιστροφή.

ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ το φάντασμα των Μνημονίων που έπεφτε πάνω από την Ελλάδα χωρίς φυσικά να είναι κυρίαρχη η άποψη ότι για πολλά πολλά χρόνια καταναλώναμε και δανειζόμασταν πολύ μακριά από τις πραγματικές μας δυνατότητες. Και ενώ θα έπρεπε ο ορθολογισμός να ήταν αυτός που θα είχε κερδίσει, εντούτοις το νέφος της τοξικότητας τύλιξε τα πάντα.

ΤΩΡΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ να επιστρέφουν οι ακραίοι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Σε άλλες συνθήκες, με άλλο πολιορκητικό κριό -την υπόθεση των Τεμπών- αυτή τη φορά και τις ιδιαίτερες προϋποθέσεις συναισθηματικής πόλωσης. Ακόμα και αν καταρρέουν το ένα μετά το άλλο τα fake επιχειρήματα και οι θεωρίες συνωμοσίας, η κοινωνία μπολιάστηκε εκ νέου με τη δυσπιστία στα όρια του μίσους έναντι των θεσμών με νέο «αντιπολιτικό» εμβόλιο. Ο διχασμός σε νέα επεισόδια…