Διατηρεί τη δημοσκοπική της υπεροχή, όχι όμως γιατί ο κόσμος πιστεύει ότι όλα πάνε καλά, αλλά επειδή η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη. Φαίνεται και από την άνοδο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που ο κόσμος στηρίζει για να στείλει στην κυβέρνηση το σήμα δυσαρέσκειας, αλλά δεν θα εμπιστευόταν. Οχι για να κυβερνήσει την Ελλάδα, αλλά ούτε για να… κυβερνήσει ιστιοπλοϊκό στον Αργοσαρωνικό.

Το σκεφτόμουν ακούγοντας τον Δημήτρη Κούβελα. Τυπικό παράδειγμα πολιτικού της Ν.Δ. Γιου του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης, καθηγητή φαρμακολογίας και από το 2019 βουλευτή στην Α’ Θεσσαλονίκης: «Αυτό που νιώθω είναι ότι τα πράγματα που κάνουμε δεν τα επικοινωνούμε στον κόσμο. Μπορεί και να μη μας τα επικοινωνούνε καλά, ώστε να μπορούμε να τα μεταφέρουμε». Η έννοια του «grass roots politics». Της πολιτικής βάσης που ο βουλευτής δεν είναι ένας ρούμπος από τους… 150 τόσους που υπάρχουν για να ψηφίζουν τα νομοσχέδια, αλλά εκπρόσωπος της περιοχής. Ο οποίος μπορεί να επικοινωνήσει αυτά που γίνονται αφού ξέρει σε ποιους μιλάει.

Ο μέσος άνθρωπος εκτιμάει την από πρώτο χέρι επαφή. Ακόμα περισσότερο αυτά που ο ίδιος ζει. Και όταν συμβαίνει, μια διαδρομή Σιντριβάνι-Βούλγαρη αξίζει περισσότερο από εκατό επικοινωνιακά προγράμματα.

Το σκεφτόμουν διαβάζοντας τα αποτελέσματα δημοσκόπησης της Interview στη Θεσσαλονίκη. Το 70% των πολιτών είπαν ότι το μετρό βελτίωσε τη ζωή τους. Το μετρό που η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να απαξιώσει με φωτογραφίες που έδειχναν έναν κουβά να μαζεύει το νερό της βροχής. Σχεδόν το 70% των πολιτών δίνουν εύσημα στην κυβέρνηση όταν στις δημοσκοπήσεις μόνο το 1/3 δηλώνει ότι θα την ψηφίσει.

Η «καθημερινότητα» θα παραμείνει λέξη κενή περιεχομένου όσο στου Μαξίμου δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να είναι εύκολα ορατή και άμεση. Καθημερινότητα δεν είναι οι αυξήσεις που θα δοθούν το 2027, αλλά αυτές που θα δοθούν τον επόμενο μήνα. Δεν είναι τα έργα που θα γίνουν μετά από δύο χρόνια, αλλά αυτά που έγιναν. Στα δύο χρόνια που απομένουν η κυβέρνηση, περισσότερο και από το μέλλον, θα πρέπει να σκέφτεται το χθες. Τα πράγματα που θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει. Την ασφάλεια στα σπίτια, την κίνηση στους δρόμους, τα πανεπιστήμια που χάθηκε χρόνος για να οργανώνονται πανεπιστημιακές αστυνομίες, όταν η αστυνομία που έχουμε ήταν αρκετή. Πίσω στα βασικά, που λένε οι Αμερικανοί. Τα οποία είναι τόσο απλά όσο και δύσκολα.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Στους υφυπουργούς Αθλητισμού το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι το πιο μεγάλο ναρκωτικό. Με το που μπαίνει στο υφυπουργείο καταλαβαίνει ότι η πιο ασήμαντη δήλωση που θα κάνει γίνεται είδηση στα κανάλια, τις εφημερίδες και τα sites των ιδιοκτητών. Που ζωή να ‘χουν, δεν είναι και λίγα. Μέχρι σύντομα να καταλάβει ότι, όπως και με τα ναρκωτικά, οι φίλοι τού λέγανε πόσο το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα τον ανεβάσει, όχι όμως πόσο χαμηλά θα τον ρίξει. Ο Γιάννης Βρούτσης συγκρατήθηκε να μην πέσει στην παγίδα της εύκολης δημοσιότητας που δίνει το ποδόσφαιρο.

Ασχολήθηκε μόνο όταν ήταν απαραίτητο. Οπως με τη δολοφονία του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, όταν όλοι κατάλαβαν ότι οι ανοχές δεν μπορούσαν να συνεχιστούν αιωνίως. Σε αυτό το σημείο είχε την τύχη να συνεργαστεί με τον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρη Παπαστεργίου. Ο οποίος κατόρθωσε κάτι πολύ δύσκολο. Να αντικαταστήσει επάξια τον Κυριάκο Πιερακκάκη.

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στην πολιτική, η επιτυχία είναι δύσκολη στη διαχείρισή της. Αυτοί που δεν βιάζονται και κοιτάνε πώς ανεβήκανε οι παλιοί, κάνουν καριέρα. Πριν από χρόνια, στον Παναθηναϊκό, ο Πάολο Σόουζα είχε μάθει τα κόλπα της θέσης του αμυντικού χαφ στον Αγγελο Μπασινά. Λένε ότι τώρα ο Πιερρακάκης μαθαίνει τα μυστικά της θέσης του δελφίνου στη Ν.Δ. από τον Νίκο Δένδια.

Το φαινόμενο της μίας επιτυχίας

Εάν κάποιος πει «πες μου ένα τραγούδι του Σαλαμπάση», η απάντηση θα είναι «Το σ’ αγαπάω μ’ ακούς». Το ίδιο ισχύει με τον Τώνη Βαβάτσικο και το «Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας» ή στο ξένο ρεπερτόριο με το «In the Year 2525» των Zager and Evans. Τα φαινόμενα της μίας επιτυχίας. Καλλιτέχνες που ηχογράφησαν διάφορα τραγούδια, αλλά η επιτυχία ενός σημάδεψε την καριέρα τους.

Το φαινόμενο της μίας επιτυχίας στην πολιτική ονομάζεται Ζωή Κωνσταντοπούλου. Επιτυχία της, τα Τέμπη. Παράδειγμα, η τελευταία ομιλία της στη Βουλή για τα εξοπλιστικά. Με το θέμα να είναι οι εξοπλιστικές δαπάνες, η Ζωή επιτέθηκε στην κυβέρνηση για τη «συγκάλυψη» για τα Τέμπη. Συμπληρώνοντας την ομιλία της με φράσεις βγαλμένες από τις καλύτερες στιγμές της Βουλής των Εφήβων. Οπως «εσείς μιλάτε για τα λεφτά, εμείς μιλάμε για την πατρίδα που αποτελείται πρώτα από όλα από τους ανθρώπους, τον λαό, τους πολίτες, εσείς μιλάτε για την άμυνα που την οραματίζεστε σαν εξοπλισμούς, όπλα, χρήματα, συμβάσεις διαφθοράς…». Και είναι κρίμα που στο τέλος ο Πρόεδρος της Βουλής δεν είπε «Ευχαριστούμε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Στο βήμα της Βουλής ο μαθητής του Λυκείου Γρεβενών…».