Πολλοί φοβούνται πως αν η οικονομική κρίση και το προσφυγικό γιγαντώσουν και στη Γερμανία τον αριστερο-δεξιό λαϊκισμό, τότε το καράβι της Ε.Ε. θα μείνει εντελώς ακυβέρνητο.

Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ηδη το μοντέλο του μεταπολεμικού γερμανικού «δικομματισμού της συναίνεσης» -με τους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP) σε ρόλο μπαλαντέρ- έχει φάει τα ψωμιά του. Από το 2013 και μετά οι Χριστιανοδημοκράτες μετέχουν μόνο σε έξι από τις δεκαέξι κυβερνήσεις κρατιδίων, ενώ το 41,5% που πήραν στις εκλογές εκείνης της χρονιάς είναι σήμερα 30%-32% δημοσκοπικά. Σταθερά όμως πέφτει και η επιρροή του δεύτερου κυβερνητικού εταίρου, των Σοσιαλδημοκρατών, στο λυμφατικό 19%-23%.

«Οι ισχυρές κοινωνικές διαφοροποιήσεις στις αξίες και τον τρόπο ζωής έβλαψαν τα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα. Απέτυχαν να συνθέσουν τις συγκρουόμενες απόψεις στο προσφυγικό, που διχάζει τη γερμανική κοινωνία», εξήγησε στην Deutsche Welle ο πολιτικός επιστήμονας του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου, Οσκαρ Νιντερμάγερ.

Μολονότι ο παραδοσιακός δικομματισμός κατέρρευσε σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών (Ελλάδα, Αυστρία, Ισπανία κ.α.), τόσο ο Νιντερμάγερ όσο και ο συνάδελφός του στο Πανεπιστήμιο του Τρίερ, Ούβε Γιουν, δεν φοβούνται ότι η δημοσκοπική άνοδος της AfD στο 15% σε παγγερμανικό επίπεδο και η ταυτόχρονη ενίσχυση της ριζοσπαστικής Αριστεράς (Die Linke) στο Βερολίνο, όπου βγήκε τρίτο κόμμα με 15,6%, είναι ικανές να δημιουργήσουν στη Γερμανία συνθήκες «ιταλοποίησης».

«Αν αποτύχει ένας σύνθετος σχηματισμός κυβέρνησης (σ.σ.: ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα με τους Φιλελεύθερους ή τους Πράσινους), τότε η CDU και το SPD θα επωμιστούν τις ευθύνες τους αναπτύσσοντας και πάλι τους γνώριμους μηχανισμούς συναίνεσης», εκτίμησε ο Νιντερμάγερ. Αρκεί βέβαια να αθροίζουν πάνω από 50% και να βάλουν κάπου φρένο στο ρεύμα του AfD.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου