Βλέπετε, οι Βρυξέλλες βάζουν σε εφαρμογή μία εγκύκλιο που υποχρεώνει τους ψαράδες να ζυγίζουν τα ψάρια κατά την εκφόρτωση στο λιμάνι και όχι εν πλω. Η διαδικασία είναι σχεδόν ανεφάρμοστη στην πράξη. Δείτε τι απαιτεί: να τοποθετούν τα ψάρια ανά είδος σε χωριστά ιχθυοκιβώτια, να αφαιρούν το νερό και τον πάγο από τα ιχθυοκιβώτια, να χρησιμοποιούν πιστοποιημένες ζυγαριές (με πιστοποιητικό CE) για τη ζύγιση των κιβωτίων και να καταγράφουν σε ειδικό Εντυπο Δήλωσης Καταγραφής Ζύγισης το βάρος του κάθε είδους και μάλιστα με λατινικούς χαρακτήρες. Προβλέπει, επίσης, ειδικά έντυπα ζύγισης, τα οποία θα πρέπει να φυλάσσονται σε αρχείο του αλιέως για μία τριετία (!) και μέσα στο καΐκι σε περίπτωση που γίνει έλεγχος.

Το πρόβλημα των ευρωπαϊκών κανονισμών, που υποχρεωτικά πρέπει να υιοθετηθούν από τα κράτη-μέλη, είναι ότι θεωρητικά εμφανίζονται άρτιοι, στην πράξη όμως είναι δυσλειτουργικοί. Δεν γνωρίζουμε τι διαβούλευση προηγήθηκε και αν οι Ευρωπαίοι νομοθέτες είχαν την ευκαιρία να μπουν σε ένα καΐκι, να πάνε για ψάρεμα και να επιστρέψουν, προσπαθώντας να ζυγίσουν την ψαριά με τον τρόπο που γράφουν στα χαρτιά τους. Μάλλον όχι.

Φυσικά, οι ψαράδες ξεσηκώθηκαν και ζητούν τη στήριξη της Πολιτείας. Ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Χρήστος Κέλλας, σε συνάντηση που είχε με τους επαγγελματίες, διαβεβαίωσε ότι αναζητούν λύσεις που θα ικανοποιήσουν τον κλάδο και θα σέβονται παράλληλα την κοινοτική απόφαση. Πολύ πιθανόν να βρεθεί τελικά λύση, όμως γιατί έπρεπε από την αρχή να δημιουργηθεί το πρόβλημα;

Η ιστορία θυμίζει τις κινητοποιήσεις των Ευρωπαίων αγροτών που παρήλαυναν με τα τρακτέρ στο Παρίσι και το Βερολίνο. Τότε διαμαρτύρονταν για την αναγκαστική αγρανάπαυση στο πλαίσιο της Πράσινης Συμφωνίας και της νέας ΚΑΠ, μέχρι που κατάλαβαν το πρόβλημα οι Βρυξέλλες και έβαλαν εξαιρέσεις. Ολοι συμφωνούμε πως η μετάβαση σε καλές πρακτικές που προστατεύουν το περιβάλλον είναι αναγκαία, αλλά δεν μπορεί να γίνεται με εξοντωτικές αποφάσεις. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, στο ζύγι πρέπει να μετράμε και τις ζωές των ανθρώπων.