Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση, πόσω μάλλον που ούτε πλούσια είναι ούτε ξεκούραστη από κρίσεις. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας πολύ πριν έρθει ο κορονοϊός ήταν σε κατάσταση ημιπαράλυσης από τα Μνημόνια και από την έλλειψη ουσιαστικού εξορθολογισμού των καιρών που λεφτά υπήρχαν. Η έλλειψη προσωπικού, υποδομών και εξοπλισμού αντισταθμιζόταν μόνο από την υπερεργασία και την παθιασμένη τρέλα των περισσότερων υγειονομικών, από τις φιλότιμες αλλά απελπιστικά λίγες προσπάθειες κρατικής ενίσχυσης και από μερικές αξιοζήλευτες ιδιωτικές δωρεές μεγάλων ιδρυμάτων. Και φυσικά από τους πολίτες, που όποιοι και όπως μπορούσαν έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να κάνουν την εξέταση ή την εγχείρηση που χρειάζονταν.

Τα πρώτα 24ωρα εφαρμογής του νόμου για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των εργαζομένων στα νοσοκομεία ανέδειξαν, εκτός από τον παραλογισμό των αντιεμβολιαστών υγειονομικών, και τις σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό. Σίγουρα το plan B της κυβέρνησης που προβλέπει μετακινήσεις προσωπικού, προσλήψεις-εξπρές και συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα θα αποφέρει αποτελέσματα και είναι μια καλή πρώτη αντίδραση για τις επείγουσες ανάγκες περίθαλψης, είτε πρόκειται για τον «Ευαγγελισμό» είτε για το Νοσοκομείο Αγρινίου είτε για τη ΜΕΘ Ρεθύμνου. Ομως, όσο και αν αυτός ο βραχυπρόθεσμος στόχος είναι σωστός και επιβεβλημένος, δεν αποτελεί μόνιμη λύση στα βαθιά προβλήματα του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Δυστυχώς αυτές τις ημέρες ακούγονται περισσότερο οι άναρθρες φωνές μιας μικρής αλλά ισχυρής μερίδας αρνητών υγειονομικών, οι οποίοι πάνε κόντρα σε κάθε επιστημονική λογική και αξία του λειτουργήματός τους, παρά η μεγάλη κραυγή αγωνίας του συστήματος. Το οποίο θα έπρεπε να έχει τη ζωτική πολυτέλεια να επιλέγει και όχι να ξεδιαλέγει. Δεν χρειαζόμαστε λίγους και καλούς εργαζομένους που θα κάνουν τη δουλειά για τους υπόλοιπους, αλλά πολλούς και καλούς που θα εργάζονται για όλους.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου