Νησί τοπόσημο, ειδικά για την περίοδο του Πάσχα, έτυχε ως ευκαιρία να το επισκεφθώ -για αρκετές ημέρες- μετά από πολλά χρόνια. Γεμάτη αναμνήσεις πολλαπλών διακοπών εκεί, όχι μόνο για την ιστορικότητα, την αρχιτεκτονική, την αισθητική, αλλά και τη μοναδικότητα που του προσέθετε η πιο γερή -παλαιά όπως αποδείχθηκε-διαφήμιση «Σπέτσες, το νησί χωρίς αυτοκίνητα».

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα στον ιερό χώρο των αναμνήσεων, του ατέλειωτου σουλάτσου πέρα- κείθε, από το παλιό λιμάνι ως την Κοργιαλένειο Σχολή, με τα κουδούνια από τις άμαξες και τα σιγανά παραγγέλματα των αμαξάδων στα άλογα, οι μόνοι, ταιριαστοί ήχοι στο μεγαλείο του νησιού, οι ήχοι και οι εικόνες που αντίκρισα αλλά, κυρίως, το αίσθημα του «ζην επικινδύνως» ως πεζός δεν σας κρύβω πως μετατράπηκε για όλες τις ημέρες σε ένα βάρος σύνθεσης φόβου, οργής, θλίψης, αγανάκτησης.

Εκατοντάδες θορυβώδη δίκυκλα, με ταχύτητα κανονικού δρόμου, να ξεπετάγονται από κάθε γωνιά σε ένα νησί χωρίς καν πεζοδρόμια, ακόμη και στο πιο πολύτιμο σημείο, τον χώρο μπροστά στο εμβληματικό ξενοδοχείο «Ποσειδώνιο». Να «εισβάλλουν» ατάραχοι για την παρουσία περιπατητών και μικρών παιδιών, αμολημένων στην άπλα γύρω από το άγαλμα της Μπουμπουλίνας, να νιώθεις ότι σε καταδιώκουν σε κάθε στενό της Πάνω Πόλης, σε κάθε στροφή. Χωρίς κανόνες, όχι μόνο του ΚΟΚ, αλλά και της λογικής.

Κανείς από τις εκατοντάδες οδηγών δεν φορούσε κράνος! Κανείς. Πολλοί είχαν, όπου τους βόλευε, μπροστά ή πίσω από τις μηχανές, τα πιτσιρίκια τους «αφημένα» στο έλεος δεν ξέρω ποιου θεού ακριβώς γιατί ήταν και αλλοδαποί. Και στη σύνθεση της αλλόκοτης, ηχορρυπαντικής για πολιτισμένη χώρα -και δη ξακουστής για τον «πολιτισμό» της- εικόνας, από κοντά, αμέτρητες θηριώδεις, τετράτροχες γουρούνες με χαλαρούς, εννοείται χωρίς κράνος, ανέμελους οδηγούς, που χωρίς καν ειδική άδεια οδήγησης αξιοποιούν την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης στο νησί. Με την αυτονόητη συνοδεία μέσα σε αυτό το γενικό χάος στους δρόμους των Σπετσών των μικροσκοπικών, ηλεκτροκινούμενων αυτοκινήτων των μόνιμων κατοίκων, τρίκυκλων για μεταφορές, ημιφορτηγών για τροφοδοσία σε ένα, κατά τα άλλα, υπερηφάνως ακόμη διαφημιζόμενο, από τον ΕΟΤ, «Νησί χωρίς αυτοκίνητα».

Εάλω η νήσος των Σπετσών, λοιπόν, αμαχητί. Ισως γιατί οι σύγχρονοι «κατακτητές», υπουργεία Προστασίας του Πολίτη, Τουρισμού, Πολιτισμού και Περιβάλλοντος, βολεύονται, όπως και οι κάτοικοι, στους αριθμούς της επισκεψιμότητας και όχι στην ποιότητα της έννοιας βιωσιμότητα. Ντροπή!