Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ο διάλογος που μου μεταφέρθηκε δεν έγινε για πρώτη φορά. Εχει επαναληφθεί, πολλές φορές, συναντώντας στείρα άρνηση. Μοιάζει σαν στις δασικές υπηρεσίες να έχει αναπτυχθεί ο φόβος ότι ο πολίτης θεωρεί το δάσος αναλώσιμο. Ουσιαστικά, πολίτες και δασοφύλακες δεν έχουμε παραδεχθεί την κοινή μας αγάπη για το δάσος. Ετσι, παραμένει η γραφειοκρατία στις παραδοχές του προηγούμενου αιώνα. Τα σύγχρονα μέτρα για την προστασία του δάσους είναι ακόμη υπό κρίση…

Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι τα δασαρχεία δεν προστατεύουν το δάσος. Αλλά διάχυτη είναι η εντύπωση στους πολίτες ότι το δασαρχείο δυσκολεύει τη συνεργασία στην καθημερινότητά τους. Υπάρχουν νόμοι και κανόνες. Ταυτόχρονα πρέπει να υπάρχει και η διάκριση. Αποδεχόμαστε την αυστηρότητα των υπηρεσιών, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από δράσεις. Το δάσος δεν αφήνεται στην τύχη του. Η υλοτομία είναι αναγκαία προϋπόθεση. Οι διάδρομοι πυροπροστασίας δεν μπορεί να είναι στα τρία μέτρα, όταν η φωτιά άνετα πέρασε πάνω από την Αθηνών-Λαμίας. Ανίσχυροι οι τρίμετροι χωμάτινοι διάδρομοι να ανακόψουν το μένος της πυρκαγιάς.

Είμαστε πολλοί που λατρεύομε το δάσος. Τη ζωή του. Την αυτάρκειά του. Την ομορφιά του. Την ηρεμία του. Ας μη μείνουμε -πολίτες και κράτος- να μεμψιμοιρούμε πάνω στις στάχτες, στους μισοκαμένους κορμούς, περιμένοντας να ξαναγεννηθεί από την καμένη γη. Είναι ώρα να ξαναδεί η Πολιτεία τη γραφειοκρατία που βασιλεύει, αλλά δεν το προστατεύει.

Από δω και πέρα πυρκαγιές πρωτοφανούς μεγέθους, θερμοκρασίες πρωτόγνωρες με συνοδεία δυνατών ανέμων, θέτουν σε κίνδυνο όλα τα δάση μας. Το τραγικό είναι ότι πυρκαγιές δεν είναι… αυτοφυείς. Μπαίνουν από χέρι άρρωστων, τις προκαλούν καλώδια και μετασχηματιστές κι απρόβλεπτες αιτίες που όμως τώρα πρέπει να γίνουν προβλέψιμες.

Το καλοκαίρι η κλιματική κρίση μάς κτύπησε, στερώντας μας χιλιάδες στρέμματα και τη ζωή στο δάσος. Ας προετοιμαστούμε να την αντιμετωπίσουμε όχι μόνον ως κράτος, αλλά και ως πολίτες. Μου λένε ότι με την εφαρμογή του προγράμματος «Δρυάδες» -κάπου 300 εκατομμύρια-, τα δάση θα προετοιμαστούν για τις δοκιμασίες της φύσης. Μακάρι. Αλλά πρέπει να αντέξουν και στις δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται, πολλές φορές, από τη δική μας απληστία…