Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Και το καταφέραμε, παρουσιάζοντας στα πέρατα της Γης μια από τις ωραιότερες τελετές έναρξης που έχουν υπάρξει ποτέ, μια άψογη αθλητικά διοργάνωση, με εξαιρετικές αθλητικές εγκαταστάσεις και ένα απαράμιλλο αίσθημα φιλοξενίας. Η επαγγελματική προσέγγιση της διοργάνωσης των Αγώνων και οι χιλιάδες εθελοντές μας έκαναν το θαύμα του 2004. Αλλά πόσο κρατούν τα θαύματα σε αυτή τη χώρα;

Ολα άρχισαν -ή τελείωσαν- όταν τα φώτα έσβησαν. Η εγκατάλειψη των αθλητικών εγκαταστάσεων ήταν το προμήνυμα της εγκατάλειψης του αθλητισμού. Η Πολιτεία δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει την κεκτημένη ταχύτητα των Αγώνων, άφησε αναξιοποίητο το πάθος του κόσμου, έκοψε την ορμή χιλιάδων νέων παιδιών που πίστευαν πως το 2004 θα ήταν η αρχή και όχι το τέλος. Εφταιξαν πολλά και έφταιξαν όλα μαζί.

Ο παλιός κακός εαυτός των πολιτικών επέστρεψε δριμύτερος, μετατρέποντας την επιτυχία των Αγώνων σε πεδίο μάχης για εσωτερική κατανάλωση. Η έλλειψη μακροπρόθεσμης στρατηγικής για την αξιοποίηση των υποδομών, η απουσία οικονομικού πλάνου και σχεδίου όταν λεφτά -ακόμα- υπήρχαν, τα μεγάλα λάθη των Ομοσπονδιών, η σύγκρουση συμφερόντων και η πλήρης, απόλυτη, σοκαριστική απουσία αθλητικής παιδείας από τη δημόσια εκπαίδευση έγραψαν τίτλους τέλους σε μια ιστορία που θα μπορούσε να ήταν λαμπρή.

Αν ρίξουμε μια ματιά στα κατ’ ευφημισμό γυμναστήρια των σχολείων και των τοπικών αθλητικών συλλόγων, εκεί που υποτίθεται ότι πέφτει για να ριζώσει ο σπόρος των μελλοντικών αθλητών και πρωταθλητών, θα καταλάβουμε τι πήγε στραβά.

Εκτοτε τα μόνο ρεκόρ που έσπαγαν ήταν μιζέριας, με την οικονομική κρίση να γίνεται άλλοθι ενός εγκλήματος που είχε ήδη διαπραχθεί. Οποιοι αθλητές κατάφεραν να ξεχωρίσουν στα χρόνια που ακολούθησαν, το κατάφεραν χάρη στην ατομική τους υπερπροσπάθεια, στους προπονητές και στις οικογένειές τους, όπως (παράδειγμα) η Αννα Κορακάκη.

Η Πολιτεία, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, έφθανε πάντα τελευταία και καταϊδρωμένη για να φωτογραφηθεί σε κάποιο αεροδρόμιο δίπλα στο νικητή. Οπως (παράδειγμα) στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Οποιοι δεν είχαν την τύχη να βρουν χορηγούς, όπως (παράδειγμα) ο Θοδωρής Ιακωβίδης, έμειναν να παλεύουν μονάχοι. Απλά πήξαμε στα παραδείγματα.