Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΠΡΟΦΑΝΩΣ αρκετοί από τα μέλη της ολυμπιακής ομάδας βιώνουν αντίστοιχα δύσκολες καταστάσεις στην καθημερινότητά τους. Οι ιστορίες τους δεν πρόκειται να γίνουν γνωστές στο πανελλήνιο. Μόνο αν κατακτήσουν κάποιο μετάλλιο όπως ο κωπηλάτης Στέφανος Ντούσκος ή αν δηλώσουν πως σταματούν τον αθλητισμό, γιατί πολύ απλά πρέπει να βρουν πώς θα επιβιώσουν στην καθημερινότητα, όπως ο Θόδωρος Ιακωβίδης.

ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ είναι οι αθλητές που διαθέτουν χορηγούς για να καλύψουν το κόστος της προετοιμασίας τους, αλλά και τα προσωπικά τους έξοδα. Γιατί αν είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν από το πρωί έως το βράδυ για να τα βγάλουν πέρα, πότε και πώς θα καταφέρουν να κάνουν τις σωστές προπονήσεις για να ανταγωνιστούν τους αθλητές άλλων χωρών.

ΒΕΒΑΙΑ, όλο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Πάντοτε έτσι ήταν η κατάσταση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Μόνο στα χρόνια των Ολυμπιακών του 2004 άλλαξε εντυπωσιακά η κατάσταση. Μόλις, όμως, έσβησαν τα φώτα τα πράγματα χειροτέρεψαν κατά πολύ. Οι περισσότερες αθλητικές εγκαταστάσεις ρημάζουν, ενώ τα χρήματα προς τις Ομοσπονδίες μειώθηκαν ελέω Μνημονίων. Παράλληλα, κανείς δεν γνωρίζει και το τι ακριβώς συμβαίνει σε αρκετές από αυτές τις Ομοσπονδίες, καθώς διοικούνται εδώ και δεκαετίες από κάποιες κλίκες και προωθούν/κόβουν αθλητές κατά το δοκούν, ενώ διαχειρίζονται τα χρήματα χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, χωρίς να λογοδοτούν.

ΚΑΛΕΣ είναι όλες αυτές οι διαπιστώσεις. Αλλά αν δεν έβγαινε να μιλήσει δημόσια ο Θόδωρος Ιακωβίδης κανείς δεν θα ασχολιόταν ούτε με αυτές τις διαπιστώσεις. Το πρόβλημα είναι πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην ασχοληθεί κανείς έως τους Ολυμπιακούς του 2024. Και σε τρία χρόνια να ξανασυζητάμε και να ξαναγράφουμε τα ίδια.

ΘΥΜΑΤΑΙ κανείς το παράπηγμα που έκανε προπόνηση η Αννα Κορακάκη; Τις πισίνες που κλείνουν γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για συντήρηση; Τα προπονητήρια του στίβου που στάζουν νερά όταν βρέχει; Ο κατάλογος είναι ατελείωτος από παραδείγματα.

ΤΟ ερώτημα είναι αν θα βρεθούν λύσεις. Αν το κράτος θα καταφέρει να στηρίξει και με ποιο τρόπο τους πρωταθλητές που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στους επόμενους και μεθεπόμενους Ολυμπιακούς.

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αλλάξει άμεσα η λογική του «τσιφλικιού» στις Ομοσπονδίες. Να αυξηθούν τα κονδύλια στήριξης, τα οποία όμως συγχρόνως πρέπει να ελέγχονται για το αν διατίθενται σωστά. Να «τρέξουν» οι Ομοσπονδίες και το υπουργείο Αθλητισμού να εξασφαλίσουν ιδιώτες χορηγούς για όλες τις προολυμπιακές ομάδες και αθλητές. Να ξεκινήσει η αξιοποίηση των ρημαγμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Και δεν φτάνουν μόνο αυτά. Το σχεδιασμό ρεαλιστικών λύσεων πρέπει να τον «καθοδηγήσουν» βετεράνοι αθλητές που πέρασαν στο παρελθόν τα ίδια βάσανα. Να προτείνουν λύσεις για τα προβλήματα και οι πολιτικοί να τις υλοποιήσουν. Αλλιώς θα γκρινιάζουμε ξανά και το 2024 στο Παρίσι.