Ηταν η εποχή που μόλις είχε «στηθεί» εκεί το μπιζουδάκι, ο Σταθμός, που σχεδίασε ο Ερνέστος Τσίλερ, αυτό το ίδιο που με την εγκατάλειψή του από το 2005 πονάει μέχρι να καταρρεύσει εντελώς, όσο πονάει και η αθηναϊκή μνήμη.

Οι πρόσφατες ανακοινώσεις του αν. υπουργού Μεταφορών, Κων. Κυρανάκη,  για τη ριζική αναδιάρθρωση του Σιδηροδρόμου ναι μεν ικανοποίησαν αλλά ποτέ δεν θα καταφέρουν να μας απαλλάξουν -πόσω μάλλον τους υπεύθυνους- από το βάρος του παρελθόντος που «σκότωσε» το τρένο πριν αυτό σκοτώσει 57 ανθρώπους και γκρεμίσει κάθε υπόλειμμα ανοχής στις παθογένειες του ελληνικού δημοσίου.

Από τη «Σιδηροδρομική Βουλή» της περιόδου 1887-1890, όπως την είχε προσωπικά ονοματίσει, χάριν του οράματός του για την ανάπτυξη σιδηροδρομικού δικτύου, ο Χαρίλαος Τρικούπης, μεσολάβησαν έως σήμερα, δεκάδες κυβερνήσεις που κατέγραψαν, η κάθε μία σε διαφορετικούς τόνους, την αμαρτωλή ιστορία της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας, των σκανδάλων, της συνδικαλιστικής κραιπάλης, της αναξιοκρατίας. Της εγκληματικής ανοχής στην καταλήστευση πόρων, υλικού – και όχι μόνο από τις συμμορίες Ρομά. Στο διάβα αιώνων καμία κυβέρνηση δεν αγάπησε το τρένο, ακόμη και αυτές με ευρωπαϊκή σημαία στο πέτο τους -σε αντίθεση με τους «ομοεθνείς» τους, που ανέπτυξαν το μέσο ως άμεση απάντηση στην καταναλωτική επικράτηση του αυτοκινήτου, πριν καν προκύψουν οι επιπτώσεις από την κλιματική κρίση.

Το πρώτο ξήλωμα ράγας μέσου σταθερής τροχιάς έγινε το 1960 -επί Κων. Καραμανλή- και θεωρήθηκε, αρχικά, ως μέγα βήμα για τον εκσυγχρονισμό της χώρας με τις ανάγκες ρύθμισης των μεταφορών να κάθονται, αναπαυτικά και ατομικά, στις 4 ρόδες των αυτοκινήτων. Η σταδιακή μεταμόρφωση της χώρας από αναπτυσσόμενη σε αναπτυγμένη άνοιξε τους ορίζοντες για τη σύνδεση μέσω εθνικών οδών και χιλιάδων επαρχιακών δρόμων δημιουργώντας μια νέα γενεά εταιριών κατασκευής και εκμετάλλευσης, εισαγωγής, εμπορίας αυτοκινήτων και εξάπλωσης των ΚΤΕΛ. Οπου η μοίρα του σιδηροδρόμου ήταν προδιαγεγραμμένη. Καμία κυβέρνηση ή πολιτικό σύστημα δεν αγάπησε το τρένο, παρά μόνο για να το φορτώνει, αντί για επιβάτες υλικά και εξοπλισμό με προσλήψεις, τακτοποιήσεις, ρουσφέτια που στοιχήθηκαν πίσω από έναν σάπιο, κομματικό και διεφθαρμένο συνδικαλισμό. Μία και μόνο συμμορία Ρομά είχε κλέψει από τον ΟΣΕ -πιάστηκε το 2017- 220 τόνους σιδηροδρομικού υλικού, δίνοντας μίζες έως και 40.000 ευρώ σε υπαλλήλους του ΟΣΕ και των « βοηθών τους» από τη ΔΕΗ.

«Διαβολόδρομο» τον αποκαλούσαν στα μέσα του 19^ου αιώνα από το δέος του άγνωστου πολλοί αγαθοί, αμόρφωτοι πρόγονοί μας. Στις σημερινές γενιές απέμεινε μόνο το δέος.

Από το φοβερό δυστύχημα στα Τέμπη, που μόνο ανεξήγητο δεν είναι.