Ας αρχίσουμε από τη βασική διαφορά. Τον τελευταίο καιρό, πολλοί Κουβανοί διαμαρτύρονται στο κράτος για τις ελλείψεις σε τρόφιμα, καύσιμα και ρεύμα. Οι Αϊτινοί θα ήθελαν κι εκείνοι να διαμαρτυρηθούν, αλλά… δεν έχουν πού να το κάνουν.

Κράτος δεν υπάρχει πια, ούτε οργανωμένο ούτε ανοργάνωτο, και η χώρα βρίσκεται στο έλεος συμμοριών, που στέλνουν τον πληθυσμό να κρυφτεί στα δάση. Υπεύθυνη γι’ αυτό δεν είναι ούτε η κακή μοίρα των Αϊτινών ούτε η «τριτοκοσμική καθυστέρησή» τους ούτε κανένας τυφώνας, από αυτούς που σαρώνουν συχνά το νησί της Εσπανιόλα (το πρώτο που ανακάλυψε ο Κολόμβος το 1492 και φιλοξενεί στη δυτική του πλευρά τη Δομινικανή Δημοκρατία).

Υπεύθυνος για τα δεινά της Αϊτής δεν είναι άλλος από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που την είχαν υπό στρατιωτική κατοχή την περίοδο 1915-1934, λεηλατώντας την παραγωγή της και επανεξάγοντάς την σε αυτήν! Την ίδια τακτική ακολούθησαν οι Αμερικανοί στη σύγχρονη εποχή, ελέγχοντας τον φυσικό πλούτο της Αϊτής μέσα από δικτάτορες και φροντίζοντας να βγάλουν από τη μέση όποιον πολιτικό πήγαινε ενάντια στα συμφέροντά τους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ζαν Μπερτράν Αριστίντ (στην πραξικοπηματική ανατροπή του το 2004 συμμετείχαν επίσης Γαλλία και Καναδάς).

Την κόλαση της Αϊτής θα ζούσε πιθανότατα και η Κούβα, αν είχε παραμείνει έρμαιο της United Fruit και των αμερικανικών καζίνο. Το τίμημα της ανεξαρτησίας της ο λαός της το πληρώνει πολύ σκληρά εδώ κι 65 χρόνια με το εμπάργκο, ενώ το καθεστώς της δεν είναι υπόδειγμα Δημοκρατίας. Για την ελευθερία και την ανεξαρτησία από τους Γάλλους αγωνίστηκαν και οι Αϊτινοί στις αρχές του 19ου αιώνα, όντας οι πρώτοι που αναγνώρισαν την Ελληνική Επανάσταση. Κι αυτό δεν τους συγχωρέθηκε ποτέ. Οσοι πάνε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν…