Το Ζάππειο επανήλθε στους φυσιολογικούς ρυθμούς του. Το Συνέδριο της Ν.Δ. τέλειωσε. Ο Κ. Μητσοτάκης έβαλε τα μεγάλα διλήμματα εν όψει των ευρωεκλογών, ο Βέμπερ και η Φον ντερ Λάινεν έβαλαν την αναγκαία ευρωπαϊκή πινελιά που ταιριάζει στο κόμμα το οποίο έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη. Αλλά κάτι δεν ήταν, όπως τουλάχιστον είχε σχεδιαστεί, προκειμένου να είναι πανηγυρικό. Πενήντα χρόνια Δημοκρατίας και Ν.Δ. μόλις δυο μήνες πριν από εκλογική αναμέτρηση. Εστω ευρωεκλογές.

Μου θύμισε ένα αποτυχημένο γλέντι γάμου. Ο χώρος υπέροχος. Η διακόσμηση τέλεια. Το φαγητό εξαιρετικό. Η ορχήστρα να τα δίνει όλα. Κι όμως, δεν είχε κέφι. Το πανηγυρικό-ιωβηλαίο γλέντι δεν άναψε ποτέ. Οπως δεν ανάβει όταν δεν υπάρχει «ζέστη» και διασκέδαση. Οταν οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτό δεν «σκορπίζονται» μέσα στους άλλους και δεν αφήνουν τους άλλους να «σκορπιστούν» μέσα στους ίδιους. Παρά την πολιτική επάρκεια και ενάργεια των λεχθέντων από τον πρωθυπουργό, η «παγωμάρα» μάλλον ήταν το πιο έντονο στοιχείο του τριημέρου του Συνεδρίου. Παρότι ο καιρός είχε φέρει μέχρι και το καλοκαίρι από τις αρχές Απριλίου.

Παγωμάρα και μούδιασμα. Εφταιγαν κάποιοι από τους μετεκλογικούς χειρισμούς, οι οποίοι πλήγωσαν την παράταξη; Εφταιγε μια αίσθηση υπεροψίας που εκπέμφθηκε τους τελευταίους μήνες από το Μ. Μαξίμου; Εφταιγε η αλληλουχία τραγικών γεγονότων, τα οποία θολώνουν τη λαμπερή εικόνα της πρώτης τετραετίας και τα οποία δείχνουν ότι οι πολλές και μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει δεν έχουν φτάσει στην καθημερινότητα του πολίτη; Ούτως ώστε κορυφαίοι υπουργοί, άλλος να μιλάει για την ανάγκη «επανίδρυσης του κράτους» και ο άλλος για «επανίδρυση της ΕΛ.ΑΣ.» μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης; Εφταιγε ο φόβος ενός κακού αποτελέσματος, το οποίο μπορεί να διαφοροποιήσει τα δεδομένα του πολιτικού σκηνικού;

Λίγο-πολύ όλα έχουν παίξει το ρόλο τους. Αλλά έχω την αίσθηση ότι η πιο κρίσιμη απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα της δημοσκόπησης της Palmos Analysis που δημοσίευσε την Κυριακή ο «Ελεύθερος Τύπος» για τη φυσιογνωμία της Ν.Δ. Οι ψηφοφόροι της τη θεωρούν ή την θέλουν κυρίως ως «κεντροδεξιό κόμμα», «κόμμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού» και «λαϊκό κόμμα». Οσοι ψηφοφόροι της διαμαρτύρονται ή δείχνουν να είναι έτοιμοι να διαμαρτυρηθούν, ενοχλούνται από τη δοσολογία του πράσινου μέσα στο γαλάζιο. Θέλουν μεταρρυθμίσεις, θέλουν αλλαγές, θέλουν σταθερότητα και προοπτική, αλλά δεν θέλουν αλλοίωση της φυσιογνωμίας της. Θέλουν τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωσή της, αλλά δεν την θέλουν ως ένα σχεδόν αμιγώς κεντρώο κόμμα, με περιθωριοποίηση των δεξιών χαρακτηριστικών της.

Οι εκλογές που βρίσκονται μπροστά μας είναι ευρωεκλογές. Δεν είναι εθνικές εκλογές. Και οι ευρωεκλογές δεν προσθαφαιρούν έδρες στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ούτε ρίχνουν κυβερνήσεις. Εμπεριέχουν ασφαλώς πολιτικό μήνυμα, πόσω μάλλον όταν είναι από τις σπάνιες φορές που διεξάγονται μόνες τους, χωρίς να έχουν εθνική κάλπη δίπλα τους. Υπό μία έννοια σε κάποιους μπορεί να θυμίζουν τις ευρωεκλογές του 2019 που προκάλεσαν πολιτικές εξελίξεις. Οι ευρωεκλογές του 2019 δεν μείωσαν την όποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την «κυβέρνηση- κουρελού» που είχε διαμορφώσει ο Α. Τσίπρας για να ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών. Απονομιμοποίησαν όμως τον Α. Τσίπρα και την πολιτική του. Και κάπου εδώ τελειώνουν οι όποιες αναλογίες.

Τότε ο Α. Τσίπρας υπέστη μια απρόσμενα μεγάλη ήττα στην οποία αντέδρασε σπασμωδικά και «εκδικητικά» προς το εκλογικό σώμα. Προκηρύσσοντας άμεσα εθνικές εκλογές, πίστεψε ότι θα «τιμωρούσε» τον «αχάριστο» λαό, ο οποίος «μετανιωμένος» για το «λάθος» του θα τον έκανε ξανά πρωθυπουργό. Βέβαια ακολούθησε μια ακόμα μεγαλύτερη ήττα, η οποία σήμανε την αρχή του τέλους του «πειράματος ΣΥΡΙΖΑ», το οποίο ήρθε οριστικά και αμετάκλητα 4 χρόνια μετά, το 2023, με το περίφημο 17%. Ο Α. Τσίπρας μετά την ήττα του στις ευρωεκλογές, είχε μπροστά του μόνο 3,5 μήνες έως τις εθνικές εκλογές. Κι έριξε τη ζαριά. Εφερε ντόρτια κι έχασε.

Τώρα ο Κ. Μητσοτάκης έχει μπροστά του 3 χρόνια, όχι 3 μήνες. Και ουδείς (κόμμα ή δημοσκοπήσεις) αμφισβητούν ότι:

1. Θα είναι πρώτος με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο
2. Δεν υπάρχει κάποιος από τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς που να τον πλησιάζει έστω και ως ιδέα στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός.

Τι σημαίνουν αυτά; Με ένα ποσοστό που δεν θα είναι συντριβή (όχι από άλλο κόμμα, αλλά σε σύγκριση με το ποσοστό που πήρε η Ν.Δ. στις ευρωεκλογές του 2019), μπορεί να τα «αλλάξει όλα». Κυβέρνηση, κυβερνητική νοοτροπία, μοντέλο διακυβέρνησης, αποτελεσματικότητα. Να κάνει πιο ουσιαστική την αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών. Και να ενισχύει σταθερά και μόνιμα το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων. Κι όπως φαίνεται, ο Κ. Μητσοτάκης και το έχει καταλάβει και έχει αποφασίσει να το κάνει.

ΑΙΧΜΗ

ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΡΟΚ ΚΑΙ Η ΡΑΠ

Πίσω από τη στροφή του ΠΑΣΟΚ σε μια πιο σκληρή αντιπολιτευτική τακτική αρκετοί βλέπουν τη χαρακτηριστική φιγούρα του Κ. Λαλιώτη, του άλλοτε «θείου βρέφους». Εχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από τότε που ο Κ. Λαλιώτης έγινε «στρατηγός» των εκλογικών νικών και ο άνθρωπος που έβαλε στην πολιτική ζωή της χώρας την τακτική του «σκληρού ροκ». Οι πληροφορίες ότι ο Κ. Λαλιώτης συμβουλεύει πλέον τον Ν. Ανδρουλάκη και την ομάδα του επιμένουν. Και οι πιο μυημένοι στα του ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζουν στις κινήσεις του Ν. Ανδρουλάκη την επιρροή του ανθρώπου, ο οποίος είχε αναγάγει σε επιστήμη την πολιτική του «αντί». Πολύ πριν υπάρξει το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», είχε υπάρξει το «αντιδεξιό» και το «αντιμητσοτακικό μέτωπο».
Πολιτική καρικατούρα αυτής της στρατηγικής αποτελεί η τωρινή στάση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο μετατρέπεται σε «πράσινο ΣΥΡΙΖΑ», εγκαταλείπει τη θεσμική προσήλωσή του και ρέπει προς έναν «νεοαυριανισμό».

Ομως, ό,τι ήταν συνταγή επιτυχίας πριν από 25-30 χρόνια δεν είναι κατ’ ανάγκη επαρκές για το σήμερα. Οχι μόνο γιατί οι νέοι σήμερα δεν ακούν ροκ, αλλά ραπ. Ούτε γιατί όσοι άκουγαν παλιά σκληρό ροκ, σήμερα ακούν πιο έντεχνη και ήρεμη μουσική. Αλλά κυρίως γιατί η τακτική από μόνη της, χωρίς ουσιαστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, είναι ανήμπορη να αλλάξει τους συσχετισμούς και να ηγεμονεύσει πολιτικά. Αλλωστε, σε αυτό το παιχνίδι, ο showman Στ. Κασσελάκης είναι πιο χαρισματικός και αποτελεσματικός από τον «στεγνό» Ν. Ανδρουλάκη. Οταν ο Κ. Λαλιώτης έβαζε στα ντεκ σκληρό ροκ, είχε στο πάλκο έναν Α. Παπανδρέου…

Η «είδηση-«εδώ θα μείνω»

Πολλά είπε ο Κ. Μητσοτάκης στο Συνέδριο της Ν.Δ. κι ακόμα περισσότερα υπονόησε τις κινήσεις του μετά τις ευρωεκλογές. Ομως, αν είναι κάτι «είδηση» -για όσους έπαιζαν το σενάριο πως ο πρωθυπουργός ετοιμάζει τα μπαγκάζια του για να μετακομίσει στις Βρυξέλλες-, είναι η κατηγορηματική διάψευση του σεναρίου της φυγής του μέσω ανώτατου ευρωπαϊκού αξιώματος.

Το σενάριο αυτό το διακινούσαν καλοθελητές τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από το εσωτερικό της Ν.Δ. Οι μεν έχασαν ένα «όπλο» (νεροπίστολο κατά κυριολεξία) στην προσπάθεια να απομειώσουν το πολιτικό κεφάλαιο του Κ. Μητσοτάκη. Οι δε έλαβαν το μήνυμα, «σπεύδε βραδέως»…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Τι έγινε εκείνο το ευφάνταστο σενάριο που στο πλαίσιο της «συγκάλυψης» ήθελε «μεγαλοεπιχειρηματίες» να πληρώνουν τις τεράστιες εγγυήσεις των κατηγορουμένων για την τραγωδία των Τεμπών; Αληθεύει ότι καμία εγγύηση δεν έχει πληρωθεί;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Δεν είναι «τρέλα» ο Ζαγοράκης με την «πράσινη φανέλα»;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Πόσες μέρες πρέπει να κλειστεί στο «δωμάτιο αποσυμπίεσης» η βρεφονηπιοκόμος που τιμωρούσε έτσι τα παιδάκια στην Αλεξανδρούπολη;