Η σχετική έρευνα από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Brown στις ΗΠΑ έγινε κατ’ αρχάς για να προσδιοριστεί πως ο πλούτος επηρεάζει τις πιθανότητες θανάτου ενός ατόμου. Το βασικό συμπέρασμα ήταν πως οι άνθρωποι με περισσότερο πλούτο είχαν ποσοστό θανάτου 40% χαμηλότερο από εκείνους στο φτωχότερο τεταρτημόριο. Αλλά το ενδιαφέρον αυξήθηκε όταν η σύγκριση έγινε μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, αφού αποκαλύφθηκε πως οι πλουσιότεροι Αμερικανοί έχουν κατά μέσο όρο μικρότερη διάρκεια ζωής από τους πλουσιότερους Ευρωπαίους και σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, έχουν παρόμοια ποσοστά επιβίωσης ακόμα και με τους φτωχότερους Δυτικοευρωπαίους!

Το άγχος, η κακή διατροφή, οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι και οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες είναι μεταξύ των λόγων που εξηγούν το συγκεκριμένο εύρημα, το οποίο γίνεται ταυτόχρονα αφορμή για μια ευρύτερη συζήτηση για τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες και τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Οι μηχανισμοί ελέγχου της ποιότητας των τροφίμων, οι υγειονομικοί κανονισμοί, οι εκστρατείες για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας και οι κανονιστικές απαιτήσεις των Βρυξελλών για συμμόρφωση με την περιβαλλοντική προστασία φαίνεται πως τελικά υψώνουν ένα είδος ασπίδας για τους πολίτες της.

Το θέμα γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο με τη νέα ηγεσία των ΗΠΑ, αφού ο Ντόναλντ Τραμπ καταργεί μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται το θέμα των δασμών για να πετύχει καλύτερες εμπορικές συμφωνίες για τα αμερικανικά προϊόντα. Οι Βρυξέλλες απαντούν πως θα διαπραγματευτούν, αλλά χωρίς να ξεπεράσουν τις κόκκινες γραμμές τους που είναι τα ευρωπαϊκά πρότυπα ασφάλειας τροφίμων. Το ίδιο κατηγορηματικά απαντά και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Οσο λοιπόν και αν γκρινιάζουμε για τους αυστηρούς κανόνες και τις ατελείωτες πιστοποιήσεις, μήπως να το ξανασκεφτούμε; Αν αναλογιστούμε, μάλιστα, ότι στις ΗΠΑ επιτρέπεται η αμφιλεγόμενη πρακτική καθαρισμού των πουλερικών με χλωριωμένο νερό, ενώ στην Ε.Ε. απαγορεύεται ρητά, τότε πρέπει σίγουρα να το ξανασκεφτούμε.