Και τα 6 και τα 9 είναι μεγάλο διάστημα. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, αν συνεκτιμηθεί η πυκνότητά του: επιχείρηση εισβολής χιλιάδων παράνομων μεταναστών στον Εβρο, πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία, ενεργειακή κρίση και παγκόσμια κρίση πληθωρισμού, πόλεμος στη Γάζα, τουλάχιστον τρία καλοκαίρια με τεράστιες πυρκαγιές, ο «Daniel», η τραγωδία των Τεμπών. Στο ίδιο διάστημα έχει αλλάξει τρεις φορές το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οπως και να το δει κανείς, αυτό το γεγονός είναι ιστορικά πρωτοφανές. Προφανώς ένα ιστορικά πρωτοφανές «γεγονός διαρκείας» δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα τύχης και συμπτώσεων. Είναι ο συνδυασμός της ικανότητας κάποιου με την ανικανότητα κάποιων άλλων. Ούτε ο Α. Τσίπρας ούτε ο Ν. Ανδρουλάκης ούτε ο Στ. Κασσελάκης ούτε ο Κ. Βελόπουλος ούτε ο Σ. Φάμελλος ούτε και η «ανερχόμενη» Ζ. Κωνσταντοπούλου έχουν καταφέρει εδώ και 6 χρόνια να απειλήσουν έστω και λίγο σοβαρά τον Κ. Μητσοτάκη.

Κανείς τους δεν μπόρεσε να σταθεί επί της ουσίας και όχι επί του μπαλκονιού ή του πάλκου του λαϊκισμού απέναντί του. Κανένας δεν μπόρεσε, ούτε μπορεί, να τον κοιτάξει στα μάτια πολιτικά. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά και παντού. Η αντιπολίτευση, είτε «ενωμένη», όπως στην πρόταση δυσπιστίας, είτε πολυκατακερματισμένη -όπως πραγματικά είναι-, στο πιο κρίσιμο και φθοροποιό 15μηνο της διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη, δεν μπόρεσε ούτε για μία στιγμή να τον πλησιάσει έστω και λίγο απειλητικά. Ακόμα και σε συνθήκες απλής αναλογικής.

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ο πιο χαρισματικός ηγέτης που έχει περάσει από τη χώρα. Αλλά, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, είναι μακράν ο καλύτερος των πολλών τελευταίων χρόνων. Την ώρα που η αντιπολίτευση τρωγόταν με τα ρούχα της τη μία με τις υποκλοπές και την άλλη με την αδίστακτη πολιτική κερδοσκοπία στην τραγωδία των Τεμπών και με τον ίδιο στόχο, όχι μόνο δεν «έπεφτε», αλλά δυνάμωνε ξανά. Οχι γιατί είναι ο «μάγος της επικοινωνίας», όπως σχεδόν μεταφυσικά υπονοούν οι απελπισμένοι της αντιπολίτευσης, αλλά γιατί δεν σταμάτησε να παράγει έργο και να ενισχύει αμυντικά και διπλωματικά τη χώρα, δίνοντας υπεραξία στο brand name Ελλάδα και στο μέλλον της. Το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης έφτασε να δανείζεται από τις αγορές φτηνότερα από τις ΗΠΑ κι άλλες μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Οι αγορές δεν γοητεύτηκαν από τον Κ. Μητσοτάκη. Πείστηκαν από την επάρκειά του, την αποτελεσματικότητά του και τη συνέπεια στον ορθολογισμό και την πειθαρχία σε ένα υπαρκτό σχέδιο.

«Απέναντι» τι υπάρχει; Ακατάσχετη καταστροφολογία. (Εφτασαν να μετρούν με αγωνία τα αυτοκίνητα των εκδρομέων του Πάσχα, για να αποδείξουν την «εκτεταμένη φτώχεια» των Ελλήνων, και ατύχησαν να μετρήσουν τη μεγαλύτερη έξοδο των τελευταίων ετών.) Ασυγκράτητα ψέματα (προσπαθούσαν να πείσουν τον πολίτη που αγόρασε το αρνάκι 11-13 ευρώ το κιλό ότι το αρνί πωλείται 20 ευρώ το κιλό…). Κι όταν αμέσως μετά το Πάσχα βρέθηκαν ενεοί μπροστά στο πλεόνασμα-ρεκόρ ύψους 11,4 δισ. για το 2024, το οποίο άμεσα, χθες, άρχισε να γίνεται κοινωνικό μέρισμα. Και μάλιστα μόνιμο, όχι επιδοματικό. Ενα ενοίκιο τον χρόνο στους ενοικιαστές, 250 ευρώ κάθε Νοέμβριο στους χαμηλοσυνταξιούχους και 500.000.000 ευρώ αύξηση στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, που σημαίνει σημαντικά έργα υποδομών και νέες θέσεις εργασίας. Κι έρχεται και η ΔΕΘ, όπου θα παρουσιαστεί το ολοκληρωμένο σχέδιο για το 2026. Ενα σχέδιο που, όπως έχει γράψει και ο «Ελεύθερος Τύπος», θα είναι και «βαρύ» και «ευρύ».

Ποια ήταν η «απάντηση» της αντιπολίτευσης; Κινήθηκε από τα γνωστά «ψίχουλα» και τα «μέτρα-ασπιρίνες» έως τα λεφτόδεντρα του 13ου και του 14ου μισθού. Πλήρης αδυναμία της αντιπολίτευσης -σε κάθε εκδοχή της- να καταθέσει μια διαφορετική αλλά σοβαρή και κοστολογημένη πρόταση, που να παραπέμπει, έστω και αχνά, σε μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.

Η κυβέρνηση, παρά τα λάθη της, τις αβελτηρίες της και την περιοδική αλαζονεία της, «δεν πέφτει». Ούτε δυσφημιζόμενη -μαζί με τη χώρα- με καταχωρισμένα «άρθρα» σε μεγάλα διεθνή ΜΜΕ. Ούτε με τερατολογίες, συνωμοσιολογίες και fake news για την τραγωδία των Τεμπών, που πέφτουν σαν ντόμινο το ένα μετά το άλλο. Και, βεβαίως, δεν πέφτουν με συνωμοσίες, οι οποίες αποσκοπούν να «πείσουν» ότι ζούμε σε μια χώρα όπου υπάρχει θέμα κράτους δικαίου, δικαιωμάτων και ελευθερίας του Τύπου, όταν κυκλοφορούν έντυπα όπως π.χ. το «Μακελειό» και το «Ντοκουμέντο». Οσο η κυβέρνηση θα παράγει έργο και θα επιστρέφει κοινωνικό μέρισμα και όσο η αντιπολίτευση θα εξαντλείται σε τοξικότητα και διχασμό χωρίς πρόγραμμα τόσο η ψαλίδα θα ανοίγει.

ΑΙΧΜΗ

«ΕΚΕΙ ΕΞΩ»…

Ολο και συχνότερα ακούγεται από πολιτικούς, αλλά και δημοσιογράφους, μία φράση που γεννήθηκε στα πρωινάδικα του «δικαιωματισμού» και της «ενσυναίσθησης». Το «εκεί έξω». Συνήθως χρησιμοποιείται για να «ερωτηθούν», υποτίθεται, οι πάσης φύσεως αρμόδιοι αν ξέρουν τι γίνεται στην κοινωνία.

«Εχουν ιδέα τι γίνεται εκεί έξω;», είναι η πιο συνηθισμένη εκδοχή του. Αλλά αυτή η φρασούλα, με τις μόλις δύο λέξεις, υποκρύπτει και υπονοεί πολλά. Αυτοί που τη λένε, ενώ είναι «μέσα», ξέρουν τι γίνεται «εκεί έξω», δηλαδή στην κοινωνία. Συνήθως έχουν ένα βιοτικό επίπεδο το οποίο είναι αρκετά πάνω από τον μέσο όρο που επικρατεί «εκεί έξω». Αλλά ξέρουν, δηλαδή είναι πιο ευαίσθητοι από τους άλλους που είναι «κλεισμένοι μέσα» και αδιαφορούν για τους «εκεί έξω».

Είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, γιατί παρασύρονται από τον «ελίτ συρμό», έχουν μια υπεροψία. Ενα «ευαίσθητο» αφ’ υψηλού, το οποίο δεν παύει να είναι υποτιμητικό για τους «απέξω». Εστω κι αν το κάνουν γι’ αυτούς. Πίσω απ’ αυτήν τη φράση-δήλωση κρύβεται η γνωστή αντίληψη που πηγάζει από ένα υπερεγώ κι έναν λαϊκίστικο «ξερολισμό».

Κι εντέλει μια συμπεριφορά η οποία, ενώ θέλει να δηλώσει διαφορετικότητα, ανακυκλώνει ό,τι άσχημο και άδικο συμβαίνει «εκεί έξω»..

Κάθε καιροί έχουν και τα σημεία τους. Ο Σαββόπουλος π.χ., πριν από χρόνια, έβγαζε «τραπεζάκια έξω». Τώρα, κάποιοι κάθονται «μέσα» και απλώς σχολιάζουν τους «εκεί έξω», δήθεν συμπονώντας τους…

Ο Α. Τσίπρας γύρισε μπερδεμένος

Η χορηγούμενη παρουσία του Α. Τσίπρα στο Χάρβαρντ, αλλά και σε άλλες εκδηλώσεις της ομογένειας, ολοκληρώθηκε. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε στα πάτρια εδάφη όπως μαθαίνω μπερδεμένος. Ενώ φεύγοντας για το rebranding φερόταν αποφασισμένος με τον γυρισμό του να μην καθυστερήσει τη δημιουργία του νέου κόμματος, φαίνεται πως γύρισε με δεύτερες σκέψεις. Οχι τόσο για το αν θα προχωρήσει στο απονενοημένο, αλλά για το πότε. Η βεβαιότητα που υπήρχε πριν από έναν μήνα ότι προχωράει άμεσα σε νέο φορέα, έχει αντικατασταθεί από την αναρώτηση «Μήπως να περιμένουμε μετά τις εκλογές;». Δεν είναι ακόμα σαφές ποιος είναι ο βασικός λόγος της πιθανής υπαναχώρησης ως προς τον χρόνο. Επαιξαν καθοριστικό ρόλο οι αποκαρδιωτικές μετρήσεις που έγιναν; Του είπαν κάτι οι Αμερικανοί; Ή συνειδητοποίησε ότι ο «χώρος» που πραγματικά απευθύνεται και δεν σχετίζεται με το Κέντρο συρρικνώνεται διαρκώς και απειλείται από νέες διασπάσεις; Σίγουρα, πάντως, παίζει ρόλο ότι το «φούσκωμα» της Ζ. Κωνσταντοπούλου προέρχεται κατά 23,5% από τον ΣΥΡΙΖΑ και κατά 21,5% από το ΠΑΣΟΚ…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Στις πόσες φορές καίγεται -ειδικά μετά τη «νεκρή Μαρία» του Εβρου- η φάμπρικα γράφουμε κάτι εμείς, το εξάγουμε σε μεγάλο διεθνές ΜΜΕ και το επανεισάγουμε ως «έγκυρο ρεπορτάζ» που μας… «επιβεβαιώνει»;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Πέρασαν εκατό 24ωρα από τότε που ο Τραμπ έγινε κι επίσημα πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που θα τέλειωνε σε 24 ώρες, τι έγινε;