Κανείς δεν τρέφει αυταπάτες ότι ο επόμενος πάπας θα υποστηρίξει με την ίδια θέρμη τους αδύναμους και τους μετανάστες, κατακεραυνώνοντας τον ασύδοτο πλούτο και τους πολεμοχαρείς του κόσμου. Αλλωστε, στο πλαίσιο του υπερσυντηρητικού θεσμού που υπηρέτησε, ο αείμνηστος Μπεργκόλιο έκανε υπερβάσεις. Ανοιξε, μεταξύ άλλων, τον δρόμο για τον γάμο των καθολικών κληρικών, αλλά στο θέμα των αμβλώσεων δεν μπόρεσε -ή δεν θέλησε- να κάνει το μεγάλο βήμα.

Ως έθνος που χτίστηκε από διαμαρτυρόμενους βρετανικής καταγωγής (τους περίφημους WASP/ White, Anglo-Saxon, Protestant), οι οποίοι εξακολουθούν να κατέχουν τη δύναμη και τον πλούτο, η Αμερική έχει τον Καθολικισμό σε δεύτερο πλάνο. Κάποτε οι πιστοί του αποκαλούνταν σκωπτικά «παπικοί», έχοντας ταυτιστεί με τα αρνητικά στερεότυπα του Ιταλού και του ισπανόφωνου μετανάστη. Τελευταία όμως η επιρροή τους ενισχύεται κι όχι μόνο επειδή αποτελούν το 20% του αμερικανικού πληθυσμού.

Καθολικός είναι και ο Τζο Μπάιντεν, που καταδικάστηκε δις σε … ακοινωνησία (2008 και 2019) από τον συντηρητικό επίσκοπο της Πενσιλβάνια, Τζόζεφ Μαρτίνο ντι Σκράντον, για τις θέσεις του υπέρ των αμβλώσεων. Γενικά οι καθολικοί πολιτικοί στις ΗΠΑ δεν έχουν την τύχη με το μέρος τους. To 1928 o Δημοκρατικός Αλ Σμιθ έχασε πανηγυρικά τις εκλογές από τον Χέρμπερτ Χούβερ. Ο Τζον Κένεντι τις κέρδισε το 1960, αλλά το πλήρωσε με τη ζωή του. Ο δε Τζον Κέρι έχασε από τον Τζορτζ Μπους το 2004 και για τον Μπάιντεν τα ξέρουμε.

Ο Τραμπ ως το 2016 δήλωνε πρεσβυτεριανός (το δόγμα της, σκωτσέζικης καταγωγής, μητέρας του) αλλά το απαρνήθηκε επίσημα, δηλώνοντας απλώς «χριστιανός», χωρίς ιδιαίτερη ομολογία. Τις ψήφους των συντηρητικών καθολικών φυσικά τις καλοδέχτηκε, όπως και την στήριξη των καθολικών μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που έφτασαν αισίως τους έξι (σε σύνολο εννέα). Ωστόσο, κάποιοι εξ αυτών αντιτάχθηκαν στις ακρότητές του για απελάσεις, πέρα από τη μοναδική πατενταρισμένη «προοδευτική καθολική» δικαστίνα, Σόνια Σοτομαγιόρ.