Προτού βγάλουμε συμπέρασμα, ας αφήσουμε να μιλήσουν τα γεγονότα και οι πρωταγωνιστές τους. Εν πάση περιπτώσει, οι άνθρωποι που τα ζουν εκ του σύνεγγυς.

Η μητέρα του Ναέλ δεν έχει άλλο παιδί και ο πόνος της είναι αβάσταχτος. Ωστόσο, φρόντισε στην κηδεία του γιου της να μη γίνουν επεισόδια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έριξε όλο το φταίξιμο στον αστυνομικό που τον σκότωσε, απαλλάσσοντας το Σώμα από τη συλλογική ευθύνη! «Πιστεύω ότι ο αστυνομικός είδε μια αραβική φάτσα, ένα μικρό παιδί, και ήθελε να το σκοτώσει… Ομως γι’ αυτό δεν φταίει όλη η Αστυνομία. Εχω φίλους αστυνομικούς που μου συμπαρίστανται ολόψυχα…».

Τέτοιες ψύχραιμες πολιτικά δηλώσεις από μια κατά τεκμήριο μέτριας μόρφωσης γυναίκα δεν φανερώνουν μόνο μεγαλείο ψυχής. Φέρνουν και σε αμηχανία τους εκφραστές των μανιχαϊστικών, συγκρουσιακών αφηγημάτων, που καραδοκούν για να εκμεταλλευτούν τέτοιες καταστάσεις. Ενας από αυτούς είναι ο διάσημος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρικνέρ.

Ενας κοσμοπολίτης και καλοζωισμένος λευκός διανοούμενος, που ούτε περαστικός δεν θα διέσχιζε τα banlieues, καθώς δεν αναγκάστηκε στα εφηβικά του χρόνια να ακροβατεί μεταξύ περιθωρίου και ένταξης, όπως ο Ναέλ. (Ενα κατά γενική μαρτυρία καλό παιδί, που δεν πείραξε ποτέ κανέναν, έπαιζε σε ομάδα ράγκμπι και σπούδαζε ηλεκτρολόγος, αλλά είχε το κουσούρι να οδηγεί αυτοκίνητα χωρίς δίπλωμα και πινακίδες.)

Σε μια αποστροφή της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας συνέντευξής του στη «Figaro», o Μπρικνέρ υποδεικνύει τους ηθικούς αυτουργούς των καταστροφών: «Είναι μια θορυβώδης Ακροαριστερά, φιλική προς τους ακραίους ισλαμιστές, λυσσωδώς αντισιωνιστική, δηλαδή αντιεβραϊκή, η οποία ονειρεύεται, ελλείψει “επαναστατικής ωρίμανσης των συνθηκών”, να προκαλεί διαρκείς εξεγέρσεις.

Αφού η “Ανυπότακτη Γαλλία” (France Ιnsoumise) του Μελανσόν και οι οικολόγοι αποτυγχάνουν να κυβερνήσουν τη Γαλλία, ας την καταστήσουν τουλάχιστον ακυβέρνητη». Είναι κι αυτό μια άποψη…