Στην πράξη ακολουθεί grosso modo τη νεοθωμανική τακτική της «πολιορκίας» του αντιπάλου, ώσπου να τον καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να του αποσπάσει όσα περισσότερα μπορεί. Η Βενεζουέλα βρίσκει πάτημα στο ότι η αποσαφήνιση του νομικού καθεστώτος του Εσεκίμπο εκκρεμεί από το 2018 στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (τη δικαιοδοσία του οποίου το Καράκας δεν αναγνωρίζει), αγνοώντας ότι η Γουιάνα (ανεξάρτητη από τη Βρετανία από το 1966) ασκεί αδιαλείπτως κυριαρχία σε αυτό το έδαφος βάσει διεθνούς διαιτητικής απόφασης του 1899.

Ενα έδαφος-χρυσωρυχείο -όπως και η συγκείμενη ΑΟΖ στην Καραϊβική-, που κρύβει τεράστια αποθέματα σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσό, χαλκό, διαμάντια, ασήμι και άλλα ορυκτά. Αν η Γουιάνα αφεθεί να αξιοποιήσει τα νέα κοιτάσματα μαύρου χρυσού, το 2025 θα ξεπεράσει τη Βενεζουέλα και θα γίνει πρώτη σε κατά κεφαλήν παραγωγή πετρελαίου στον κόσμο. Κι αυτό δεν μπορεί να το επιτρέψει ο Μαδούρο, που συνέλαβε ένα στέλεχος της ExxonMobil στη Βενεζουέλα μετά τις εκχωρήσεις αδειών από τη Γουιάνα.

Ο Αντονι Μπλίνκεν στήριξε πλήρως τη μικρή νοτιοαμερικανική χώρα στο θέμα του Εσεκίμπο, αλλά κάλεσε σε ειρηνική επίλυση της κρίσης, κι αυτό έχει τη σημασία του. Οπως επίσης ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Βενεζουέλας, Ιβάν Χιλ, αποκάλυψε ότι διατηρεί «δίαυλο επικοινωνίας» με τον ομόλογό του της Γουιάνας, Χιου Τοντ, ενώ η εξαφάνιση ενός στρατιωτικού ελικοπτέρου της Γουιάνας στα σύνορα αποδόθηκε στην «κακοκαιρία». Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ είναι σε φάση εξομάλυνσης με το τσαβικό καθεστώς, ούτως ώστε να επικεντρωθούν σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, ο Μαδούρο εκμεταλλεύεται την κατάσταση για μια… win-win συμφωνία στο Εσεκίμπο.