Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Είναι αλήθεια πως η Τουρκία εδώ και μήνες ακροβατεί σε ένα σχοινί που σίγουρα δεν θέλουμε να το δούμε να σπάει. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και θα χρειαστεί να συγκρουστούμε με τους Τούρκους σε έναν πόλεμο που δεν συμφέρει κανέναν. Ας μην μπούμε όμως στην σεναριολογία σχετικά με την έκβαση του πολέμου αυτού, αλλά να δούμε τι πρέπει να κάνουμε για να τον αποφύγουμε.

Άσπονδοι φίλοι οι Σύμμαχοι

Η συνεχής επίκληση των διεθνών οργάνων όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει αποδειχθεί πλέον πως δεν έχει και το καλύτερο αποτέλεσμα. Οι πρόσφατες δηλώσεις των Ευρωπαίων στην Βάρνα είναι καλοδεχούμενες, έρχονται όμως με διαφορά φάσης τουλάχιστον 20 ετών, αφού η Τουρκία ποτέ δεν σταμάτησε να είναι προκλητική σε Αιγαίο και Κύπρο.

Για να μην ξεχνάμε πως σε κάθε κρίση όλοι οι διεθνείς οργανισμοί δεν θέλουν να ασχοληθούν με τις ελληνοτουρκικές αντιγνωμίες και αρκούνται σε ένα σολομώντειο «βρείτε τα». Τι μας μένει λοιπόν; Εξωστρέφεια και καλή… εσωστρέφεια.

«Εγρήγορση» μέσα και έξω

Αυτό σημαίνει χτίσιμο διεθνών συμμαχιών (όπως αυτές με την Αίγυπτο και το Ισραήλ) που θα μας επιτρέψουν να διευρύνουμε τόσο την σφαίρα επιρροής μας, όσο και τα συμφέροντα των συμμάχων μας στην περιοχή.

Να δούμε, επίσης, στο εσωτερικό μας και να σχεδιάσουμε προσεκτικά τα απαραίτητα βήματα που θα μας επιτρέψουν να είμαστε αισιόδοξοι και θα βοηθήσουν σημαντικά στην ισχυροποίηση των ελληνικών θέσεων και δικαίων στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Και ερχόμαστε στα δύσκολα…

Από την στιγμή που μιλάμε για ενδεχόμενο σύγκρουσης, θα πρέπει να περάσουμε στις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ. Δεν φταίει μόνο η απώλεια πόρων λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας την τελευταία δεκαετία, αλλά και η ίδια η πολιτική τάξη η οποία έβλεπε ανέκαθεν το στράτευμα σαν έναν μοχλό χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Η στρατιωτική θητεία και ο συσχετισμός με την Τουρκία

Μία απόφαση που είναι επιτακτική ανάγκη να ληφθεί είναι η αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Ποιος όμως θα αναλάβει το λεγόμενο «πολιτικό κόστος»; Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως η θητεία των 9 μηνών, που στην ουσία, εάν εξαιρέσουμε την εκπαίδευση και τις άδειες, συρρικνώνεται σε 7 είναι πολύ μικρή για να επιτρέψει στις μονάδες να έχουν το απαραίτητο προσωπικό. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψιν και ορισμένες ακόμη παραμέτρους όσον αφορά την θητεία.

Είμαστε μία γηράσκουσα χώρα με υπαρκτό δημογραφικό πρόβλημα, την ώρα που η Τουρκία αποτελεί ένα «ζωντανό» και νεαρό έθνος που κάθε χρόνο βλέπει 1,3 εκατομμύρια πολίτες του να φτάνουν σε στρατεύσιμη ηλικία την ώρα που εμείς ξεπερνάμε με το ζόρι τους 100.000. Για να μην σχολιάσουμε το ότι η Τουρκία διαθέτει 35 εκατομμύρια κατάλληλους προς στράτευση άνδρες έναντι 4 εκατομμύρια της Ελλάδας.

Η υπεροχή της Τουρκίας είναι σαφέστατη στο επίπεδο των αριθμών και εμείς πρέπει να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις προκειμένου όχι μόνο να είμαστε σε ετοιμότητα, αλλά και να αποπνέουμε αν όχι φόβο, σίγουρα δισταγμό σε όσους επιβουλεύονται την κυριαρχία μας. Εδώ να σημειώσουμε πως η αύξηση της θητείας και μόνο δεν θα λύσει τίποτα εάν οι φαντάροι (οι στρατιωτικοί φίλοι εκνευρίζονται με αυτόν τον όρο) δεν λαμβάνουν σωστή και σοβαρή εκπαίδευση, αντί να σκοτώνουν τον χρόνο τους σε ανούσιες υπηρεσίες.

Η αναδιοργάνωση

Όχι, η εικόνα της Ελλάδας δεν είναι «μαύρη». Η Τουρκία μπορεί να διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, αλλά και η Ελλάδα βρίσκεται στην έκτη θέση. Η Τουρκία, όμως εφαρμόζει ένα φιλόδοξο σχέδιο γιγαντοποίησης του στρατού της, με αγορές εξοπλιστικών και όχι μόνο, αφού η Τουρκία είναι κατασκευάστρια χώρα που σημαίνει πως έχει την δυνατότητα να αυτοτροφοδοτεί ορισμένες από τις ανάγκες της.

Δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε σε μία κούρσα εξοπλισμών, αφού όχι μόνο δεν έχουμε λεφτά, αλλά και στο παρελθόν όταν το επιχειρήσαμε είδαμε ποια είναι τα αποτελέσματα. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι, σωστή διαχείριση πόρων και ο εκσυγχρονισμός του στρατεύματος και των μεθόδων του. Πρέπει να επενδύσουμε στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες, στα logistics, στην βελτίωση της εκπαίδευσης στελεχών και στρατιωτών και να εξετάσουμε την συμμετοχή των γυναικών για να αυξήσουμε τις παρεχόμενες υπηρεσίες.

Ο ρόλος των γυναικών

Ναι, είναι ένα θέμα ταμπού, και ούτε πρόκειται η στράτευση των γυναικών να λύσει μακροπρόθεσμα ορισμένα από τα σοβαρά προβλήματα του στρατεύματος. Σε μία χώρα με δημογραφικό πρόβλημα έκτασης σαν και αυτό της Ελλάδας, το να «φορτώσεις» τις γυναίκες και με αυτήν την υποχρέωση ίσως γυρίσει μπούμερανγκ. Ωστόσο σε δύσκολες εποχές, δεν πρέπει να είμαστε αφοριστικοί στην εξέταση δύσκολων θεμάτων.

Η συνεισφορά των γυναικών θα μπορούσε να γίνει με πολλούς τρόπους εκτός των συμβατικών (βλέπε Ισραήλ) που θα αναπλήρωνε κενά που σήμερα καλύπτονται από μάχιμα στελέχη.

Η κατάσταση είναι δύσκολη για την χώρα, ειδικά από την στιγμή που δίπλα μας δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας που διαγωνίζεται για το ποιος θα πάρει περισσότερα νησιά από την Ελλάδα. Χρειάζεται σχέδιο, πολιτική βούληση και δράση. Και σύντομα.

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr
Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]