Η Ελβετική συμμετοχή ήταν όντως το πιο άρτιο μουσικό έργο που παρουσιάστηκε από έναν υπερταλαντούχο καλλιτέχνη που τα είχε όλα: Φωνή, ωραίο τραγούδι, σκηνική παρουσία, πρωτοτυπία, κοινωνικό μήνυμα και ένα χαμόγελο που ακτινοβολούσε ζεστασιά, φρεσκάδα και απροσποίητη παιδικότητα. Την ίδια στιγμή, ο 68ος διαγωνισμός της Eurovision θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο πολιτικοποιημένη χρονιά στην ιστορία της διοργάνωσης. Όχι επειδή τις προηγούμενες χρονιές δεν ήταν, αλλά επειδή φέτος δεν μπόρεσε να το κρύψει.
Παύλος Ντε Γκρες: Common People*
«Έσπασα τον κώδικα και έσπασα το τρόπαιο. Το τρόπαιο μπορεί να διορθωθεί, ίσως και η Eurovision χρειάζεται λίγη διόρθωση κάθε τόσο», όπως είπε το Nemo, ο Ελβετός νικητής που αυτοπροσδιορίζεται ως μη δυαδικό άτομο αφού κατάφερε να πείσει τους διοργανωτές να επιτρέψουν non binary σημαίες στον διαγωνισμό. Νωρίτερα βέβαια, οι διοργανωτές έβγαζαν «απαγορευτικό» σε οτιδήποτε θεωρούσαν πως απειλούσε τους απαρχαιωμένους κώδικες της διοργάνωσης, φθάνοντας να ζητήσουν συγγνώμη επειδή εμφανίστηκε στη σκηνή ο Eric Saade με παλαιστινιακό μαντήλι ή όταν προσπαθούσαν να καλύψουν τις αποδοκιμασίες μερίδας του κοινού στην εμφάνιση του Ισραήλ. Το αποτέλεσμα ήταν να εντείνουν αντί να αποφορτίζουν την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που είχε στο στόχαστρο της ένα 20χρονο κορίτσι που ξαφνικά έπρεπε να απολογηθεί για τις ακρότητες του Νετανιάχου. Από το χασμουρητό της Μαρίνας Σάττι μέχρι το Holland-exit μια Γιουροβίζιον δρόμος.
Το «πανηγυράκι» όπως υποτιμητικά αποκαλούν ένα θεσμό που παρακολουθούν πάνω από 200 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν ήταν ποτέ μόνο «Ζιμπεν Ζιμπεν Αλουλου» και η αρένα του σταδίου ποτέ δεν ήταν απολιτίκ. Ήταν και παραμένει ένα γεωγραφικό χωνευτήρι λαών, μουσικών, παραδόσεων, αντιφάσεων, συγκρούσεων και συμμαχιών, ένα μίξερ που χωράει (σχεδόν) τα πάντα χωρίς να τα πολτοποιεί αλλά και χωρίς να τα αφήνει ανέπαφα. Στην Eurovision ακόμα και οι απουσίες έχουν τα δικά τους ντεσιμπέλ. Όπως η θορυβώδης αποβολή της Ρωσίας για τρίτη συνεχόμενη χρονιά για την εισβολή στην Ουκρανία, όπως ο αποκλεισμός της Λευκορωσίας του Λουκασένκο πριν από τέσσερα χρόνια αλλά και της Γεωργίας το 2009 επειδή οι στίχοι αναφέρονταν επιθετικά στον Πούτιν. Αν πάμε ακόμα πιο παλιά, θα συναντήσουμε και την Ελλάδα, η οποία απείχε το 1975 ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ενώ τον επόμενο χρόνο η Μαρίζα Κωχ συμμετείχε με πολιτικό τραγούδι.
Τι μένει από όλα αυτά; Ότι EBU πρέπει να αναθεωρήσει πολλούς από τους κανόνες της. Η αντίστροφη μέτρηση για την 69η διοργάνωση έχει ήδη αρχίσει και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Όχι μόνο επειδή η Τεχνητή Νοημοσύνη ανέβηκε στην σκηνή μαζί με το ολόγραμμα των ABBA αλλά επειδή η Συναισθηματική Νοημοσύνη οδηγεί στην μετα-Eurovision.
Ροή Ειδήσεων 
