“Μαμά, μπαμπά, το είδατε;” ήταν το πρώτο που ρώτησε τους γονείς του.  Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας μπορεί να έγινε ο νεαρότερος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδας και στην ιστορία του Nations League, αλλα παραμένει ένα 17χρονο παιδί που το πρώτο που ήθελε όταν έβαλε γκολ ήταν να πάρει την επιβεβαίωση των γονιών του και να  χαθεί στην αγκαλιά των δικών του ανθρώπων.  Άλλωστε στις κερκίδες του σταδίου δεν βρίσκονταν ούτε ένας ούτε δύο, αλλά συνολικά …16 συγγενείς του, αποδεικνύοντας πως η big greek family παραμένει μεγάλη, ελληνική και οικογένεια  σε όλα τα  μήκη και τα πλάτη του κόσμου.

Αν και τέταρτης γενιάς μετανάστης, μιλά ελληνικά. Αν και  ΠΑΟΚτζής έπαιξε στο Καραϊσκάκη και το χάρηκε. Αλλά η καλύτερη στιγμή του  ήταν όταν έκανε τους Σκωτσέζους να σιωπήσουν. «Οι  οπαδοί άρχισαν να αποδοκιμάζουν, κάθε φορά που έπαιρνα την μπάλα. Οπότε, αφού σκόραρα έκανα το κοινό να σιωπήσει και αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο συναίσθημα», ήταν η αποστομωτική απάντηση του.

Έχει πολλά η ιστορία του Κωνσταντίνου που συγκινούν και ενθουσιάζουν. Το σπάνιο ταλέντο του είναι ένα από αυτά, αλλά αυτό απασχολεί όσους ασχολούνται με το σπορ. Όμως υπάρχει μια άλλη πτυχή, πολύ πιο μεγάλη, πολύ πιο σπουδαία που μας αφορά όλους: Η σχέση ενός νέου ομογενούς με την πατρίδα του.

Ο 17χρονος μεσοεπιθετικός της Γκενκ είχε πρόταση να παίξει στην Εθνική Βελγίου, μια ομάδα που καταφέρνει πάντα να είναι στις μεγάλες διοργανώσεις αλλά συνειδητά επέλεξε να φορέσει τα γαλανόλευκα της Εθνικής Ελλάδας.  «Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισα να εκπροσωπήσω την Ελλάδα. Αυτή η επιλογή προέρχεται από την καρδιά και δεν έχει καμία σχέση με μελλοντικές επιλογές. Είμαι ευγνώμων που πήρα αυτή την απόφαση».  Και τι έκανε όταν έβαλε το γκολ; Σήκωσε το χέρι και το απόθεσε στην φανέλα, στο σημείο που συναντιέται η καρδιά με το εθνόσημο.

Αυτός ο νεαρός που  βρίσκεται στο κατώφλι της ενηλικίωσης, όπως ο Μουζακίτης, ο Κωστούλας και οι άλλοι «χρυσοί μπέμπηδες» που έχουν μπροστά τους ένα λαμπρό μέλλον στα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου, φέρνουν στους εύθραυστους ώμους τους ένα βαρύ φορτίο. Να διατηρήσουν όπως μπορούν, για όσο περισσότερο μπορούν, την εφηβική τους λαχτάρα για την μπάλα. Ίσως έτσι να γλυκάνει και η κερκίδα.