Με την αριστοκρατία να νοικιάζει διαμερίσματα ώστε να παρακολουθεί από ψηλά τις εκτελέσεις, τον απλό κόσμο να πίνει και να τρώει από το πρωί στην πλατεία και το κάρο με τον μελλοθάνατο να κάνει τη διαδρομή από τη φυλακή στο ικρίωμα στο Tyburn, οι εκτελέσεις ήταν από τις αγαπημένες διασκεδάσεις των Λονδρέζων. Ο μελλοθάνατος έβγαζε έναν λόγο μετανοίας που ήδη είχε τυπωθεί και πουλιόταν στον κόσμο, ενώ ο δήμιος επευφημείτο ή αποδοκιμαζόταν, ανάλογα με το πόσο αποτελεσματικά έκανε τη δουλειά του.
Νομίζω ότι πλησιέστερο στις δημόσιες εκτελέσεις ήταν η σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου στην Πάτρα. Μερικές δεκάδες άτομα στεκόντουσαν έξω από το σπίτι της Πισπιρίγκου. Μερικοί χαμογελούσαν, άλλοι σήκωναν το κινητό για να έχουν πάρουν αναμνηστική φωτογραφία, μία μαμά είχε σηκώσει το παιδί της για να δει τη φάση, μια άλλη κοπανούσε με την μπουνιά την πόρτα του σπιτιού της Πισπιρίγκου και άλλοι μίλαγαν στις κάμερες.
Ο Βασίλης Νικολαΐδης στους στίχους του «Οδός Σανταρόζα» το είπε ωραία:
Χωρίς κανένα έλεος τρέχω στην κάθε δίκη
Η τρίχα μου σηκώνεται στη θέα του φονιά
Οχι από οίχτο ή ανθρωπιά μα με γεμίζει φρίκη
Και σπρώχνω ψιθυρίζοντας “μια θέση ρε παιδιά!”.
Μπορεί να είναι δύσκολο να το δεχτούμε αλλά κάπου στη φύση πολλών ανθρώπων οι δοκιμασίες και η δυστυχία του άλλου τούς βοηθάει να αντέξουν τη δική τους ζωή. Είναι το σημείο που οι μάσκες πέφτουν και η δικαιοσύνη δεν έχει πια έναν υποτιθέμενο αναμορφωτικό χαρακτήρα αλλά καθαρά τιμωρητικό. Αυτό που μία γυναίκα λέει σε βίντεο «Εγώ είμαι μάνα και αν έκανε αυτό το πράγμα, άρρωστη – ξεάρρωστη πρέπει να την κρεμάσουμε». ‘Η ακόμα καλύτερα, αντί να την κρεμάσουνε «να τη δώσουνε στον κόσμο για δικαιοσύνη, όχι όπως τους βάζουνε και τους βγάζουνε πέντε χρόνια μετά», όπως λέει στο βίντεο μια άλλη γυναίκα.
Υστερα από 300 χρόνια ο Ουίλιαμ Χόγκαρθ στη φωτογραφία από την Πάτρα θα αναγνώριζε τους χαρακτήρες από τον δημόσιο απαγχονισμό στο Idle Apprentice. Μια φωτογραφία, δέκα φράσεις και δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από το να καταλάβεις ότι κάτω από το λούστρο ο κόσμος παραμένει ίδιος.
Πανικός με το ηλιέλαιο
ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ότι έπρεπε να έχω αμέσως ηλιέλαιο. Δεν χρειάστηκε παρά να διαβάσω ένα ρεπορτάζ που ανέφερε ότι αλυσίδα σούπερ μάρκετ έβαλε πλαφόν στις ηλεκτρονικές αγορές συσκευασιών ηλιέλαιου για να καταλάβω ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Και όταν άκουσα τον Αδωνη Γεωργιάδη να λέει «Εχω ζητήσει να γίνουν πλατφόρμες για τα προϊόντα αυτά, για να ξέρουμε τα αποθέματα που υπάρχουν. Σε ευρωπαϊκές χώρες έχει τεθεί και όριο στην πώλησή τους από σούπερ μάρκετ», κατάλαβα ότι το ηλιέλαιο θα γίνει κάτι σαν τη βενζίνη στο Μαντ Μαξ. Ανθρωποι θα σκοτώνονται για να το αποκτήσουν και χρυσές λίρες και κτήματα θα δίνονται για έναν τενεκέ ηλιέλαιου.
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΩ και να καταλήξω στο γνωστό συμπέρασμα. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να δημιουργηθεί έλλειψη ενός προϊόντος από ένα ρεπορτάζ που λέει ότι τα μαγαζιά βάζουν όρια στις αγορές και ένας υπουργός που λέει ότι η κυβέρνηση έχει πάρει μέτρα ώστε να μην υπάρξουν ελλείψεις. Δεν χρειάζεται παρά να υπάρξει ένας συνδυασμός των δύο για να υποκαταστήσει το ηλιέλαιο το χαρτί τουαλέτας στους πανικούς. Τώρα τι χρειάζεται ένα σπίτι μια ντουζίνα δίλιτρα ελαιόλαδου η απάντηση είναι το ίδιο που χρειάζεται 20 συσκευασίες από χαρτιά τουαλέτας. Εκτός αν η αγορά των δύο κάπου συνδυάζεται.
Χαμένοι στο πρωτόκολλο
Η σχέση μας με το ψωμί…
ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΗΛΙΕΛΑΙΟ, που οι δρόμοι μας ποτέ δεν διασταυρώθηκαν, η αύξηση της τιμής του αλευριού μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία ομολογώ ότι με ανησύχησε. Δεν είναι τα 20 ή τα 30 λεπτά της φρατζόλας αλλά η αρχέγονη σχέση του ανθρώπου του Νότου με το ψωμί που δίνει την αίσθηση ότι αν αυτό ακριβύνει και τα υπόλοιπα θα το ακολουθήσουν. Η αίσθηση που αντικατοπτρίζεται σε φράσεις όπως «θα πείτε το ψωμί, ψωμάκι» ή «το άρτος και θεάματα», που είναι η μετάφραση του λατινικού «panem et circenses» και αναφέρεται στις δύο βασικές υποχρεώσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απέναντι στους πολίτες.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ στην τιμή του ψωμιού στην Ελλάδα διατηρήθηκε μέχρι τη δεκαετία του ’60 όταν μετά το ζύγισμα ο φούρναρης έκοβε μία γωνίτσα από μια φρατζόλα και την προσέθετε σαν περίσσευμα στο ψωμί που είχε αγοραστεί ώστε να μην υπάρξει περίπτωση να είναι λιποβαρές.
ΤΟ ΝΑ ΚΛΕΨΕΙ ο φούρναρης στο ζύγι ήταν αγορανομικά τόσο σοβαρό αδίκημα, που αν πιανόταν, η αγορανομία μπορούσε να του κλείσει τον φούρνο. Καλύτερα βέβαια από την ποινή των Τούρκων στα παζάρια, όπου αν ο έμπορος που έκλεβε στο ζύγι, ο ζαπτιές τού κάρφωνε το αφτί σε μια κεντρική πόρτα για μερικές ώρες για να ξέρει ο κόσμος ποιος είναι απατεώνας.
Ειδήσεις σήμερα
Θάνατος τριών παιδιών στην Πάτρα: Η Τζωρτζίνα «μίλησε» με τη ζωγραφιά της
Κορονοϊός: Πάσχα με πιστοποιητικά εμβολιασμού, μάσκες και τεστ – Χαλάρωση από τον Μάιο
Ροή Ειδήσεων 
