Τα γεωπολιτικά μηνύματα που εξέπεμψε η συνάντηση ήταν πολλά. Τόσο η συγκεκριμένη φωτογραφία με τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι να τα λένε σαν δύο ξεχασμένοι επισκέπτες σε μουσείο, όσο και εκείνη με τον Μακρόν να αγγίζει στον ώμο τον ηγέτη της Ουκρανίας, με τον Τραμπ να κοιτάζει λίγο περίεργα και θεατή τον Στάρμερ, δημιούργησαν την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει. Το είπε και ο ίδιος ο Ζελένσκι, το επιβεβαίωσε και η πιο σκληρή στάση του Τραμπ έναντι του Πούτιν. Βέβαια, αυτό ίσχυε μέχρι χθες το βράδυ χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τις σημερινές εξελίξεις.

Ομως, η πολιτική, διπλωματική και ιστορική ακροβασία που περιελάμβανε η πρόταση Τραμπ, για την αναγνώριση της Κριμαίας από την πλευρά της Ουκρανίας ως ρωσικού εδάφους, απειλεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρο το διεθνές σύστημα αναγνώρισης συνόρων. Οδηγεί στην αναγνώριση και τη νομιμοποίηση συνόρων κρατών που άλλαξαν διά της βίας. Αν η Ουκρανία «χαρίσει» την Κριμαία στη Ρωσία, η οποία την κατέλαβε το 2014 και την προσάρτησε αυθαίρετα το 2022, τότε επιβεβαιώνεται ότι η στρατιωτική εισβολή και η κατάκτηση ξένου εδάφους αναγνωρίζεται επισήμως ως στρατηγική διεθνών σχέσεων.

Επιστροφή στη διπλωματία του ισχυρότερου, του 19ου αιώνα. Ενας εξωφρενικός αναθεωρητισμός της παγκόσμιας τάξης, που είναι περισσότερο από σαφές γιατί αφορά την Ελλάδα ίσως περισσότερο από άλλες χώρες. Με λίγα λόγια, η Κριμαία δεν είναι απλά μια γεωγραφική περιοχή. Είναι σύμβολο για το ποιος γράφει και με ποιον τρόπο γράφονται οι κανόνες στον παγκόσμιο χάρτη. Η παραχώρησή της θα έστελνε το μήνυμα ότι η βία υπερισχύει του δικαίου.

Στο πλαίσιο των νέων σχέσεων που δημιουργεί η ταύτιση του Τραμπ με τη στρατηγική Πούτιν αναδεικνύεται -αν μη τι άλλο- ο περιορισμός των συμμάχων της Ουκρανίας αποκλειστικά εντός των ευρωπαϊκών συνόρων. Και, φυσικά, του κόστους για τη στήριξή της. Η ασφάλεια της Ουκρανίας, για αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (Πολωνία, Γερμανία, Γαλλία, Βαλτικές χώρες κ.ά.) λειτουργεί ως προϋπόθεση για τη δική τους ασφάλεια. Και δεν έχουν άδικο…