ΤΟ συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτέλεσε ένα πολιτικό γεγονός για το οποίο υπάρχει ευρύτερο ενδιαφέρον. Απασχόλησε κυρίως σε επίπεδο παραπολιτικής, π.χ. πόσο έντονα τσακώθηκαν οι «προεδρικοί» με την «Ομπρέλα», πόσο δυνατά φώναξε ο Ν. Φίλης ή ο Π. Σκουρλέτης ή αν μιλιούνται ή όχι ο Δ. Τζανακόπουλος με τον Ν. Παππά, οι οποίοι διεκδικούν τη θέση του Γραμματέα. Προς τούτο βοήθησε τα μέγιστα και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας, αποφεύγοντας να παρουσιάσει έστω μια καινούργια και σοβαρή πρόταση, που να έχει πρακτική αξία για τη χώρα. Αντιθέτως αποδείχθηκε ανεξάντλητος σε επινοητικότητα, για το πώς θα εξουδετερώσει πλήρως τους εσωκομματικούς αντιπάλους του. Μη διστάζοντας να αλλάζει μέχρι και την τελευταία στιγμή τους κανόνες του παιχνιδιού για την εκλογή του προέδρου και των μελών της Κ.Ε. από τη βάση.

ΠΕΡΑΝ του γνωστού και κουραστικού και αόριστου βερμπαλισμού για «αλλαγές» και «νέες αρχές», δεν υπήρξε κανένας ουσιαστικός και εποικοδομητικός προγραμματικός διάλογος. Και κυρίως αποφεύχθηκε, όπως αποφεύγει ο διάβολος το λιβάνι, οποιαδήποτε ουσιώδης και βαθιά αυτοκριτική γιατί η Πρώτη Φορά Αριστερά πήγε τόσο άπατη στις εκλογές του 2019. Κουβέντα. Γιατί οποιαδήποτε συζήτηση γινόταν, θα αφορούσε αναγκαστικά, κυρίως, τον ίδιο τον Α. Τσίπρα. Αρα, σιγή ασυρμάτου.

ΕΚΤΟΣ από τα ΜΜΕ, όμως, το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν απασχόλησε και την κοινωνία. Αυτό αποδείχθηκε με πενιχρή συγκομιδή που είχε η πολυδάπανη καμπάνια -που την πήρε πάνω του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ- για την εγγραφή νέων μελών ενόψει του Συνεδρίου. Με τα χίλια ζόρια μαζεύτηκαν 61.000 μέλη. Εκ των οποίων ενεργά είναι σκάρτες 40.000 μέλη. Πολύ λίγα για ένα «κόμμα εξουσίας», ελάχιστα για έναν κάποτε «χαρισματικό» ηγέτη. Γι’ αυτό και ο Α. Τσίπρα δεν δίστασε να ρίξει και το τελευταίο φύλο συκής, κάνοντας σκόνη και θρύψαλα το αρχικό επιχείρημα, ότι εμείς «δεν είμαστε αστικό κόμμα για να ψηφίζουν και οι περαστικοί». Ω του θαύματος όμως, για να μη φανεί η πολιτική γύμνια του προέδρου, θα ψηφίσουν και οι «περαστικοί», δηλαδή και οι «φίλοι» και όχι μόνο τα μέλη. Οταν ο Κ. Μητσοτάκης έχει εκλεγεί από ένα σώμα 400.000 μελών και φίλων και ο Ν. Ανδρουλάκης εξελέγη πρόεδρος ενός αρκετά μικρότερου κόμματος από 270.000 εκλογείς, αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει να πανηγυρίζει ο Α. Τσίπρας, αν καταφέρει να εκλεγεί από ένα σώμα που θα αγγίζει τις 100.000.

ΚΑΠΩΣ έτσι ο Α. Τσίπρας καταφέρνει το ακατόρθωτο: Να χάσει τη στιγμή που «κερδίζει». Μεθαύριο, όταν γίνουν οι ψηφοφορίες, κατά πάσα πιθανότητα, οι προτάσεις του θα εγκριθούν με συντριπτική ή μεγάλη πλειοψηφία. Θα έχει κερδίσει κατά κράτος τη «μάχη του μικρόκοσμου», του κόμματος και των μηχανισμών. Αλλά δεν θα έχει πει απολύτως τίποτα στην κοινωνία. Η οποία θα εξακολουθεί να τον έχει με τους όρους «αναξιόπιστος» «ψευδόμενος», «αυταπατημένος», «κωλοτούμπα», «λαϊκισμός», «τοξικότητα», διχασμός».

ΑΙΧΜΗ

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ;

Είναι προφανές ότι κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης του Π. Πολάκη με τη Φ. Αραμπατζή, για την άρση της ασυλίας του πήγαν όλα περίπατο. Η «μαγκιά» του «δίμετρου άντρα», που «δεν κωλώνει», που τους «πάει αίμα» όλους και που προκαλεί μέχρι και το «θάνατο της αλεπούς». Τζούφια όλα. Κρύφτηκε πίσω από την ασυλία του -για ακόμα μια φορά- αλλά η ασυλία του ήρθη και η Δικαιοσύνη θα κρίνει αν είναι συκοφάντης. Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι άλλο. «Απαντώντας» στην πρόκληση της Φ. Αραμπατζή να την πάει στο δικαστήριο για να την «ξεφτιλίσει», όπως και σε όλα τα επιχειρήματά της, το μόνο που έκανε είναι να απειλήσει -πάλι- ότι «τη δεύτερη φορά αριστερά θα είναι αλλιώς». Και επειδή αυτήν την απειλή την έχει εκτοξεύσει ουκ ολίγες φορές, μήπως ήρθε η ώρα να πει «στα ίσια» και «αντρίκια» τι ακριβώς εννοεί; Τι ακριβώς θα γίνει και θα είναι αλλιώς τη «δεύτερη φορά»; Φραγκοδίφραγκα και σταράτα λόγια. Οχι υπαινιγμούς και αόριστες απειλές. «Θα κλείσει 5-6 στη φυλακή» -που μάλλον δεν πρόλαβε- και πώς; Με τη «δεύτερη σχολή δικαστών», όπου θα μπαίνει κανείς μόνο με πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Με «συριζοφρουρούς», όπως το είχε εκλαϊκεύσει μια άλλη σύντροφός του; Ή, μήπως, με γκουλάγκ και επαναφορά της ποινής της σταύρωσης;

Σάλος με τον υιό Δημοσχάκη στη Ν.Δ.

Σάλο έχει προκαλέσει στο Μέγαρο Μαξίμου, στη Βουλή, αλλά και στην Πειραιώς, η στάση του Σπ. Δημοσχάκη -γιου του βουλευτή της Ν.Δ. Τ. Δημοσχάκη- ο οποίος εξελέγη πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων της Βουλής, αποσκιρτώντας από την παράταξη που ανήκε και πρόσκειται στη Ν.Δ. και συνεργαζόμενος με τις παρατάξεις του ΚΙΝ.ΑΛ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Γέννημα-θρέμμα, υποτίθεται, της Ν.Δ. ο Σπ. Δημοσχάκης δεν δίστασε να αδειάσει την παράταξη και τους συναδέλφους του που τον ψήφισαν ως Ν.Δ. και να συμπράξει με τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο γυμναστής που προσλήφθηκε στη Βουλή ως συμβασιούχος το 2006 (επί Ν.Δ.) και μονιμοποιήθηκε το 2008 (επί Ν.Δ.) σήμερα βρίσκεται σε διοικητική θέση (επί Ν.Δ.), έκανε το «μεγάλο άλμα». Ενώ η παράταξη της Ν.Δ. είχε κερδίσει τις 4 από τις 7 έδρες του ΣΥΒ και μπορούσε να διατηρήσει το προεδρείο του Συλλόγου, με το «άλμα Δημοσχάκη» βρέθηκε μειοψηφία 3-4. Ο πολιτικός αμοραλισμός του «αντάρτη» νέου προέδρου του ΣΥΒ, έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τους εξαπατημένους συναδέλφους του. Οπως ακούγεται όμως υπάρχει και έντονη δυσαρέσκεια στο Μ. Μαξίμου, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τον πατέρα του, ο οποίος είναι εν ενεργεία βουλευτής της Ν.Δ. Χωρίς καμία απόδοση «οικογενειακής ευθύνης» -που δεν υπάρχει ούτως ή άλλως- η στάση του βουλευτή Τ. Δημοσχάκη έχει εκληφθεί ως στάση ενθάρρυνσης (και σίγουρα όχι αποτροπής) στο αντάρτικο του υιού. Συνήθως, αυτές οι δυσαρέσκειες έχουν και κόστος…

ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗ NOVARTIS;

Περίεργη τροπή που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σε δικαστικούς κύκλους, παίρνει η ανάκριση για τη Novartis. Χθες, μετά από μια μεθοδευμένη -όπως χαρακτηρίζεται- στρατηγική οι συνήγοροι του Κ. Βαξεβάνη ζήτησαν την εξαίρεση της ανακρίτριας κ. Αλεβιζοπούλου. Μετά από πολύωρες καταθέσεις του κατηγορουμένου, στις οποίες αναμασά τις καταθέσεις πρώην και νυν «κουκουλοφόρων μαρτύρων» -τις οποίες δεν αξιολόγησε ούτε η κ. Τουλουπάκη και γι’ αυτό αρχειοθέτησε τις 9 από τις 10 υποθέσεις πολιτικών προσώπων- χθες έγινε ένα ακόμα βήμα χρονοτριβής. Οπως εκτιμούν οι ίδιοι νομικοί κύκλοι η αίτηση εξαίρεσης απαιτεί κάποιο χρόνο, προκειμένου να αξιολογηθεί και να υπάρξει απόφαση. Υπάρχει, όμως, μια κρίσιμη λεπτομέρεια που την γνωρίζει και η πλευρά Βαξεβάνη: Στις 30/6/2022 η κ. Αλεβιζοπούλου συνταξιοδοτείται. Κι αν έως τότε δεν έχει συντάξει πρόταση, θα αναλάβει άλλος ανακριτής, που θα χρειαστεί κάποιους μήνες, προκειμένου να μελετήσει την ογκωδέστατη δικογραφία που υπάρχει. Εχουν περάσει πάνω από 18 μήνες από τότε που η Βουλή με το πόρισμα της προανακριτικής έχει ασκήσει δίωξη κατά του Δ. Παπαγγελόπουλου και των «συμμετόχων». Κι εδώ τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα: Πέραν του Κ. Βαξεβάνη ο οποίος κωλυσιεργεί, αναμασώντας τα παλιά και χωρίς να εισφέρει ουσιαστικά νέα στοιχεία, ποιος άλλος «παίζει καθυστερήσεις»; Το πολιτικό ή το δικαστικό σύστημα;