Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, εύκολη. Ο πρωθυπουργός θέτει ως στόχο την επιστροφή της οικονομίας στην επενδυτική βαθμίδα ώστε να εισρεύσουν στη χώρα νέα κεφάλαια, να μειωθεί το κόστος δανεισμού για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά και το Δημόσιο να μπορεί να διαχειρίζεται το χρέος χωρίς πανωτόκια και ρήτρες λιτότητας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ, η «διακυβέρνηση» που θέλει ο Τσίπρας περνά μέσα από μία συμμαχία ετερόκλητων δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συμμαχήσει με το ΠΑΣΟΚ αλλά και με το Μέρα25, το οποίο διά των στελεχών του δεν κρύβει ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ακόμα και για κλείσιμο των τραπεζών. Εκεί να δείτε τι αναβάθμιση θα πετύχουμε και πώς τα επιτόκια στα ελληνικά ομόλογα θα συναγωνίζονται τα αντίστοιχα των πιστωτικών καρτών.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ που μπαίνει πλέον είναι ανάπτυξη ή περιπέτειες. Ποιος μπορεί πραγματικά να αυξήσει τους μισθούς; Ο Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι μπορεί να πετύχει την αύξηση των μισθών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα κατά 25% την επόμενη τετραετία. Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι είναι ικανός να μειώσει τους φόρους, να αυξήσει εδώ και τώρα τον κατώτατο μισθό στα 880 ευρώ, να ρυθμίσει τα χρέη των «κόκκινων» δανείων και να αναδιοργανώσει το κράτος.

ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ μπορεί να πετύχει; Η απάντηση βγαίνει μέσα από τις πολιτικές που προτείνουν ή έχουν εφαρμόσει. Και οι δύο πρωθυπουργοί τετραετίας διατέλεσαν, έχουμε εικόνα για το πώς κινούνται και αποφασίζουν.

Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ πιστεύει στις μειώσεις των φόρων, στην προσέλκυση επενδύσεων και στη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους μέσα από την αύξηση του παρονομαστή, δηλαδή της πίτας της οικονομίας. Ο Τσίπρας υπόσχεται τα πάντα αλλά οι πολιτικές που προτείνει πάσχουν από έλλειμμα ανάπτυξης. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιλαμβάνει ούτε ένα μέτρο για να πείσει έναν επιχειρηματία να επενδύσει, αντιθέτως στελέχη του ήδη αρχίζουν να μιλούν για αυξήσεις φόρων στα μερίσματα των επιχειρήσεων και στις μεταβιβάσεις ακινήτων.

ΣΤΗΝ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ Μητσοτάκη η Ελλάδα έγινε στην ευρωζώνη πρωταθλήτρια ανάπτυξης και μείωσης του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, επί Τσίπρα η χώρα διολίσθησε ξανά σε ύφεση και αναιμική ανάπτυξη όταν η υπόλοιπη Ευρώπη κάλπαζε. Και εάν κάποιος καλόπιστα πει ότι ο Τσίπρας είχε να διαχειριστεί και το δικό του μνημόνιο (το οποίο βέβαια προκάλεσε με την περήφανη διαπραγμάτευση και το τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα), αλλά τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, καλό είναι να σκεφτεί ότι η «προοδευτική διακυβέρνηση» περνά μέσα από τη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τον Βαρουφάκη. Οπως έγινε και τον καλό καιρό του 2015.