Οταν η έφορος απάντησε «Δεν το έχουμε επισκευάσει γιατί στοιχίζει 45 χιλιάρικα», η υπουργός ανταπάντησε «Και ποιος σας τα αρνήθηκε; Εχετε πάρει εκατομμύρια». Η έφορος που μιλούσε είπε στην υπουργό: «Θα παρακαλούσα τις συστάσεις αυτές να μη μου τις κάνετε δημοσίως», λαμβάνοντας την απάντηση: «Σε παρακαλώ πάρα πολύ. Δεν είναι δυνατόν μέσα στην καρδιά της πόλης να είναι αυτό το θέαμα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν σφουγγαρίστρες απ’ έξω… Αλκηστη, πρόσεχε». Με το «Αλκηστη» να κάνει τη διαφορά. Γιατί άλλο να βγαίνεις μετά και να λες «ήρθε η Μενδώνη και ήθελε να κάνει παρατηρήσεις και της την… είπα» και άλλο να ξεκινάς να μιλάς με τα χέρια στις τσέπες και να καταλήγεις να μιλάς στον πληθυντικό.

Η περίπτωση της Λίνας Μενδώνη είναι βέβαια από τις σπάνιες. Οι σπουδές της στην Κλασική Φιλολογία, Ιστορία και Αρχαιολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών, το μεταδιδακτορικό σεμινάριο στην Οξφόρδη και οι επιστημονικές δημοσιεύσεις τής επιτρέπουν να μιλάει με την ανάλογη άνεση σε μια άριστη αρχαιολόγο, όπως είναι η Αλκηστη Πρωτοψάλτη. Ισχύει, όμως, το αξίωμα του Μάο Τσε Τουνγκ, «Κόκκινος ή ειδικός;». Στην πολιτική δεν φτάνει μόνο κάποιος να είναι ειδικός. Πρέπει να αντιλαμβάνεται και τη γραμμή της κυβέρνησης. Ισχύει σε όλα τα συστήματα, ανεξαρτήτως χρωμάτων.

Το αντικείμενο του ανασχηματισμού θα έπρεπε να είναι αντίστοιχες περιπτώσεις με της Μενδώνη που δεν χρησιμοποιήθηκαν στα έξι χρόνια της διακυβέρνησης. Χωρίς να είναι απαραίτητα νέα ονόματα τα στελέχη που θα κάνουν το τελικό σπριντ της τετραετίας. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε διακοσμητικές θέσεις υφυπουργών, αλλά σε καίριες επιλογές.

Μία επιλογή που βγήκε αμέσως ήταν του Μάκη Βορίδη στο ταλαιπωρημένο υπουργείο Μετανάστευσης. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι ο Βορίδης όχι μόνο μπορεί να ακολουθήσει την αυστηρή ευρωπαϊκή πολιτική στην παράνομη μετανάστευση αλλά να την υπερασπίσει με τις ομιλίες του στη Βουλή. Μια άλλη επιλογή που μοιάζει περίεργη ήταν του Κωστή Χατζηδάκη, που ανέλαβε, μεταξύ άλλων, να εξορθολογήσει τη λειτουργία του Μαξίμου. Κάτι σαν βοηθός προπονητή που πρέπει να βρίσκεται stand by, σαν τον Τάκη Λεμονή με τον Μπάγεβιτς ή στην περίπτωση του Χατζηδάκη ο Τότης Φυλακούρης με τον Γιάννη Κυράστα.

ΨΗΦΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Σήμερα που στην Ευρωπαϊκή Ενωση βρέχει λεφτά για την κυβερνοασφάλεια, στην Ελλάδα κρατάμε ομπρέλες». Το έλεγε στέλεχος του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής όταν τον ρώτησα εάν γίνεται κάποια οργανωμένη προσπάθεια να εξιχνιαστεί η χρηματοδότηση των bots στο Διαδίκτυο πριν απ’ τη συγκέντρωση για τα Τέμπη. Θυμήθηκα ερωτήσεις που είχα κάνει παλιότερα για τις υπηρεσίες ψυχολογικών επιχειρήσεων στις ελληνικές υπηρεσίες. Το Psy Op των Αμερικανών, που στο παρελθόν βασιζόταν στο ραδιόφωνο, τα τρικάκια και τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες. Σήμερα όμως βασίζεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, τα οποία, όπως έμαθα, εμπιστεύεται το 60% των Ελλήνων.

Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν ικανά στελέχη για να παρακολουθούν τον κυβερνοχώρο. Στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής διοικητής της Εθνικής Αρχής Κυβερνοασφάλειας είναι ο ερευνητής και διευθυντής υπολογιστικών συστημάτων του ΜΙΤ Media Lab Μιχάλης Μπλέτσας. Το θέμα είναι να μένουν ζεστοί και να μην τους καταπίνει η γραφειοκρατία. Παράδειγμα, ο Σταμάτης Κριμιζής, για δεκαετίες στέλεχος της NASA, που το 2019, έναν μήνα μετά την ανάληψη της θέσης του πρόεδρου του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού, παραιτήθηκε λέγοντας, μεταξύ άλλων, «…εγώ περισσεύω, εφόσον δεν δέχομαι να είμαι φερέφωνο κανενός».

Αλλη η εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και του Νίκου Παππά στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής και άλλη η εποχή του Δημήτρη Παπαστεργίου. Μόνο που αυτά πρέπει να αποδεικνύονται και στην πράξη.

Τη στρατηγική χαράζουν οι πολιτικοί, όχι οι στρατιώτες

Το 2005 ένα από τα πιο ιστορικά ακριβή σίριαλ, το «Ρώμη», μεταδόθηκε και στην Ελλάδα. Ενας από τους βασικούς χαρακτήρες, ο Τίτος Πούλο, καταδικάζεται να πεθάνει στην αρένα επειδή βγήκε από την πρώτη γραμμή της λεγεώνας για να συγκρουστεί με τους βαρβάρους. Στις ευνομούμενες χώρες την τακτική, πόσω μάλλον τη στρατηγική, χαράζουν οι πολιτικοί και όχι οι στρατιώτες.

Οπως στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, όταν ένα άγημα υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, αφού είπε ένα σύνθημα για την Κύπρο, το συμπλήρωσε με βρισιά στην Τουρκία.

Τα «χρειάζεται ένας λοχίας να βάλει τάξη» η Ελλάδα τα έχει πληρώσει ακριβά στο παρελθόν. Η κυβέρνηση είναι αυτή που θα κρίνει την πολιτική απέναντι στην Τουρκία και όχι ο εκπαιδευτής του αγήματος ή ο οπλονόμος του κέντρου εκπαίδευσης.

Επίσης, αλλού θα φανεί το πολεμικό πνεύμα των Ενόπλων Δυνάμεων και όχι στην Πανεπιστημίου πριν απ’ τη Μεγάλη Βρετανία. Για το οποίο δεν θα μιλήσουν ούτε αυτοί που στήριζαν κάθε μαθητή που μούτζωνε τις εξέδρες των επισήμων ούτε οι άλλοι που νομίζουν ότι τον πόλεμο με την Τουρκία θα κάνει άγημα από το Athen’s Pride.