Στα διαλείμματα ανάμεσα στα επεισόδια, «έσκαγαν» διάφορα μηνύματα με βιντεάκια στο κινητό μου, τύπου: «Να πώς γυρίστηκε το τάδε πλάνο του “Adolescence”, όπου δύο χειριστές drone συνδέουν την εν κινήσει κάμερα για να πετάξει». Ενας φίλος μού έστειλε πλάνο από την ταινία του 1964 «Soy Cuba», όπου η κάμερα ξεκινάει ακολουθώντας ένα κορίτσι και στο ίδιο πλάνο ανεβαίνει ένα ολόκληρο κτίριο μέχρι την ταράτσα, όπου παρασκευάζονται πούρα, και μετά διατρέχει σειρά από μπαλκόνια, παρακολουθώντας ένα πλήθος σε πορεία.
Εξήντα χρόνια αργότερα, αυτός ο τρόπος κινηματογράφησης, χωρίς κανένα «κόψιμο», συνεχίζει να ιντριγκάρει τους δημιουργούς και να δημιουργεί μια αίσθηση πως ζούμε την ιστορία μαζί με τους πρωταγωνιστές της.

Η υπόθεση
Μία ομάδα Βρετανών αστυνομικών σπάει την εξώπορτα της οικογένειας Μίλερ και στη συνέχεια συλλαμβάνει τον δεκατριάχρονο Τζέιμι για ανθρωποκτονία.

● Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, τους ακολουθούμε σε αληθινό χρόνο μέχρι το Αστυνομικό Τμήμα, παρακολουθούμε την ανάκριση και τις αντιδράσεις των συγγενών του.

● Στο δεύτερο επεισόδιο, οι αστυνομικοί επισκέπτονται το σχολείο του Τζέιμι και της δολοφονημένης συμμαθήτριάς του. Βλέπουμε την άγρια πραγματικότητα της εφηβείας, τον εκφοβισμό, τη μοναξιά, τους κώδικες επικοινωνίας που δεν καταλαβαίνουν γονείς και καθηγητές, την επιθυμία του «ανήκειν», που τις περισσότερες φορές δεν εκπληρώνεται.

● Στο τρίτο επεισόδιο, είμαστε παρόντες στη συνεδρία του Τζέιμι με ψυχολόγο. Για εμένα, αυτό ήταν το πιο δυνατό επεισόδιο, ερμηνευτικά και συναισθηματικά. Δεν ξέρω πώς αυτός ο νεαρός ηθοποιός κατάφερε να μεταφέρει τέτοιες υποκριτικές διακυμάνσεις χωρίς την ασφάλεια ενός «cut».

● To τέταρτο επεισόδιο ακολουθεί την υπόλοιπη οικογένεια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από τον κοινωνικό περίγυρο, λίγο πριν από τη δίκη του Τζέιμι, καθώς αναρωτιούνται: «Τι κάναμε λάθος;».

Δύσκολη τεχνική

«Μονοπλάνο» είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για μία σκηνή η οποία γυρίζεται σε μία, ενιαία λήψη, συνήθως με κάποιου είδους μηχανισμό, όπως το steadicam. H ταινία «Ρωσική Κιβωτός» («Russian Ark», 2002) ήταν εξ ολοκλήρου γυρισμένη σε μία λήψη, κάτι που συζητήθηκε πολύ τότε στους κύκλους των σινεφίλ.

Κι αυτό γιατί το μονοπλάνο δεν είναι απλή υπόθεση, ειδικά αν αυτό κρατάει μία ώρα, όπως στο «Adolescence». Ακολουθούμε ηθοποιούς καθώς ανεβαίνουν σκάλες, ανοίγουν πόρτες, μπαίνουν σε αυτοκίνητα και διανύουν διαδρομές σε αληθινό χρόνο. Τους αφήνουμε για λίγο, ακολουθώντας άλλους χαρακτήρες, και τους ξαναβρίσκουμε, σαν μια όμορφη χορογραφία. Και το σημαντικότερο: χωρίς να χάσουμε ίχνος από τη συναισθηματική φόρτιση της σκηνής, με όλους τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους ρόλους τους με σπαρακτική ειλικρίνεια.

Είτε παρακολουθήσετε το «Adolescence» για την τεχνική μαεστρία του είτε για την ωμή, ειλικρινή ματιά του για το πόσο άγρια μπορεί να είναι η εφηβεία για κάποιους, η σειρά δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους. Ειδικά στο τέλος. Ειδικά αν είστε γονείς. Εμένα, προσωπικά, μου θύμισε μία φράση από το βιβλίο του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, «Ο Αρχοντας των Μυγών»: «Εκλαψε για το τέλος της αθωότητας και το σκοτάδι της ανθρώπινης καρδιάς».